Το τέλος της υστερίας...

Με την «κοινή» εμφάνιση του Τσίπρα και του Μπακογιάννη στη Λαμία, το απαγορευτικό του Κυριάκου, τη σχεδόν ταυτόχρονη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, όπου...
για άλλη μια φορά μας έπρηξε με τον ψεύτη, κατάλαβαν όλοι -έτσι θέλω να νομίζω τουλάχιστον- πόσο μεγάλο ατύχημα για το κόμμα του, τη χώρα, και τον καθένα που του κόβει λίγο, είναι ο Μητσοτάκης. Και τι ανοησία διέπραξαν εκείνοι που εν χορδαίς και οργάνοις τον ανέδειξαν αρχηγό της Ν.Δ., εν αναμονή πρωθυπουργό, και εν ενεργεία αυτουργό του πολιτικού κλίματος.

Γιατί είναι δηλητήριο ο άνθρωπος. Για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό σε μια στιγμή που αυτή είναι κρίσιμο μέγεθος. Για τη γεύση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό σε μια στιγμή που αυτή έχει κρίσιμη σημασία στην προσπάθεια να μη μας σερβίρουν -πάλι- ως δείπνο. Για την οσμή που αναδίνει το αύριο σε μια στιγμή που εκατομμύρια Έλληνες υποκλίνονται στο στερεότυπο ότι η πολιτική γενικώς βρομάει. Για καθετί, εν πάση περιπτώσει, που έχει κάποια σημασία και παίζει κάποιο ρόλο στη διαδρομή της εξόδου από τον λαβύρινθο.

Μπορεί μπροστά σε όσα έχει διαπράξει να φαίνεται ασήμαντο το ότι απαγόρευσε στα στελέχη του να συμφύρονται με τον Τσίπρα στις «φιέστες». Ασήμαντο ή όχι, όμως, δείχνει πολύ χαρακτηριστικά ότι “τα έχει παίξει” τελείως. Και από τη θεσμική αυτή αγένεια - μην τολμήσετε να σφίξετε το χέρι του πρωθυπουργού!- μέχρι τη μετατροπή σε εργαλείο ανωμαλίας της Δικαιοσύνης, της ασφάλειας, του κάθε εκβιασμού των δανειστών, των βαρόνων, των απατεώνων, των επίορκων, των παρακρατικών με τα λευκά κολάρα, δεν υπάρχει, αν το καλοσκεφτείτε, και τόσο μεγάλη απόσταση.

Προφανώς, η υστερία που τον οδήγησε ακόμα και στα γενέθλια του πρωθυπουργού να τον βρίσει δεν είναι θέμα μόνο πολιτικό. Είναι και ψυχολογικό. Δεν του βγαίνει η παρένθεση. Δεν του κάθεται η έξωση του “σφετεριστή” από το Μαξίμου. Δεν ακούει τον ήχο της νίκης από τα κρουστά της συκοφαντίας. Δεν γκρεμίζουν αρκετά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, οι μπουλντόζες των ΜΜΕ «του». Και έπειτα από τόσα δεν, ήρθε η έξοδος στις αγορές. Και η πιθανότητα να μας βγάλει το αριστερό σινάφι από την κρίση που δημιούργησε το δικό του σινάφι. Εφιάλτης! Και υστερία της υστερίας!

Η Ιστορία, όμως, δεν ανέχεται πολλή υστερία. Και στη Λαμία φάνηκε ότι έχει σφυγμό η Δεξιά που δεν θέλει να έχει σχέση με τη χυδαιότητα και τις ακρότητες. Αντίπαλοι, αλλά να έχουμε και μια καλημέρα, αν με εννοείτε. Κι αυτή η Δεξιά, λέω, θα πει αργά ή γρήγορα την καληνύχτα της στην υστερία...

Θανάσης Καρτερός