Ζητείται δικαιοσύνη...

Ούτε 50, ούτε 100, αλλά 270 χιλιάδες ευρώ μάθαμε ότι είναι οι ετήσιες απολαβές της διευθύνουσας συμβούλου του...
Υπερταμείου Αποκρατικοποιήσεων και άλλες 75 χιλιάδες οι απολαβές του προέδρου του ταμείου.

Πόσο πολύτιμες υπηρεσίες είναι αυτές που προσφέρουν τα εν λόγω στελέχη για να αξίζουν τέτοιες αμοιβές; Η δουλειά τους είναι να “σκοτώσουν” τη δημόσια περιουσία, αυτή που πέρασε στο Υπερταμείο για 99 χρόνια κατ’ απαίτηση των δανειστών, με στόχο να ιδιωτικοποιηθεί όπως όπως και τα έσοδα να κατευθυνθούν στην αποπληρωμή του χρέους. Ένα χρέος που όλοι συμφωνούν, με πρώτο και καλύτερο το ΔΝΤ, ότι δεν είναι βιώσιμο.

Πως όμως διαχειρίζονται ετούτη την περιουσία τα στελέχη αυτά; Μία πρώτη ιδέα μπορούμε να πάρουμε από το γεγονός ότι τόσο για το Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων όσο και για τον προκάτοχό του, το ΤΑΙΠΕΔ, έχει θεσπιστεί το ακαταδίωκτο της διοίκησής του. Ό,τι και αν κάνουν δηλαδή, σε όσα σκάνδαλα και αν εμπλακούν, όσο και αν παραβιάσουν τους νόμους της χώρας και  βλάψουν το δημόσιο συμφέρον με τις αποφάσεις τους, δεν πρόκειται ποτέ να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Αυτό θα πει ισονομία και ισοπολιτεία!

Μία ακόμη καλύτερη ιδέα μας δίνει η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης 28 ακινήτων – φιλέτων του δημοσίου του το 2013 από το ΤΑΙΠΕΔ. Τα ακίνητα αυτά πωλήθηκαν με τη μέθοδο της πώλησης και της επαναμίσθωσης σε δύο θυγατρικές εταιρίες της Εθνικής Τράπεζας και της Eurobank. Ναι  ναι των ίδιων τραπεζών που ανακεφαλαιοποίησε το δημόσιο ξανά και ξανά με δεκάδες δισ. ευρώ, χωρίς όμως ποτέ να αποκτήσει την κυριότητά τους. Το ΤΑΙΠΕΔ λοιπόν πούλησε τα ακίνητα έναντι 261 εκ. ευρώ και το δημόσιο συμφώνησε να τα ενοικιάζει για 20 χρόνια, πληρώνοντας ενοίκιο 30 εκ. Ευρώ ετησίως. Συνολικά δηλαδή θα πληρώσει 600 εκ. ευρώ, περίπου το ένα τρίτο όσων εισέπραξε, για περιουσία που του άνηκε. Εξασφαλισμένα ιδιωτικά κέρδη με την πολλαπλή εγγύηση του δημοσίου. Αν δεν είναι αυτό πετυχημένη ιδιωτική πρωτοβουλία και ευφυής επιχειρηματική στρατηγική, τότε τι είναι!

Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, έχει και συνέχεια. Γι αυτή την υπόθεση ασκήθηκε δίωξη σε βάρος τριών μελών του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ και έξι μελών του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων του Ταμείου για υπεξαίρεση σε βάρος του δημοσίου. Οι τρεις από τους 6 εμπειρογνώμονες όμως είναι ξένοι (Ιταλός, Σλοβάκος και Ισπανός), πάλι κατ’ απαίτηση των δανειστών που δεν εμπιστεύονταν τους Έλληνες να ξεπουλήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά τα ασημικά του κράτους και να πετάξουν τα χρήματα στη μαύρη τρύπα του χρέους. Μετά την τελευταία συμφωνία στο Eurogroup λοιπόν, ο υπουργοί Οικονομικών της Ισπανίας και της Σλοβακίας απείλησαν με βέτο στην εκταμίευση της δόσης των 8,5 δισ. ευρώ (που επίσης θα πάνε στην εξυπηρέτηση του χρέους) προς την Ελλάδα αν δεν απαλλαγούν από όλες τις κατηγορίες οι ομοεθνείς τους. Ούτε τα προσχήματα δεν κράτησαν, σεβόμενοι έστω και τύποις την ανεξαρτησία ενός κράτους μέλους της ΕΕ. Φυσικά η ελληνική δικαιοσύνη ικανοποίησε το αίτημα τους.

Ούτε ισονομία λοιπόν, ούτε εθνική ανεξαρτησία.

Η πρώτη πήγε περίπατο τα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού όταν και εγκαθιδρύθηκε παγκόσμια ένα ιδιότυπο καθεστώς φεουδαρχίας όπου τα κορυφαία στελέχη των μεγάλων εταιριών, των τραπεζών και του κράτους, τα διαβόητα golden boys απολαμβάνουν προκλητικές αμοιβές και μπόνους εκατομμυρίων, την ίδια στιγμή που απολύουν, συμπιέζουν τους μισθούς και ακυρώνουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Τα ίδια στελέχη που προκάλεσαν την μεγαλύτερη διεθνή οικονομική κρίση μεταπολεμικά αλλά συνέχισαν να εισπράττουν τεράστια ποσά. Για τις “αναντικατάστατες” υπηρεσίες τους προφανώς.

Η δεύτερη χάθηκε από τη στιγμή που πολλά κράτη χρεοκόπησαν όταν επωμίστηκαν τα χρέη των τραπεζών και των εταιριών που δημιούργησαν τα παραπάνω στελέχη και αναγκάστηκαν να προστρέξουν για δανεικά στις ισχυρές χώρες. Η αποικιοκρατία επιστρέφει, αυτή τη φορά όχι με τα κανόνια αλλά με όπλα το χρέος και το νόμισμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα στις κοινωνίες. Όπως όμως μαρτυρά η ιστορία, όταν συμπιέζεις μέχρις εσχάτων τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και της κλείνεις κάθε θεσμική διέξοδο για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της και να διεκδικήσει κάποια έστω από τα δίκια της, τότε μπορούν ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και η «θεϊκή βία» του πλήθους να αποδώσει τη δικαιοσύνη που αρνούνται οι ταξικοί θεσμοί του κράτους. Και το θέαμα και οι συνέπειες τότε δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες για όλους αυτούς που τώρα τρώνε και πίνουν αυτάρεσκα στην υγεία των κορόιδων...

Μανώλης Τασάκος (altsantiri)