Μετά τα γεγονότα της Πολωνίας, μπορούν να δοθούν δύο διαφορετικές ερμηνείες για τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Η πρώτη, η πιο κοινή: ο...
υπαρκτός σοσιαλισμός είναι ως σοσιαλισμός (όχι ως υπαρκτός) ένα τερατώδες ψεύδος.
Το κύριο επιχείρημα υπέρ αυτής της ερμηνείας είναι ακαταμάχητο: αν σοσιαλισμός σημαίνει, ιδεατά, χειραφέτηση της εργατικής τάξης και, πρακτικά, δικτατορία του προλεταριάτου, δεν γίνεται κατανοητό με ποιο δικαίωμα μπορούν να αποκαλούνται σοσιαλιστικά τα καθεστώτα στα οποία μέχρι τώρα τα κινήματα αντίστασης και εξέγερσης (εκείνα τα λίγα που η σιδερένια κομμουνιστική πειθαρχία επιτρέπει) γεννήθηκαν στους κόλπους της εργατικής τάξης.
Αυτό το επιχείρημα είναι τόσο ισχυρό, ώστε στον υπαρκτό σοσιαλισμό ως κράτος της εργατικής τάξης δεν πιστεύει πλέον κανένας. Δεν πιστεύει η πολύ μεγάλη πλειονότητα των υπηκόων αυτών των καθεστώτων. Δεν πιστεύουν σχεδόν όλοι οι πολίτες των δημοκρατικών κρατών.
Δεν πιστεύει ήδη, χρειάζεται να το πούμε καθαρά, ούτε καν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Γι’ αυτό, το ψεύδος, εκτός του ότι είναι τερατώδες, είναι και, από μέρους των ηγετών των κομμουνιστικών κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία, ξεδιάντροπο.
Η δεύτερη ερμηνεία είναι πιο ριζική και γι’ αυτό λιγότερο διαδεδομένη. Ακριβώς όμως επειδή είναι πιο ριζική, θα έπρεπε να την πάρουμε πιο σοβαρά από όσο το έχουμε κάνει μέχρι τώρα...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της ΕΦΣΥΝ πατώντας ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου