Το ΚΚΕ και ο Καραμανλής...

Τάσος Παππάς

Κάθε φορά που στη δημόσια συζήτηση μπαίνει ένα θέμα για την πρόσφατη Ιστορία (εμφύλιος, δικτατορία), η...
συντηρητική παράταξη για να αποδείξει τη δημοκρατικότητά της και την πολιτική ανοχή της απέναντι στους αντιπάλους της επικαλείται την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ το 1974. Το ίδιο έπραξε προχθές και ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας στους τομεάρχες του κόμματός του.

Δεν είμαστε ακροδεξιοί, όπως διακινεί η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ο πρόεδρος της Ν.Δ. και ξαναθύμισε την περίπτωση της νομιμοποίησης του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Δεν δικαιούστε, λοιπόν, να μας κατηγορείτε για τη σχέση που είχαν οι δεξιοί της Κατοχής με τα Τάγματα Ασφαλείας, για την πολιτική προστασία που δώσαμε στους δωσίλογους, για το κολοβό κοινοβουλευτικό σύστημα που εφαρμόσαμε μετά τον εμφύλιο, για την παρουσία ανθρώπων μας στον στενό πυρήνα της χούντας και για τη φιλόξενη στέγη που προσφέραμε σε πατενταρισμένους ακροδεξιούς - και αμέσως μετά τη χούντα και εσχάτως.

Εμείς νομιμοποιήσαμε το ΚΚΕ, δηλαδή τον ορκισμένο εχθρό της αστικής τάξης, δηλαδή της τάξης μας.

Προσθέτουν, επίσης, την κυβέρνηση Τζαννετάκη με τη συμμετοχή της Ν.Δ. και του ενιαίου Συνασπισμού (ΚΚΕ-Ε.ΑΡ.), το κάψιμο των φακέλων και τις επισκέψεις του Κώστα Καραμανλή στους τόπους μαρτυρίου των αριστερών.

Ξεχνούν, βεβαίως, τη λυσσασμένη αντίδραση του κόμματός τους επί Αβέρωφ να δεχτεί την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τη συμμετοχή πρωτοκλασάτων στελεχών της παράταξης στις γιορτές μίσους, τα αντικομμουνιστικά παραληρήματα της περιόδου Σαμαρά και τις επιδόσεις στο ίδιο άθλημα από το 2015 και μετά ηγετικών παραγόντων της Ν.Δ., ασχέτως αν ο στόχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβερνητική πρακτική του οποίου, κατά τη γνώμη τους, παραπέμπει στα καθεστώτα του Τσαουσέσκου και του Κιμ Ιλ Σουνγκ.

Το ερώτημα που προκύπτει σ’ ό,τι αφορά την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είναι αν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς το 1974. Στη Δ. Ευρώπη υπήρχαν και λειτουργούσαν κανονικότατα τα κομμουνιστικά κόμματα. Στη Γαλλία, τη χώρα που θαύμαζε ο Καραμανλής, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν τότε ισχυρό.

Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» ήταν υπολογίσιμο μέγεθος παγκοσμίως. Και για να μην ξεχνιόμαστε, υπήρχε και ένα ηθικής τάξεως ζήτημα που δεν θα μπορούσε να το παρακάμψει ο Καραμανλής:

Τα στελέχη του ΚΚΕ έδιναν μάχες κατά της χούντας στο εξωτερικό και στην Ελλάδα (στην παρανομία), τα μέλη του σάπιζαν στις φυλακές και στις εξορίες, οι ύποπτοι για συνοδοιπορία περνούσαν από τα αστυνομικά τμήματα «δι’ υπόθεσίν τους», ενώ ο Καραμανλής άφωνος δημοσίως, συζητούσε παρασκηνιακώς μέσω απεσταλμένων του με τους παράγοντες της χούντας και τους Αμερικανούς προστάτες της για διάδοχα σχήματα, όχι και τόσο δημοκρατικά, με αυτόν επικεφαλής...

efsyn.gr