Αυτό που είμαστε σήμερα online δεν είναι ωραίο...
Άνοιξαν δρόμους, μας «κοινωνικοποίησαν», ανέλαβαν εργολαβία από την ενημέρωση, την καριέρα και τη διασκέδαση μέχρι την ερωτική μας ζωή, την...
πολιτική, την επανάσταση ακόμα. Έχουν, όμως πια πλήρως απομυθοποιηθεί και βρίσκονται στην πιο κρίσιμη τους καμπή...
Κοινωνικά δίκτυα (ή μέσα): Τεχνολογίες με μεσολάβηση υπολογιστών που διευκολύνουν τη δημιουργία και την ανταλλαγή πληροφοριών, ιδεών, ενδιαφερόντων σταδιοδρομίας και άλλων μορφών έκφρασης μέσω εικονικών κοινοτήτων», ξεκινά το εγκυκλοπαιδικό λήμμα για τη μέχρι στιγμής μεγαλύτερη τεχνολογική –και βασικά επικοινωνιακή– επανάσταση του 21ου αιώνα: Facebook, Twitter, Instagram, WhatsΑpp, Pinterest, LinkedΙn, Snapchat, Tumblr και Blendr, Grindr συγκαταλέγονται στα πιο γνωστά (ορισμένοι προσθέτουν στον κατάλογο τα YouΤube και Skype, που λειτουργούν σε παρόμοιο μοτίβο), με τα τρία πρώτα να έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή, το πλέον διαδραστικό και αλληλεπιδραστικό «ίχνος» στο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι.
Όλα έχουν βρει θέση στο τσίρκο των κοινωνικών δικτύων, αυτό το τεράστιο εν εξελίξει κοινωνιολογικό και ανθρωπολογικό πείραμα: ενημέρωση, εργασία, πολιτική, ακτιβισμός, διαφήμιση, εμπόριο, σεξ, η ίδια η προσωπική ζωή ως καθημερινό δημόσιο θέαμα.
Ελάχιστοι μοιάζουν να νοιάζονται για την κατάργηση της ιδιωτικότητας που επέφεραν, ουσιαστικά κοινή συναινέσει – για τον περισσότερο κόσμο η ανάγκη έκφρασης, επικοινωνίας, προβολής, αυτοεπιβεβαίωσης, όπως το βλέπει κανείς, αποδεικνύεται ζωτική ανάγκη, μπροστά στην οποία ωχριούν οι οργουελικοί εφιάλτες.
Αν το μέσο είναι το μήνυμα, το μήνυμα είναι σαφές κι ας έχουν «καεί» τόσοι και τόσες (διαπομπεύσεις, διενέξεις, χωρισμοί –οικογενειακοί, φιλικοί, ερωτικοί– αλλά και απολύσεις, συλλήψεις, φυλακίσεις, αυτοκτονίες, χοντρά πράγματα δηλαδή) εξαιτίας μιας λάθος ανάρτησης, ενός λάθος σχολίου, μιας λάθος φωτογραφίας ή βίντεο από το λάθος μέρος. Η κοινωνική, η επαγγελματική, η ερωτική ακόμα ζωή των περισσότερων ανθρώπων που εμπλέκονται στα social media –ειδικά όσων ενηλικιώθηκαν με αυτά– είναι τόσο άρρηκτα δεμένη με την ύπαρξή τους, ώστε αν αύριο, ως διά μαγείας, βάζανε λουκέτο, θα εκτυλίσσονταν σκηνές αποκαλυπτικές.
Αν ο Καρτέσιος ζούσε σήμερα, θα είχε σίγουρα παραλλάξει το διάσημο ρητό του σε «Ποστάρω, άρα υπάρχω!». Όμως... όμως τελευταία κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει και τόσο καλά στο κραταιό βασίλειο της Σοσιαλμεντίας με τους πάνω από 2 δισ. εγγεγραμμένους υπηκόους σήμερα διεθνώς. Κόπωση, βάλτωμα, overdose πληροφόρησης που συχνά αποδεικνύεται παραπληροφόρηση, ψευδαίσθηση ελευθερίας, αίσθηση ότι βλέπεις καθημερινά το ίδιο βαρετό και προβλέψιμο, ακόμα και στις εξάρσεις του, έργο. Υπερτροφικά εγώ λιμασμένα για πόζες και likes, ακόλουθοι-πρόβατα, τρολ ολούθε, δημαγωγία, ακατάσχετη πολυλογία κι ένας διαρκής ψυχαναγκασμός να υπενθυμίζεις την παρουσία σου.
Δημοσιοσχετίστικες νοοτροπίες, διαφημίσεις που πολλαπλασιάζονται ενοχλητικά, άπειρος χαμένος χρόνος στο online «χάζεμα», ειδικά αν τον υπολογίσεις προσθετικά, περίκλειστες κλίκες και σέχτες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Καθημερινές επαναστάσεις του καναπέ, τοξικότητα, άμβλυνση κριτηρίων, μαζικός εθισμός σε μια εικονική, μην ξεχνιόμαστε, πραγματικότητα, λογοκρισία και αυτολογοκρισία, θηριώδης αλαζονεία, υστερία, χυδαιότητα, κυβερνομπούλινγκ, θυμός και μίσος – πολύ μίσος.
Αρκετοί χαρακτηρίζουν τα κοινωνικά δίκτυα σύγχρονο Φόρουμ και σε κάποιο βαθμό, ναι, είναι. Όμως, στην Αρχαία Αγορά, εκτός από τη ρητορική ή/και δημαγωγική δεινότητα, μέτραγε και η φυσική παρουσία, αναλάμβανες δηλαδή αυτοπροσώπως την ευθύνη των λόγων και των πράξεών σου, δεν κρυβόσουν πίσω από κάποιο άβαταρ που μπορεί να μην έχει καν το πραγματικό σου όνομα.
Διαβάστε ολοκληρο το κείμενο του Θοδωρή Αντωνόπουλου, ΕΔΩ...
πηγη lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου