Το 1988 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αρχηγός τότε της Ν.Δ. και διεκδικητής της πρωθυπουργίας, απαντώντας σε δημοσιογραφική ερώτηση στο Λονδίνο δήλωσε ότι το δημοψήφισμα του 1974 που απέβη καθαρά υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας ήταν...
unfair, ήτοι άδικο. Δεν πραγματοποιήθηκε δηλαδή με ίσους όρους.
Η φωτιά γύρω από το πολιτειακό ξανάναψε και αυτό το unfair σημάδεψε ανεξίτηλα το όνομα του προσφάτως εκλιπόντος πατρός Μητσοτάκη.
Σήμερα, 29 χρόνια μετά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επίσης αρχηγός της Ν.Δ. και διεκδικητής της πρωθυπουργίας, υποπίπτει σε ένα άλλο unfair. Μιλώντας στο ειδησεογραφικό πόρταλ των Βρυξελλών «Politico» επιχειρεί να «ντοπάρει» ιδεολογικά την παράταξή του επισείοντας τον κίνδυνο της αριστερής βίας και μάλιστα ονοματίζει την Αριστερά ως τη μόνη στην Ελλάδα μήτρα πολιτικής βίας τα τελευταία χρόνια.
Εάν είχαμε να κάνουμε μόνο με ιδεολογική μονομέρεια ή τον φανατισμό ενός (δήθεν νηφάλιου και μετριοπαθούς) ταλιμπανικού φιλελευθερισμού τα πράγματα θα ήταν σοβαρά, αλλά όχι και προς θάνατον.
Το αδιανόητο είναι όμως ότι με αυτή τη δήλωση ο κ. Μητσοτάκης ξεπλένει την εγκληματική δράση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής και υποβαθμίζει τη βία ως εγγενές, δομικό χαρακτηριστικό της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφαίνεται πως η Χρυσή Αυγή «υπήρξε τόσο εξτρεμιστική και χυδαία» ώστε περιθωριοποιήθηκε και σήμερα «είναι σαν να μην υπάρχει». Υπήρξε λοιπόν εξτρεμιστική, γενικώς και αορίστως, κάπου, κάποτε, σε έναν αφηρημένο χωροχρόνο. Υπήρξε χυδαία, ωσάν να μιλάμε για ζητήματα στιλιστικά, ζητήματα ύφους και αισθητικής και όχι για μια οργάνωση που έσπειρε τρόμο και αίμα.
Με τον τρόπο αυτόν ο κ. Μητσοτάκης δίνει ένα σινιάλο για τα καίρια ερωτήματα της δίκης της Χ.Α. που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα; Εάν η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση. Εάν η ηγεσία της είναι ηγεσία εγκληματικής οργάνωσης. Εάν σωρεία αποδεδειγμένων εγκληματικών πράξεων τελέστηκαν εν γνώσει και με την υπόδειξη της ηγεσίας της.
Εάν σειρά εγκλημάτων κατά της ζωής που τελέστηκαν από οργανωμένες ομάδες βίας με σταθερό modus operandi συνδέονται άρρηκτα με τον εγκληματικό χαρακτήρα αυτής της οργάνωσης. Εάν η λειτουργία της ως εγκληματικής οργάνωσης είναι συμβατή με τη δομή κοινοβουλευτικού κόμματος ή το κόμμα είναι το πέπλο που καλύπτει την εγκληματική δράση.
Εάν τελικά η κλιμάκωση της βίας έφτασε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2013 να στρέφεται ευθέως κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας.
Ερχεται λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης να πει: Οχι, δεν υπάρχει κίνδυνος, δεν είναι η Χρυσή Αυγή μια οργάνωση δεμένη με τη βία. Πάει, τέλειωσε αυτός ο κίνδυνος, υπήρξε (αν υπήρξε), σε ένα αόριστο παρελθόν αλλά όχι πια. Και αναπτύσσει και το επιχείρημά του: Δεν μπορεί να είναι κίνδυνος η Χρυσή Αυγή γιατί η πολιτική βία είναι μόνο αριστερή. Η βία, σαν να λέει, δεν κολλάει στο DNA της Δεξιάς (για να μιλήσουμε και με όρους Σαμαρά και Μπαλτάκου).
Αλλά αν είναι έτσι, τότε οι εκατοντάδες ρατσιστικές επιθέσεις, τα πογκρόμ, οι ανθρωποκτονίες, οι εμπρησμοί, οι βεβηλώσεις μνημείων, η κατατρομοκράτηση δεν έγιναν. Δεν μπορεί να προέρχονται από την Ακροδεξιά όλα αυτά. Κάποιος αριστερός εν τέλει θα προπηλάκισε και τον κ. Δένδια στη Βουλή.
Φυσικά το δικαστήριο δεν περιμένει τέτοιους πολιτικάντικους τακτικισμούς και δείγματα ιδεολογικής τύφλωσης για να αποφανθεί για τη φύση της νεοναζιστικής οργάνωσης. Μέρα με τη μέρα, συνεδρίαση με τη συνεδρίαση, η ακροαματική διαδικασία φέρνει στο φως τη λειτουργία της. Ομως ο κ. Μητσοτάκης υπέπεσε σε βαρύτατο πολιτειακό ατόπημα.
Διόλου τυχαίοι οι πανηγυρισμοί στην ιστοσελίδα της Χ.Α. που κάνει λόγο για «σαφέστατη ομολογία που καταρρίπτει πλήρως τις θεωρίες περί «ρατσιστικής βίας» της Χρυσής Αυγής, πάνω στις οποίες «πάτησε» η κλίκα Σαμαρά-Δένδια-Βορίδη και «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων», για να στήσει την πρωτοφανή στα χρονικά σκευωρία κατά της Χρυσής Αυγής».
Αυτοί οι πανηγυρισμοί των νεοναζί θα σημαδέψουν ανεξίτηλα το όνομα του κ. Μητσοτάκη. Αυτό θα είναι το δικό του unfair. Αυτό καθώς και η τύφλωση που τον κάνει να πιστεύει πως μπορεί να χαϊδεύει ένα φίδι κι αυτό να μην τον δαγκώσει στο τέλος...
Κωστής Παπαϊωάννου (efsyn.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου