Επέστρεψε η Κεντροαριστερά; Μετά από άγονες περιπλανήσεις δείχνει να έχει βρει το μονοπάτι της εκκίνησης για να...
ξαναβρεθεί με αξιώσεις στη κεντρική πολιτική λεωφόρο. Καταρχήν η μαζική παρουσία ιστορικών στελεχών της στο ΣΕΦ διαμήνυσε την ανάγκη εξόδου από την εσωστρέφεια και την επιταγή συσπείρωσης της. Παράλληλα, με τις ομιλίες τους στο συνέδριό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, κορυφαία στελέχη και προσωπικότητες από όλο το φάσμα της Κεντροαριστεράς σηματοδότησαν την αυτονομία του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.
Άλλοι διατύπωσαν ευθέως, άλλοι εμμέσως, πως βρέθηκαν εκεί για να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη πολιτική σκηνή, όχι για να γίνουν συμπλήρωμα άλλων πολιτικών δυνάμεων. Με δυο λόγια απέβαλαν την έως τώρα ηττοπάθεια και αποποιήθηκαν τα συλλογικά αυτομαστιγώματα, με προοπτική την επανάκτηση της λαϊκής εμπιστοσύνης.
Λογικά, αυτό θα έπρεπε να είναι και το στοίχημα του χώρου. Να διεκδικήσει σημαντικό εκλογικό μερίδιο στις επόμενες εκλογές ως επιβράβευση του ευρωπαϊκού χαρακτήρα και του σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού του. Να ανταμειφθεί στις κάλπες ως υπεύθυνη ορθολογική και ρεαλιστική δύναμη που κατέχει τη τέχνη της διακυβέρνησης και ως εκ τούτου είναι ανοικτή σε μελλοντικές πολιτικές συνεννοήσεις. Όχι στις τεχνικές συγκολλήσεις.
Εν προκειμένω, όμως, το θέμα δεν είναι να αυτοσχεδιάσει για το με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει στο προσεχές μέλλον. Σε ποιο ενδεχόμενο αυριανό κυβερνητικό εταίρο θα πει το μεγάλο ναι και σε ποιο το μεγάλο όχι. Ούτε επείγει να διευκρινίσει επακριβώς τους όρους και τις προϋποθέσεις υπό του οποίους θα συνάψει μελλοντικές συνεργασίες. Αν το κάνει διατρέχει το κίνδυνο να αυτοακυρωθεί πολιτικά μέσα στη σύγχυση.
Έτσι κι αλλιώς η τρέχουσα συγκυρία της επιβάλλει να διαλέξει ανάμεσα στην εθνικολαικιστική δημαγωγία και τη τυχοδιωκτική διαχείριση όπως την εκφράζει η σημερινή κυβέρνηση και την ρεβανσιστική υποκρισία και τους συμφεροντολογικούς μικρο υπολογισμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αναγκαστικά, η γραμμή «ουδετερότητας» που τηρεί δεν οφείλεται μόνο σε λόγους εκλογικής σκοπιμότητα αλλά αποτελεί αιτία πολιτικής υπόστασης.
Το διακύβευμα, ωστόσο, για το μικρό πλέον κόμμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι να αποδειχθεί πειστικό απέναντι στο παραλογισμό, τις αερολογίες και τις ψευδαισθήσεις που σκορπούν αυθαίρετα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Το σημαντικό είναι πώς θα μπορέσει να συγκροτήσει ένα πρόγραμμα διάσωσης των θεμελίων του κράτους δικαίου, του κράτους πρόνοιας και πώς θα προστατεύσει τη κοινωνική συνοχή;
Πώς ακόμη θα ξεδιπλώσει ένα σχέδιο αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας που θα επαναθεμελίωσει σε πιο υγιή βάση μια νέα κανονικότητα για τους ήδη απεγνωσμένους πολίτες;
Διότι δεν αρκεί να κολακεύεται ως πολύφερνη νύφη και να διατρανώνει με τη παροιμιώδη έκφραση «να λείπει το βύσσινο» την άρνηση της σε πιθανές μελλοντικές προτάσεις συνεργασίας από δεξιά και αριστερά. Οφείλει να αναμετρηθεί με όσα επιχειρηματικά συμφέροντα που επενδύουν στην παρούσα κυβέρνηση άλλα και με εκείνα που ευνοούν την αντικατάσταση της με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τη πρόθεση μέσω αυτών να κατευθύνουν την πολιτική ζωή του τόπου
Κυρίως, όμως, χρειάζεται να σαλπίσει μαχητικά από το προοδευτικό της μετερίζι την ελπίδα ανάκαμψης προς όσους παλαιούς ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς κατέφυγαν ως πρόσφυγες στο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα στοιβάζονται στον άχαρο σωρό των ματαιωμένων, αδικημένων, πικραμένων και περιθωριοποιημένων από την ανεπαρκέστατη διακυβέρνηση του τελευταίου.
Ταυτόχρονα, επείγει να θωρακίσει και τη μετριοπαθή, μεταρρυθμιστική ταυτότητα της ώστε να αποτρέψει τη μετακίνηση των δυνάμεων του ευρύτερου Κέντρου προς τη ΝΔ με προωθητικό κίνητρο την απαλλαγή της χώρας από τη μοιραία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Έχει δύσκολα καθήκοντα μπροστά της η Κεντροαριστερά. Προέχει να χτίσει το αυτόνομο, καθαρό προφίλ της και να ξεκαθαρίσει, με όσο κόστος συνεπάγεται, από καριερίστες που ψάχνουν στασίδι εξουσίας ως κολαούζοι της Κουμουνδούρου ή της Πειραιώς. Διαφορετικά κινδυνεύει να σέρνεται εκλογικά σε χαμηλά μονοψήφια ποσοστά και να επιβεβαιώνει τα σενάρια που τη θέλουν πρόθυμη τσόντα στις εκάστοτε κυβερνήσεις των άλλων...
Βασίλης Πήλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου