Ο καθηγητής και το ευρωπαϊκό κατεστημένο...

Ολα είναι πιθανό να συμβούν στον ελληνικό βίο. Δημοσιογράφοι, σοβαροί υποτίθεται, να αποδέχονται άκριτα κατασκευασμένες ειδήσεις, κραυγαλέα δηλαδή ψεύδη, και να τα...
αναμεταδίδουν στη σφαίρα της πληροφόρησης, χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή τουλάχιστον (αλλά τι σημαίνει ντροπή στις μέρες μας...).

Διεθνούς φήμης καθηγητής Οικονομίας και πρώην υπουργός Οικονομικών της νυν κυβέρνησης, μαχητής, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, κατά του βαθέος κατεστημένου της Ευρώπης, καταλήγει να δίνει συνέντευξη σε εφημερίδα που ουδεμία σχέση έχει με τη δημοσιογραφική δεοντολογία και τον σεβασμό προς την αντικειμενικότητα και την αλήθεια· θα την αποκαλούσαμε και ξένη προς τον σεβασμό των αναγνωστών, αλλά υπάρχουν ουκ ευάριθμοι τέτοιοι, που δεν ενοχλούνται από τον τακτικισμό και τη «στρατηγική» της, οπότε...

Τόσο πολύ πια έχει εμπλακεί στα γρανάζια -κάποιου απίθανου ναρκισσισμού, ίσως; Απώλεσε μήπως την αυτοκυριαρχία του, που είναι απαραίτητη σε όποιον μάχεται βαθιά κατεστημένα, γοητευόμενος από τη συνεχή παρουσία της εικόνας του εαυτού του στην «αγορά» του συστήματος που μάχεται;

Τι να πεις, άγνωστοι (και όχι και τόσο άδολοι) αι βουλαί όσων έκοψαν καπίστρι, μαγεμένοι από τις πρόσκαιρες φωταψίες της δημοσιότητας και της αναγνωρισιμότητας (και όχι αναγνώρισης, βεβαίως...).

Τελικά η οικονομία δεν μπορεί να ενταχθεί στη θεωρία των παιγνίων ή στο χάος της ασάφειας, απαιτεί εδώ και τώρα λύσεις (και εάν δεν μπορείς να τις βρεις, πας σπίτι σου, αποδεχόμενος την ήττα σου -δεν είναι κακό αυτό, τουναντίον δείχνει σωφροσύνη και επίγνωση των ορίων σου, τόσο στο επιστημονικό όσο και στο ψυχολογικό επίπεδο και ακόμη και -κυρίως- στο κοινωνικό· τι να κάνουμε, εκεί κρινόμαστε όλοι.

Δεν έχει νόημα να σχολιαστούν τα όσα λέει στην εφημερίδα που επέλεξε να συνεντευξιαστεί· εάν δεν το καταλαβαίνει ότι το μέσο είναι και το μήνυμα, χάνει το όποιο κύρος κι αν έχουν αυτά που υποστηρίζει -αυτό ίσως να είναι κάποιο σύνδρομο διανοουμενισμού (ο κάθε επιστήμονας θέλει να είναι και διανοούμενος, ή πιθανώς, υπολανθάνει εντός του μια προφητική-παγκόσμια καθολικότητα του λόγου του ή έτσι νομίζει...).

Προφανώς έχει χάσει την επαφή του με την πάσχουσα κοινωνία -τη γνωρίζει μόνο με τις δικές του ασκήσεις επί χάρτου· αλλά η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός, που κάθε μέρα δρα και αντιδρά διαφορετικά από την προηγούμενη.

Αυτές οι αλλεπάλληλες μεταβολές των μελών της κοινωνίας είναι μάλλον άγνωστες στον καθηγητή, γι’ αυτό και δεν φαίνεται να νοιάζεται για το πού θα δώσει μια συνέντευξη, λ.χ., δεν τον τρομάζουν η στωμυλία του και οι βαρείς χαρακτηρισμοί που εξακοντίζει εναντίον όσων, με τον τρόπο τους, τον απαξίωσαν ή και τον περιφρόνησαν.

Συμφωνώ σε πολλά μαζί του, είναι δηλαδή πειστικός όσο κι αν ενοχλεί ο τρόπος (όχι πάντα, ειδικά όταν ένιωθε μόνος και απροστάτευτος) που μαγνητοφωνούσε τις συνομιλίες του με τους στυγνούς και ανέκφραστους αποικιοκράτες (εντάξει, δανειστές, τι να πούμε...).

Ολα πια θυσιάζονται στον βωμό της σκοπιμότητας και της δικαίωσης του «εγώ»; Εκεί καταλήγει η μάχη κατά των κατεστημένων; Σε πομφόλυγες και άσφαιρα πυρά; Σε διακωμώδηση της πολιτικής αντίστασης και, άρα, στην απώλεια κάθε εξεγερτικής διάθεσης;...

Γιώργος Σταματόπουλος