Οι Χριστιανοί στη Μέση Ανατολή περιμένουν τον Τραμπ...

Kείμενο του Νίκου Παπανδρέου στο newpost...
Η μαζική έξοδος των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή συνεχίζεται. Η προσπάθεια του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί συμβολίζει την...
προσπάθεια «αποχριστιανοποίησης» της όλης περιοχής.

Φυσικά, η μείωση των Χριστιανών στην περιοχή ξεκίνησε ιστορικά τον 7ο αιώνα, ενώ η πιο πρόσφατη μαζική έξοδος είναι αποτέλεσμα των πολέμων στο Ιράκ και στη Συρία.

Σήμερα σχεδόν όλοι οι Χριστιανοί του Ιράκ είναι εκτός χώρας και πάνω από τους μισούς της Συρίας. Για την Αίγυπτο, είναι ακόμη νωρίς να προβλέψει κανείς την έκβαση του θρησκευτικού πολέμου που βιώνουμε.

Δεν είναι μόνο ο ανθρώπινος πόνος ή η λύσσα των τζιχαντιστών που συγκινεί και ταράζει τον κάθε άνθρωπο. Είναι ότι στα ιστορικά σημεία του κόσμου όπου γεννήθηκε ο  χριστιανισμός θα λέμε σε λίγα χρόνια ότι «υπήρχε η εποχή» όπου ζούσαν σ’ αυτά τα μέρη Χριστιανοί.

Οι Χριστιανοί μπορεί να μειοψηφούν σε αριθμό, αλλά είναι ουσιαστικό μέρος της κοινωνίας της Μέσης Ανατολής. Οι αξίες των Χριστιανών είναι εκείνες που θεωρούμε προοδευτικές και σίγουρα είναι ανάχωμα στον φανατισμό. 

Μάλιστα, λειτουργούν εδώ και αιώνες ως γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και τη Μέση Ανατολή. 

Λειτουργούν ως μια δύναμη σταθερότητας. Είναι οι Χριστιανοί που πιστεύουν σε κοινωνίες με ανοχή ως προς τις ελευθερίες, το κράτος δικαίου και την ισότητα μπροστά στην πολιτεία.

Γι’ αυτό η παραμονή και η επιστροφή τους στην περιοχή δεν είναι μόνο αίτημα ανθρώπινο αλλά στρατηγικής σημασίας. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία της Μέσης Ανατολής χωρίς ακρότητες και φανατισμούς. Αν το πάμε και ένα βήμα παραπέρα, η παρουσία των Χριστιανών είναι απαραίτητη για την ομαλότητα και σταθερότητα στην περιοχή, και κατά συνέπεια σημαντικό για ολόκληρη τη Δύση.

Σε πρόσφατη συζήτηση με θρησκευτικούς ηγούμενους που βοηθούν τους πρόσφυγες σε όλη την Ελλάδα μάθαμε ότι πολλοί Μουσουλμάνοι έρχονται εδώ με την εντύπωση ότι οι Χριστιανοί θα τους σκοτώσουν, θα τους διώξουν και θα τους κυνηγήσουν – τα έχουν ακούσει από τους φανατικούς της περιοχής.

Μετά από ορισμένους μήνες όπου βλέπουν τις εκκλησίες μας να τους βοηθούν, να βρίσκουν σπίτια για να μείνουν, όπου παπάδες σκύβουν πάνω στο πρόβλημά τους με στοργή, όπου οι εκκλησίες τους βρίσκουν ρούχα και φαγητό και γενικώς τους συμπεριφέρονται σαν άτομα με δικαιώματα (βάσει χριστιανικών αξιών), κερδίζουν την εμπιστοσύνη τους. Τότε ομολογούν τι είχαν ακούσει για μας και πόσο λίγη σχέση έχουν οι μύθοι με την πραγματικότητα.

Όπως εδώ λοιπόν, και εκεί, εκεί απ’ όπου φεύγουν να σωθούν. Το μείγμα θρησκειών και πληθυσμών ως και πολύ πρόσφατα λειτουργούσε ως μοντέλο συμβίωσης στο Ιράκ, στον Λίβανο (παράδειγμα πολυπολιτισμικής κοινωνίας) και στη Συρία, όπου οι Χριστιανοί ζούσαν υπό την προστασία του «κακού» Ασάντ.

Εάν υπάρχουν ακόμη Χριστιανοί στη Συρία, αυτό είναι χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες της Εκκλησίας της Αντιοχείας, που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα: ως Ερυθρός Σταυρός, ως κέντρο επισιτισμού, ως κλινική για ψυχοθεραπεία για τα ορφανά και τα κακοποιημένα από τους τζιχαντιστές παιδιά, ως σύγχρονο κέντρο εύρεσης εργασίας και ό,τι άλλο θέλετε. Μέσα στη Συρία υπάρχουν πάνω από 13 εκατομμύρια άτομα που έχουν φύγει από τα σπίτια τους – στην αργκό του ΟΗΕ ονομάζονται Internally Displaced Persons. Αν δεν έχουν τρέξει όλοι προς τις παραλίες μας, είναι λόγω της εκεί Εκκλησίας που τους βοηθά.

Επειδή, όπως γνωρίζουμε καλά, ο Ομπάμα δεν ήθελε να ακούει για «Ασάντ» και επειδή η Εκκλησία χαίρει της προστασίας του, είχε δώσει εντολή το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ να μην μπορεί κανένας φορέας που έχει αμερικάνικη χρη ματοδότηση να βοηθήσει την Εκκλησία Οι Χριστιανοί στη Μέση Ανατολή περιμένουν τον Τραμπ. Η προσπάθεια του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί συμβολίζει την προσπάθεια «αποχριστιανοποίησης» της όλης περιοχής Εάν υπάρχουν ακόμη Χριστιανοί στη Συρία, αυτό είναι χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες της Εκκλησίας της Αντιόχειας. Αυτό επειδή θεώρησαν οι γκουρού της γεωπολιτικής ανάλυσης στην Ουάσιγκτον ότι μια οποιαδήποτε στήριξη στην Εκκλησία θεωρείται στήριξη προς τον Ασάντ.

Το παράδοξο με τον Τραμπ είναι ότι δεν φοράει τέτοιες ηλίθιες παρωπίδες. Είναι πιο έτοιμος να βοηθήσει στα ζητήματα των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή.

Θυμηθείτε ότι ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής του νίκης βασίστηκε στους οργανωμένους Χριστιανούς (Ευαγγελιστές πρωτίστως, αλλά όχι μόνο). Εκείνοι έχουν πάρει ανοικτή θέση υπέρ των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, θέση που απέφυγε να πάρει ο Ομπάμα, επειδή μεταξύ άλλων δεν ήθελε να κάνει διακρίσεις ανάμεσα στις θρησκείες. Τον Τραμπ, όπως γνωρίζουμε καλά, δεν τον νοιάζει αν κάνει διακρίσεις, και έχει ήδη βγει υπέρ των Χριστιανών στην περιοχή μας.

Έτσι, υπάρχουν οι πρώτες κινήσεις από την κυβέρνησή του ώστε να αρθεί το οικονομικό εμπάργκο των Αμερικανών προς την Εκκλησία της Αντιοχείας. Εάν εν τέλει παύσει ο πόλεμος, εάν βρεθεί μια λύση με τη Ρωσία και τις χώρες του Κόλπου και παραμείνει ο Ασάντ, τότε θα στηριχθεί η Εκκλησία, και ίσως η μεγάλη φυγή μετατραπεί σε μεγάλη επιστροφή.

Το ζήτημα είναι αν συνεχίσει ο ανεπίσημος θρησκευτικός πόλεμος παρά μια ειρηνική λύση. Αν τρομοκράτες του ISIS συνεχίσουν από μόνοι τους να κυνηγούν τους Χριστιανούς στην περιοχή, τότε πράγματι θα φύγουν όλοι και στα ιερά χώματα θα κατοικεί ο φανατισμός. Ποιος Χριστιανός θα επιστρέψει σε μια χώρα όπου θα ακολουθεί το μουσουλμανικό «δίκαιο»;

Θα μου πείτε, μα τι ήθελε όλους αυτούς τους πολέμους η Αμερική; Για κάθε χώρα, πιστεύω, υπάρχει άλλη απάντηση. Το Ιράκ λόγω Ισραήλ, αλλιώς δεν μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η Αμερική γκρέμισε τον εχθρό του εχθρού της (το Ιράν). Το Αφγανιστάν λόγω Ταλιμπάν. Η Συρία, πάλι Ισραήλ, που βλέπει τη Συρία ως σύμμαχο του εχθρού της, του Ιράν.

Τη Λιβύη; Τι το θέλανε κι αυτό; Εδώ η ανάλυση αλλάζει. Ο Καντάφι «έπρεπε» να φύγει βάσει μιας θεωρίας που ανέπτυξε η Samantha Power, πρώην πρέσβυς της Αμερικής στον ΟΗΕ. Η θεωρία της ήταν η θεωρητική βάση του βομβαρδισμού.
Η ίδια το 2011 ήταν στην υψηλή θέση του Συμβούλου Ασφαλείας του Ομπάμα.

Εκτός αυτού, ήταν η αγαπημένη του σύμβουλος και είχε συγγράψει μαζί του το πρώτο του βιβλίο. Γιατί τόσο μένος κατά του Καντάφι, ο οποίος και εκείνος ήταν εχθρός του ISIS ή τότε Αλ Κάιντα; Δεν πουλούσε το πετρέλαιό του στη Δύση; 

Δεν είχε λυθεί το θέμα της αεροπειρατείας του Λόκερμπι; Δεν συνεργαζόταν με τη CΙΑ για τη διοχέτευση πληροφοριών; Σε όλα ναι.

Η Σαμάνθα όμως επηρέασε ένα ολόκληρο καθεστώς στην Ουάσιγκτον με το εντυπωσιακό της και πολυβραβευμένο βιβλίο Genocide in the 20th Century.

Το βιβλίο της περιγράφει την απάθεια της Αμερικής προς το φαινόμενο της γενοκτονίας των 20ό αιώνα. Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε για τη γενοκτονία των Αρμενίων, σιώπησε. Το ίδιο μετους Εβραίους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με κορυφαίο παράδειγμα το περίφημο πλοίο γεμάτο Εβραίους που για μήνες έψαχνε λιμάνι φιλικό για να σωθούν αλλά κανείς δεν τους δέχθηκε, ούτε η Αμερική, και αναγκάστηκαν οι επιβάτες μετά από κάποιους μήνες να επιστρέψουν στη Γερμανία, όπου φυσικά τους έμελλε το μέλλον των Εβραίων εκεί.

Η γενοκτονία στη Ρουάντα μπορούσε να αποφευχθεί εάν οι δυνάμεις του ΟΗΕ είχαν στηριχθεί και εάν τα αμερικανικά AWAC στην περιοχή (τα ειδικά αεροπλάνα με εκείνο το στρογγυλό ραντάρ-πιάτο στην πλάτη τους) μπλόκαραν ηλεκτρονικά τα τοπικά ραδιόφωνα που ξεσήκωσαν τη μια φυλή κατά την άλλη. Το ίδιο στην Καμπότζη και στο Ιράκ με τους Κούρδους. Ποιο το «ανθρωπιστικό» της μήνυμα; Ότι η διεθνής κοινότητα δεν έχει μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να παρέμβει δυναμικά όποτε υπάρχει η όσφρηση γενοκτονίας.

Με το επιχείρημα ότι ο Καντάφι έσφαξε δεκάδες πολίτες τους (που ανήκαν σε άλλη φυλή) και με αρχηγό τον Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί, ένθερμο υποστηρικτή βομβαρδισμού Λιβύης (δεν ήθελε τον «μάρτυρα» της χρηματοδότησης των 50 εκατ. προς εκείνους, τον Καντάφι, να μιλήσει πριν από τις εκλογές...) ξεκίνησε και αυτός ο παράλογος πόλεμος. Τούτος ο πόλεμος δημιούργησε άλλη μια εστία προσφύγων, ένα ακόμη Failed State στα νότιά μας, και μια χώρα που ελέγχεται εν μέρει από το Χαλιφάτο. Μπράβο Αμερική!

Όπως φαίνεται, υπό την πίεση των οργανωμένων θρησκειών στις ΗΠΑ και απελευθερωμένος από τις περιοριστικές «κόκκινες γραμμές» του «καθεστώτος» της Ουάσιγκτον, είναι πιθανό να προωθήσει ο Τραμπ μια βιώσιμη λύση στην περιοχή. Αυτό τουλάχιστον ελπίζουμε.