Το 2011 ανέτειλε στην Ελλάδα το κίνημα κατά των διοδίων ως μια αντίδραση στην κλιμακούμενη επέλαση σταθμών διοδίων σε εξωφρενικά μικρές αποστάσεις, ειδικά στο λεκανοπέδιο της Αττικής και γύρω από αυτό. Οι εκφάνσεις του ήταν πολλές, από το...
αίτημα για ένα λογικό τίμημα, στο αίτημα για καθόλου διόδια, μέχρι το «δεν πληρώνω» και όσους σήκωναν «μπάρες» ενώ η πολιτική ανάλυση του φαινομένου δεν χρειαζόταν και κάποιο παραδοσιακό εργαλείο αλλά ήταν προφανής, σε μια εποχή που για καθημερινές μετακινήσεις στη ζωή ενός πολίτη της Αθήνας, το αντίτιμο ξεπερνούσε συχνά το ημερομίσθιο, σε εποχή της βίαιης προσαρμογής του πρώτου μνημονίου.
MEGΑ: «Oι Τζαμπατζήδες των διοδίων»
Είναι χαρακτηριστικό ότι τις Κυριακές που οι κινητοποιήσεις πύκνωναν και αποκτούσαν μαζικότητα, ειδικά στους μεγάλους σταθμούς διοδίων της Αττικής, το Δελτίο Ειδήσεων του Mega ξεκινούσε το δελτίο ειδήσεων με τη φράση «Οι τζαμπατζήδες των διοδίων…» ενώ αντίστοιχα «Τα Νέα», και οι υπόλοιπες ναυαρχίδες της μιντιακής-πολιτικής-επιχειρηματικής ελίτ και οι πιο επώνυμες υπογραφές τους έγραφαν άρθρα για το «ζήτω ο τζάμπας» και επιχειρούσαν να γελοιοποιήσουν το όποιο κίνημα υποτιμώντας τη βάναυση πραγματικότητα για τους πολίτες που δεν μπορούσαν π.χ.να μετακινήσουν το παιδί τους σε ένα Ειδικό Σχολείο.
Όχι μόνο προστατεύοντας τους «παραχωρησιούχους» και συχνά ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που τους απασχολούσαν, με ένα εξηγήσιμο ένστικτο επιβίωσης, αλλά ήδη μετά τον κλονισμό του πρώτου μνημονίου, με εμφανή την υποτιμητική τους ματιά έναντι των υποτελών που είχαν αρχίσει να ορθώνουν ανάστημα και να αντιδρούν στα μνημόνια, αμφισβητώντας την ψευδεπίγραφη ευμάρεια που συνείχε το πολιτικοοικονομικό καθεστώς, από το οποίο αντλούσαν δύναμη και χρήμα. Η προσέγγισή τους πρόδιδε και μια απέχθειά τους για το γεγονός ότι από αυτά τα κινήματα αναδυόταν η δυσοσμία των «αριστερών άπλυτων γραφικών» και κυριαρχούσαν δυνάμεις από την ανανεωτική ως την ριζοσπαστική και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Αντίστοιχα στις επαρχίες από τις οποίες διέρχονται οι μεγάλοι οδικοί άξονες, οι τοπικές και περιφερειακές αρχές αντιμετώπιζαν με αντίστοιχη αδιαφορία όσους συμμετείχαν στα κινήματα αυτά και απαξιούσαν να κινητοποιηθούν για να αντιδράσουν προς όφελος των τοπικών κοινωνιών, πέρα από κάποιες τυπικότητες για το θεαθήναι.
Στην πραγματικότητα οι κινήσεις εκείνες, όπως το «Χωρίς μεσάζοντες» που παραμένει ζωντανό ή κάποιες αυτοδιαχειριζόμενες πρωτοβουλίες που άρχισαν να ξεφυτρώνουν, δεν ήταν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την ανάγκη της αυτοοργάνωσης αλλά και την έκφραση μιας αγανάκτησης που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα και τους όρους διαπλοκής με τους οποίους όριζε την καθημερινότητα των Ελλήνων. Οι περισπούδαστοι αρθρογράφοι και τιμωροί των «τζαμπατζήδων των διοδίων» δεν μπορούσαν να υποπτευθούν ότι σε εκείνο το χρονικό σημείο οικοδομείτο η ανατροπή του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, που έγινε σαφής αργότερα.
Ενώ το μοντέλο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, της τραπεζικής διαπλοκής και των αποικιακών συμβάσεων και παραχωρήσεων δημόσιων υποδομών, μαρτυρούσε ότι οι «τζαμπατζήδες» σε αυτή τη χώρα, ήταν παραδοσιακά αυτοί που «έβγαζαν γλώσσα» και όχι οι πολίτες.
Ποιοι κατεβαίνουν στους δρόμους
Σήμερα, που τα μνημόνια (κοινωνικά δικαιότερα ή όχι είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση) συνεχίζουν να αποτελούν τον οδικό χάρτη του πολιτικού συστήματος, η εικόνα των διοδίων δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στην Εγνατία Οδό, συνεχίζουν να εφαρμόζονται οι δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και οι σταθμοί πρόκειται να αυξηθούν.
Τώρα όμως, που το πολιτικό σκηνικό ανατράπηκε, το παλιό πολιτικό προσωπικό, οι καταρρέουσες ναυαρχίδες του παλιού μιντιακού κατεστημένου που ξιφουλκούσαν για την «ευλογία» των μνημονίων και καλούσαν τον κόσμο να τα εφαρμόζει και να βγάζει το σκασμό, καθώς επίσης και αρκετοί αυτοδιοικητικοί στο Λεκανοπέδιο και την Επαρχία – οι ίδιοι που πριν από 6-7 χρόνια χαμογελούσαν ειρωνικά- φαίνεται πως εκτίμησαν την αξία του πεζοδρομίου και αποφάσισαν να λερώσουν τα καθαρά τους παπούτσια και να βγουν στο δρόμο, προσπαθώντας να αμφισβητήσουν τις πολιτικές δυνάμεις που κλόνισαν τη δική τους ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία.
Θεωρούν ίσως ότι οι πάλαι ποτέ «τζαμπατζήδες» έγιναν εξουσία (λανθασμένα ίσως γιατί δεν έχουν σωστή ανάλυση των λαϊκών κινημάτων) και μάχονται να την ανακτήσουν. Και έτσι οι «φιλελέδες» όπως τους αποκαλούν οι απέναντι, έφτασε η ώρα που προσχώρησαν επιτέλους και αυτοί στο «Κίνημα των Τζαμπατζήδων». Είναι μια γλυκιά εκδίκηση για αρκετούς Έλληνες, να βλέπουν τους αυτοδιοικητικούς, συνδικαλιστικούς, πολιτικούς παράγοντες που έλκουν την καταγωγή τους στο παλιό πολιτικό σύστημα, να αντιδρούν όψιμα στα μνημόνια και να διαμαρτύρονται, μαζεύοντας «πόντους» για να οδηγήσουν στην πτώση της παρούσας κυβέρνησης. Μια επιχώρια εκδοχή των «κινημάτων της κατσαρόλας», με πανό βγαλμένα από ψηφιακή εκτύπωση, σαν σε εκδήλωση πολυεθνικής (φαρμακευτικής;) σε αίθουσα ξενοδοχείου …
Μόνο που τώρα, όταν κοιτάζουν πίσω τους στο δρόμο αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει κανείς να τους ακολουθήσει και έτσι οι κινητοποιήσεις χωρίς κόσμο έχουν την ατσαλάκωτη εικόνα των «μενουμευρώπηδων» και των «παραιτηθείτε» αλλά τίποτε από τη δυναμική και την ανατρεπτική ορμή των κινημάτων των "τζαμπατζήδων".
Τζάμπα κόπος δηλαδή…
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου