Αντα Ψαρρά
«Επιλέγουν τη λάσπη και τον διχασμό. Ανοιχτή σύγκρουση με τη δικαιοσύνη» αποφαίνεται το «Βήμα».
«Το έγκλημα είναι οργανωμένο», ισχυρίζεται ο...
Βαγγέλης Μαρινάκης.
«Θέλουν να διαλύσουν το ΣτΕ και να ταπεινώσουν τον Αρειο Πάγο», γράφει το «Πρώτο Θέμα».
Οι περισσότερες εφημερίδες του συντηρητικού χώρου όπως και εκείνες που κατέχει ο όμιλος Μαρινάκη διαπιστώνουν παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη από τη σημερινή κυβέρνηση.
Οταν όμως η Δικαιοσύνη ασχολείται με τις υπερβολικές αναρτήσεις του Παύλου Πολάκη ή με αναφορές συγκεκριμένων πολιτικών και δημοσιογράφων ή ακόμα και με τις διαδικτυακές αρνητικές γνώμες πολιτών, μάλλον δεν είναι ακριβώς αυτό που συνήθως περιγράφεται ως παρέμβαση στη Δικαιοσύνη.
Οι συχνές και άκρως αυστηρές ανακοινώσεις των Συνδικαλιστικών Ενώσεων των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών που κοντεύουν να ξεπεράσουν σε συχνότητα ακόμα και την ΠΟΕΔΗΝ του κ. Γιαννάκου, στιγματίζουν δυστυχώς εξαιρετικά επιλεκτικά παρεμβατικές συμπεριφορές.
Κι αυτό γίνεται όταν οι ίδιοι οι δικαστές επισημαίνουν ότι το κύρος του θεσμού πρέπει να προστατεύεται έτσι ώστε να μπορεί σε αυτόν να καταφύγει ο αδύναμος πολίτης.
Ποια είναι όμως η αυτή η μέθοδος προστασίας; Γιατί και από πότε η κριτική απέναντι σε αποφάσεις της Δικαιοσύνης βλάπτει το κύρος της;
Για ποιο λόγο ξαφνικά απαγορεύεται σε πολιτικούς ή σε πολίτες να ασκούν κριτική και αυτομάτως γίνεται λόγος περί παρεμβάσεων;
Αντίθετα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το να μην υπάρχει καμία κριτική προς τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης και ειδικά από τους κυβερνώντες δημιουργεί υπόνοιες ότι η εκτελεστική εξουσία χαϊδεύει τα αυτιά του θεσμού προκειμένου να διασφαλίζει «ανενόχλητα» τη νομοθετική πολιτική της.
Το είδαμε αυτό εδώ και δεκαετίες να συμβαίνει σε περιπτώσεις ειδικών Νόμων και ειδικών νυχτερινών τροπολογιών, σε περιόδους που η διαπλοκή και η διαφθορά θέριευαν ατιμώρητες, ενώ ψηφίστηκαν νόμοι που ουσιαστικά καταπατούσαν την ισονομία αλλά και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε πολλές περιπτώσεις η Δικαιοσύνη στεκόταν μάλλον αδιάφορη σε καταγγελίες ακόμα και όταν τα στοιχεία γύρω βοούσαν.
Μην ξεχνάμε ότι μεγάλες ποινικές υποθέσεις ακόμα στοιβάζονται στα δικαστικά συρτάρια ενώ η διερεύνησή τους ακολουθεί εξαιρετικά αργούς ρυθμούς.
Από την άλλη μεριά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πράγματι υπάρχει σκοπιμότητα παρεμβάσεων, πώς άραγε εξηγείται το ότι ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια οι αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων γίνονται σεβαστές παρότι (σωστά ή λάθος) ανατρέπουν νόμους και διατάξεις που ψηφίζει η εκτελεστική εξουσία;
Αντίθετα, είδαμε στο παρελθόν την εκτελεστική εξουσία να κλείνει συχνά τα μάτια σε παρόμοιες αποφάσεις.
Για ποιο λόγο είναι παρέμβαση στη Δικαιοσύνη η κριτική μιας απόφασης για τη νομιμότητα της μη καταβολής δεδουλευμένων ή περί της άρνησης των δικαστών να καταθέτουν «πόθεν έσχες» ή περί της παραγραφής παλαιότερων οικονομικών υποθέσεων;
Πώς εξηγείται ότι οι πρόσφατες «παρεμβάσεις» βλάπτουν το κύρος της Δικαιοσύνης, όταν η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον θεσμό έχει κατρακυλήσει στις τελευταίες θέσεις στους αντίστοιχους δείκτες καταγραφής τα τελευταία 15 χρόνια;
Γιατί, τέλος, είναι παρέμβαση η κριτική σε μία εισαγγελική απόφαση, π.χ. αθώωσης του μακαρίτη του επιχειρηματία Βγενόπουλου, και δεν είναι ευθεία παρέμβαση η καταγγελία ως επίορκων εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών στην υπόθεση του φορτίου της ηρωίνης, ειδικά όταν κάποιοι δικαστές σε αυτή την υπόθεση δέχτηκαν όχι μόνο απειλές αλλά και βόμβες;
Είναι τελικά ή όχι ευθεία παρέμβαση και μάλιστα πολιτικά υποκινούμενη η προτροπή του εκπροσώπου της Ν.Δ. να γίνει ειδικό δικαστήριο όχι για πολιτικούς που ενδεχομένως βοήθησαν σε συγκάλυψη το έγκλημα αγοράς, μεταφοράς και διακίνησης της ηρωίνης, αλλά για την τηλεφωνική προτροπή του Πάνου Καμμένου στον ισοβίτη να καταθέσει σε εισαγγελέα όσα γνωρίζει και να μη φοβηθεί;
Από πότε αποτελεί θέσφατο στοιχείο περί παρέμβασης στη Δικαιοσύνη μία καταγγελία ισχυρού επιχειρηματία;
Διαχρονικά παρέλασαν με συκοφαντικά πρωτοσέλιδα στα ΜΜΕ ονόματα δικαστικών που είτε απάλλαξαν είτε κατηγόρησαν εμπλεκόμενους σε μεγάλες υποθέσεις (Οικονόμου, Κεδίκογλου, Ζορμπάς, Σιδέρης, Μπάγιας, Λινός, Ντογιάκος, Τζιμπλάκης, Μουζακίτης, Θάνου, Σακελλαρίου κ.λπ.) αναλόγως με την πολιτική ή ακόμα και την οπαδική τοποθέτηση του κάθε Μέσου.
Ανώτατοι δικαστικοί κατηγορήθηκαν για απελευθέρωση εμπόρων ναρκωτικών, για οικονομικά αδικήματα, για προκλητικές αθωώσεις αθλητικών παραγόντων, για παράνομο πλουτισμό, για διορισμούς «υιών και θυγατέρων» τους, ακόμα και για συμμετοχή σε παραδικαστικά κυκλώματα.
Η κορύφωση αυτής της καθημερινής ειδησεογραφίας ήταν την εποχή της μεγάλης ενδοδικαστικής κόντρας την περασμένη δεκαετία.
Οι καθημερινές παρεμβάσεις από πολιτικούς και υπουργούς, εκδότες και δημοσιογράφους που κόπτονται τώρα για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης δεν είχαν βέβαια προκαλέσει τόσο μεγάλη συχνότητα ανακοινώσεων από τις Ενώσεις των δικαστικών λειτουργών αλλά αναμφισβήτητα είχαν αρνητικό αντίκτυπο στο κύρος της Δικαιοσύνης.
Αρνητικό αντίκτυπο είχαν και οι διαρκείς αποφάσεις για τις «παράνομες και καταχρηστικές απεργίες» εργαζομένων σε όλους τους κλάδους, οι αποφάσεις περί συνταγματικότητας των νομοθετικών πρωτοβουλιών των προηγούμενων κυβερνήσεων με την επίκληση των έκτακτων συνθηκών.
Οι υποθέσεις του «Noor 1», των στημένων αγώνων, των σκανδάλων στην Υγεία, των εξοπλιστικών, των μιζών, της Siemens κ.λπ., βρίσκονται στα χέρια της Δικαιοσύνης και από τις δικαστικές αυτές αποφάσεις όπως και από τις καθημερινές αποφάσεις για τον κάθε αδύναμο πολίτη και τον κάθε αδύναμο εργαζόμενο θα φωτίζεται ή θα σκοτεινιάζει τελικά το κύρος της Δικαιοσύνης.
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου