Η πολιτική είναι, συνήθως, μεροδούλι-μεροφάι. Αυτός που κερδίζει τις εκλογές ενδιαφέρεται, πρωτίστως, για το πώς θα κερδίσει(και) τις επόμενες. Και αυτός που...
τις έχασε πώς δεν θα τις ξαναχάσει. Μπροστά σ’ αυτόν τον πρωταρχικό στόχο οι σχεδιασμοί υποχωρούν και ατονούν, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν. Το βραχυπρόθεσμο επικρατεί του μεσοπρόθεσμου. Το μακροπρόθεσμο είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Η Γερμανία, στις αρχές του 21ου αιώνα, με την «ατζέντα Σρέντερ» έθεσε ως στόχο να ξεκολλήσει από τη μηδενική (τότε, 2003) ανάπτυξη, να αντιμετωπίσει τη διογκούμενη ανεργία και ειδικά αυτή των νέων και να γίνει η πρώτη σε ανταγωνιστικότητα χώρα. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές, απαιτήθηκαν δύσκολες συμφωνίες με τα ισχυρά συνδικάτα. Εγιναν. Και οι στόχοι επιτεύχθηκαν. Σήμερα τα γερμανικά προϊόντα, τα οποία μισούμε (ν’ αγαπούμε) σαρώνουν στις αγορές όλου του κόσμου, προκαλώντας την οργή του Ντόναλντ Τράμπ, που απειλεί με επάνοδο στον προστατευτισμό. Η ανεργία καταγράφει ρεκόρ προς τα κάτω...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Καρελιά, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου