Για φαντάσου…

Το άρθρο του Θανάση Καρτερού και η ειρωνεία της Λιάνας Κανέλλη…

Στο πρωινάδικο του Παπαδάκη, καλεσμένοι η Λιάνα Κανέλλη, ο Μαυρουδής Βορίδης και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Μαντάς. Στο πακέτο «Θάνου», έγινε μνεία στο άρθρο του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή», «Το δικαίωμα να φοβόμαστε».

Ο Μαντάς άρχισε να λέει, ότι...
για την διάκριση των εξουσιών «θα χρησιμοποιήσω δυο λέξεις, που γράφει σήμερα στο άρθρο του ο Θανάσης Καρτερός». Η Κανέλλη στο σημείο αυτό τον διακόπτει λέγοντας ειρωνικά «για φαντάσου»…

Η φράση που ήθελε να πει ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «ακούμε διάκριση εξουσιών και εισπράττουμε εξουσία των διακρίσεων».

Για την ιστορία, απλώς να πούμε, πως όταν ο Καρτερός ήταν στο ΚΚΕ, όσο κι αν της κακοφαίνεται όταν της το θυμίζουν, η Κανέλλη ήταν στο ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσματζόγλου (και λίγο πριν «παιδί του Καραμανλή»).

Το άρθρο του Καρτερού:

Το δικαίωμα να φοβόμαστε

Τι να σας πω, αυτή η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων εμένα με τρομάζει. Πάλλεται το διάφραγμά μου, λες και βρισκόμαστε στη σκληρή άνοιξη του '67, όταν βλέπω την αναγγελία μιας ακόμα δημόσιας παρέμβασής της. Κάθε σιδερένια ανακοίνωση -και ξοδεύει πολύ σίδερο τώρα τελευταία- αντηχεί σαν ένα γκντουπ - γκντουπ στα αφτιά μου, και μου φέρνει στον νου τον ήχο μιας σιδερένιας φτέρνας που με -και μας- πλησιάζει απειλητικά. Κάθε σιδερένια φράση, σε κάθε σιδερένια ανακοίνωση, σημαίνει συναγερμό μέσα μου -στώμεν καλώς, διατάζει από το ύψος μιας έδρας απλησίαστης. Και κάθε ρίνισμα σιδήρου, που καλείται να παίξει τον ρόλο λέξης, στις σιδερένιες ανακοινώσεις, μου προκαλεί την παρόρμηση να τρέξω.

Κάποτε, στην εποχή του σιδήρου, είχαμε το άβατο του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Μην εγγίζετε όσα ανήκουν στο έθνος των εθνικοφρόνων. Και όποιον έκριναν ότι άγγιζε -Ασπίδα, ζάχαρη στα φορτηγά του Έβρου, κομμουνιστική προπαγάνδα στις μονάδες, άλφα δύο και τα σκυλιά δεμένα- τον έτρωγε το μαύρο φίδι. Γκντουπ-γκντουπ. Έτσι ένα σύνδρομο καταδίωξης το αποκτήσαμε. Με αποτέλεσμα να ακούμε διάκριση των εξουσιών και να εισπράττουμε εξουσία των διακρίσεων. Με τους άβατους να αποφασίζουν και να διατάζουν. Και τα μιάσματα να πειθαρχούν. Σιωπηλώς. Απαραιτήτως, σιωπηλώς. Διότι όποιος έβγαζε τη γλώσσα λίγο παραέξω του την έκοβαν. Η γλώσσα ήταν ο μεγάλος εχθρός του έθνους, της δημοκρατίας, και της ομαλότητας.

Η γλώσσα. Όχι ο ΙΔΕΑ, οι συνωμότες, το σκοτεινό παρασκήνιο, οι φάκελοι, οι αποφάσεις που δίχαζαν και ξέσκιζαν, οι διακρίσεις και οι ανακρίσεις. Αλλά η γλώσσα. Κι έτσι, όταν βλέπω να εγκαλούνται, να στιγματίζονται, να διασύρονται ως ανεύθυνοι, συκοφάντες, και εχθροί του λαού, εκλεγμένοι από τον λαό υπουργοί, λόγω γλώσσας. Όταν βλέπω έννοιες όπως διαφάνεια και εντιμότητα να φυλακίζονται σε εισαγωγικά αν αναφέρονται στο πολιτικό προσωπικό. Όταν βλέπω τη σιδερένια απαίτηση να μένουν στο απυρόβλητο κάθε κριτικής αποφάσεις που επηρεάζουν τους πολίτες, και συνταγματικά κατοχυρωμένες δημοκρατικές εξουσίες, ευνοώντας τους ευνοημένους, και τσαλαπατώντας τους τσαλαπατημένους. Τότε, ναι. Τρομάζω.

Αναρωτιέμαι, όμως, αν η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων μάς αναγνωρίζει τουλάχιστον το δικαίωμα να τη φοβόμαστε. Να φοβόμαστε αυτούς κι αυτά που κρύβονται πίσω από τις σιδερένιες ανακοινώσεις της. Να τρομάζουμε στον ήχο που έρχεται από το άβατό της: Γκντουπ - γκντουπ...