πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες μέρες στο Αμβούργο ανέδειξαν με αδιάψευστο τρόπο τα κοινωνικά μέτωπα τα οποία έχουν απέναντί τους. Και δεν μπορούν, βέβαια, να ισχυριστούν πως δεν το περίμεναν.
Σε διαφορετική περίπτωση, η Άνγκελα Μέρκελ δε θα είχε αισθανθεί την ανάγκη να επιστρατεύσει 20 χιλιάδες αστυνομικούς, προκειμένου να βρίσκονται στην κυριολεξία «επί ποδός πολέμου». Δε θα επιχειρούσε να μεταβάλει ολόκληρη την πόλη σε στρατιωτικοποιημένη ζώνη, για να προστατεύσει την προεκλογική «φιέστα» που είχε πολύ προσεγμένα προετοιμάσει. Ίσως να μην ανέμενε τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων, ίσως να πίστευε πως οι αύρες της αστυνομίας θα κάνανε καλύτερα τη «δουλειά» τους, πιθανότατα ήταν σίγουρη πως οι «περιθωριακοί» διαδηλωτές δε θα στέκονταν ικανοί να «αμαυρώσουν» τις big business που ετοιμάζονταν να κάνουν οι ισχυρότεροι ηγέτες του κόσμου. Δυστυχώς όμως για την ίδια, τόσο ο όγκος όσο και η δυναμική των κινητοποιήσεων ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να αλλάξουν τους «όρους του παιχνιδιού», τουλάχιστον για το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
Κάπου εδώ, λοιπόν, ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια απαξίωσης αλλά και συκοφάντησης των κινητοποιήσεων κι όσων συμμετείχαν σε αυτές. Κι αυτή η προσπάθεια δεν προήλθε μόνο από τους συντηρητικούς πολιτικούς κύκλους στο εσωτερικό της Γερμανίας. Ήταν ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, που έσπευσε πρώτος να ταυτίσει τις χιλιάδες των διαδηλωτών του Αμβούργου με τους νεοναζί, την ώρα που ο επικεφαλής του SPD, Μάρτιν Σουλτς, μιλούσε για «τρομοκράτες». Λίγες ώρες αργότερα, ήρθε η σειρά του Χριστιανοδημοκράτη Γερμανού υπουργού Εσωτερικών, Τόμας ντε Μεζιέρ, να κινηθεί στην ίδια γραμμή, υποστηρίζοντας πως «δεν υπήρξαν διαδηλωτές, αλλά βίαιοι εξτρεμιστές, σαν τους νεοναζί ή τους ισλαμιστές τρομοκράτες». Από κοντά προφανώς κι η πλειοψηφία των διεθνών ΜΜΕ, τα οποία επιχείρησαν να δώσουν την εντύπωση πως το Αμβούργο «κατελήφθη τις προηγούμενες μέρες από ορδές βανδάλων με υπερσύγχρονα i-phone».
Από την άλλη, θα ήταν μάλλον εκτός πραγματικότητας να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις. Άλλωστε, ανάλογης αντιμετώπισης είχαν τύχει στο παρελθόν μαζικότατα κινήματα, με αποκορύφωμα τις διαδηλώσεις στη Γένοβα το 2001 ενάντια στην τότε Σύνοδο των G8. Μόνο που από τότε τα πράγματα εξελίχθηκαν με πολύ γρήγορους ρυθμούς, και δη προς το (πολύ) χειρότερο.
Οι «άγριες νύχτες» του Αμβούργου, που με τρόμο περιέγραφαν τις τελευταίες μέρες τα διεθνή ΜΜΕ, είναι λοιπόν φυσικό επακόλουθο του πιο άγριου καπιταλισμού που έχει βιώσει η ανθρωπότητα. Ενός καπιταλισμού, ο οποίος έχει φροντίσει την τελευταία δεκαετία να οδηγήσει στην πιο βαθιά φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, από τις ΗΠΑ μέχρι την Μεγάλη Βρετανία και την Ελλάδα. Κι όλα αυτά την ώρα που βλέπουμε αρκετούς από τους επιφανείς πολιτικούς εκπροσώπους τους να εκτελούν, στις περισσότερες περιπτώσεις, «χρέη μάνατζερ» των οικονομικών ελίτ. Πιθανότατα αυτός να είναι κι βασικός λόγος που μοιάζει δεδομένο πως σύντομα θα βρεθούν ενώπιον «νέων Αμβούργων»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου