Κάθε χώρα έχει τον Μανώλη Γλέζο της. Τον σύντροφο που περπάτησε τον εικοστό αιώνα, που μας τον διηγείται, αλλά που συνεχίζει να έχει...
θέση και φωνή, κάτι σαν Κασσάνδρα της πολιτικής. Μια τέτοια πολιτική φιγούρα για την Ιταλία είναι η Λουτσιάνα Καστελίνα, ακόμη πανέμορφη στα 88 της χρόνια, που τα έζησε έντονα.
Δεν χάνει διαδήλωση, γράφει δοκίμια, τελευταίο το «Αντιρητορικό εγχειρίδιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης», νομάδας στα συνέδρια και τις συγκεντρώσεις. Είναι παράλληλα και καταξιωμένη συγγραφέας, όπως απέδειξε στο αυτοβιογραφικό «Η ανακάλυψη του κόσμου», υποψήφιο για σημαντικά ιταλικά βραβεία. Τη συνάντησα στο πλαίσιο συνεδρίου στη Βενετία...
Ο Ρέντσι κέρδισε μόνο στους άνω των 60 που ζουν στην επαρχία. Δηλαδή όπου υπάρχει ακόμη ο σκληρός πυρήνας του ΚΚΙ. Είναι κοινότητες αποπολιτικοποιημένες, χωρίς συγκεκριμένα ταξικά ενδιαφέροντα, ήταν εργάτες, μαγαζάτορες και τώρα ζουν με το Β&Β, αλλά τους ενώνει πως όλοι έχουν λογαριασμό στην ίδια συνεταιριστική τράπεζα, έχουν έναν παππού στο κοιμητήριο που ήταν παρτιζάνος, ο οποίος και από εκεί που είναι θα μπορούσε να θυμώσει αν δεν ψηφίσεις για το κόμμα
• Στο τελευταίο σου βιβλίο επικεντρώνεις την προσοχή σου πάλι στην Ευρώπη. Εκανες μάλιστα μια προκλητική πρόταση για να λυθεί το θέμα της άφιξης των μεταναστών στη γηραιά ήπειρο και συγχρόνως το πρόβλημα της «Αλιτάλια»... αλλά θα μπορούσαμε να το βάλουμε σαν πρόκληση και για την «Ολυμπιακή».
Μιλάμε για ένα θέμα πολυδιάστατο, που μας οδηγεί σε μια αυτογνωσία χωρίς αυταπάτες. Είμαστε μια κοινωνία σε κρίση, κρίση εργασίας και ασφάλειας. Αυτά τα δύο από μόνα τους δεν βοηθούν: όταν τα πράγματα πάνε καλά, είναι εύκολο να βρεις λύσεις... Η εξουσία όταν υπερισχύει ο φόβος ξεσαλώνει και αντιμετωπίζει τον ξένο σαν αντίπαλο, σαν αποδιοπομπαίο τράγο όλων των δεινών που ταλαιπωρούν μια άρρωστη κοινωνία.
Από την άλλη μεριά, δεν είναι λογικό με την παγκοσμιοποίηση να ταξιδεύουν τα κεφάλαια, τα εμπορεύματα, αλλά όχι οι άνθρωποι. Δηλαδή, ταξιδεύουν σαν άνθρωποι αν έχουν τραπεζικό λογαριασμό, παίρνουν αεροπλάνο και έρχονται.
Οι άλλοι, οι τελευταίοι, έχουν σαν επιλογή τη φρίκη των δουλεμπόρων. Η ροή των μεταναστών δεν είναι έκτακτη, ούτε μη αναμενόμενη: πρέπει η Ευρώπη να εξασφαλίσει σίγουρες μορφές μετάβασης των ξένων στις χώρες μας. Γι’ αυτό έκανα την πρόκληση της «Αλιτάλια», που σίγουρα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην «Ολυμπιακή» (γελάει…).
Εχετε προβλήματα οικονομικά; Κάντε ειδικές πτήσεις για τους αλλοδαπούς που προσπαθούν να φτάσουν για μια καινούργια αρχή εδώ… Πόσα δίνουν στους λωποδύτες που μετέτρεψαν τη Μεσόγειο σε τεράστιο νεκροταφείο;
Γιατί δεν στέλνουμε προξενικό προσωπικό σ’ αυτές τις χώρες να βγάζει εκεί βίζες για νόμιμο ταξίδι; Θα είχαμε περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτούς που έρχονται, θα σώζαμε ζωές και, όπως είπα και στον διευθυντή της ιταλικής εταιρείας, ίσως θα τους λύναμε και το έλλειμμα! Τα λεγόμενα κέντρα ταυτοποίησης δεν είναι άλλο παρά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εννοείται πως οι νέοι που φυλακίζονται εκεί προσπαθούν να δραπετεύσουν και βρίσκονται άμεσα στη θέση του διωκόμενου…
Η μετανάστευση δεν είναι μόνο θέμα των αλλοδαπών, αλλά και δικό μας. Είναι περισσότεροι οι νέοι που φεύγουν από την Καμπανία από εκείνους που φτάνουν από το εξωτερικό. Και φαντάζομαι κάτι παρόμοιο θα γίνεται και στην Ελλάδα. Βέβαια και εδώ το θέμα είναι ταξικό. Ποιοι μεταναστεύουν; Αυτοί που έχουν πτυχία, που έχουν λογαριασμούς τραπέζης με πολλά συν.
• Μιλάς για ταξικό θέμα, κάτι που μοιάζει περιθωριακό σαν λέξη. Στην Ευρώπη σήμερα έχουμε δώσει προσοχή και έχουν γίνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, και στην Ελλάδα γίνανε άλματα, σκέψου πως βρέθηκε απότομα 15η στα δικαιώματα ΛΟΑΤ ανάμεσα στις 49 χώρες της Ευρώπης. Παράλληλα το ταξικό χάσμα έφτασε σε επίπεδα που μερικοί το συγκρίνουν με αυτό που υπήρχε πριν από από τη Γαλλική Επανάσταση. Τι απέτυχε; Η Ευρώπη; Οι κυβερνήσεις των κρατών;
Δεν είναι μόνο πως η αλληλεγγύη αγνοήθηκε σε σχέση με τα ατομικά δικαιώματα, έγινε ένας λεπτός εμπαιγμός: είπαν, υπάρχουν τα άτομα και οι πολίτες ως άτομα, σας δίνουμε λοιπόν ατομικά δικαιώματα, αλλά σας αφαιρούμε το συνταγματικό δικαίωμα συμμετοχής στις αποφάσεις, στην πολιτική διαβούλευση.
Οταν η Ευρώπη λέει «υπάρχουν μόνο πολίτες», αρνείται την ύπαρξη ενός συλλογικού πολιτικού υποκειμένου. Οι κυβερνήσεις έχουν χάσει την κυριαρχία και είναι ψέμα πως θα μπορούσαν να την ανακτήσουν. Μια χώρα σαν τη Γαλλία δεν θα μπορούσε σήμερα να έχει φωνή μόνη της στη παγκοσμιοποιημένη πολιτική αρένα...
Αλλά και η ίδια η Ευρώπη έχει μειωμένο κύρος, οι εμπορικές συμφωνίες καθορίζουν τις ζωές μας. Η Bayer που αγοράζει τη Monsanto, δηλαδή μια τεράστια πηγή διατροφής, παίρνει αποφάσεις εκτός Κοινοβουλίου που δεν ρυθμίζονται από εμάς, αλλά σίγουρα μας ρυθμίζουν…
Οι αποφάσεις παίρνονται πια από γραφειοκρατικούς παράγοντες, η πολιτική έχει όλο και λιγότερο κύρος. Η κοινή γνώμη είναι θρυμματισμένη σε μια εθνική πολυφωνία που βοηθά την εσωτερική τριβή, δεν υπάρχει ουσιαστικά μια ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Το μεγάλο άλμα σήμερα είναι η υλοποίηση ενός συλλογικού υποκειμένου που να μπορεί να παίξει κάποιοι ρόλο σε αυτήν τη δημοκρατική έρημο.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, ΕΔΩ
πηγη efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου