Συνέντευξη της Άννας Κορακάκη στο Lifo...
Η Χρυσή Ολυμπιονίκης της Σκοποβολής μιλά στο LIFO.gr, διαλύοντας μύθους και παρεξηγήσεις που τη συνοδεύουν από τους...
Ολυμπιακούς του Ρίο και μετά, και ενώ κερδίζει το ένα χρυσό μετά το άλλο.
«Αν θες να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή, εξάρτησέ την από έναν στόχο», είχε πει πολλά χρόνια πριν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η κορυφαία αθλήτρια Άννα Κορακάκη ανήκει σε αυτούς που το τηρούν πιστά. Σε ηλικία μόλις 21 ετών έχει κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, ανακηρύχθηκε κορυφαία αθλήτρια για το 2016, σύμφωνα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία της Σκοποβολής, ενώ είναι η μόνη Ελληνίδα που έχει ισοφαρίσει το ρεκόρ του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα το 1908 και το 1912, κατακτώντας δύο μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο.
Και αυτές είναι μόνο μερικές από τις διακρίσεις που έχει ζήσει έως τώρα. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Δράμα. Ατίθαση, πεισματάρα, δυναμική, εργατική αλλά και ευαίσθητη. Από πολύ νωρίς αγάπησε τη σκοποβολή και αιτία γι' αυτό ήταν ο πατέρας της, αθλητής και μέλος της Εθνικής Ομάδας Σκοποβολής.
Η ζωή της Άννας έχει τα χαρακτηριστικά ενός success story: σκληρή δουλειά, αυτοσυγκέντρωση, οικογενειακή στήριξη και πολλές επιτυχίες, προσωπικές και επαγγελματικές.
Όμως η διαδρομή της έχει παρερμηνευτεί κι έχει βρεθεί εν μέσω πολιτικής κόντρας, παρεξηγήσεων, τοπικών συμφερόντων και λαθών σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων – το γκρέμισμα του προπονητηρίου της, το γεγονός ότι δεν συμπεριλήφθηκε στην ομάδα των Ολυμπιονικών που προσκλήθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο και η κατασκευή ενός σκοπευτηρίου
. Σε ένα μικρό διάλειμμα πριν από ένα ταξίδι προετοιμασίας και ίσως λίγης ξεκούρασης, την εξεταστική της καθώς και το επερχόμενο ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μπακού, συζητήσαμε για τη σκοποβολή, το ντόπινγκ, τα παιδικά της χρόνια, τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει, τα μετάλλια και για τους επόμενους στόχους της.
— Γύρισες από το Μόναχο, φέρνοντας νέες επιτυχίες. Πώς είναι να φτάνεις στην κορυφή στα 21 χρόνια σου;
Θεωρώ ότι νιώθεις το ίδιο, όπως και αν το πετύχαινες σε μεγαλύτερη ηλικία. Είτε είσαι 20 είτε 35 ετών, η χαρά και η ικανοποίηση είναι ακριβώς η ίδια. Η διαφορά είναι πως αν το καταφέρεις σε σχετικά πιο μεγάλη ηλικία, όπως ο Σπύρος Γιαννιώτης που πέτυχε τη μεγαλύτερή του διάκριση στο τέλος της καριέρας του, είναι πολύ πιο έντονα τα συναισθήματά σου. Ακριβώς επειδή για κάποιον λόγο οι προηγούμενες προσπάθειες δεν απέδωσαν, το ζεις πιο έντονα. Σ' εμένα συνέβη νωρίς και σε πολύ καλό timing. Μπορεί να μη γίνει ποτέ ξανά, μπορεί όμως να ακολουθήσουν κι άλλες διακρίσεις.
— Είναι εμπόδιο τα μετάλλια για τη συνέχεια;
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια εύλογη απορία: από τη στιγμή που κατέκτησες έναν μεγάλο στόχο, όπως ένα ολυμπιακό μετάλλιο, μπορεί στη συνέχεια να εφησυχάσεις, να αρκεστείς στις δάφνες σου; Προσωπικά, πιστεύω ότι όσα μετάλλια και να κατακτήσεις, πάντοτε θα υπάρχει το επόμενο και το μεθεπόμενο. Δεν σταματάς ποτέ να διεκδικείς το κάτι παραπάνω.
Η πολιτεία πρέπει να προχωρήσει στην κατασκευή του Σκοπευτηρίου, όχι για μένα, όχι για την επιτυχία της Άννας Κορακάκη αλλά για τους αθλητές που θα ακολουθήσουν.
— Πόσο δύσκολος είναι ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα;
Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, είχα κερδίσει αρκετά μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ, αλλά δεν με γνώριζε κανείς. Εκτός από κάποιους ανθρώπους σε τοπικό επίπεδο ή σε επίπεδο Ομοσπονδίας, κανείς άλλος δεν ήξερε την Άννα Κορακάκη. Αυτό συμβαίνει και με άλλα αθλήματα, π.χ. λίγοι γνωρίζουν τον Βλάση Μάρα, αλλά όλοι ξέρουν τον Λευτέρη Πετρούνια που έχει πάρει ολυμπιακό μετάλλιο. Πάντως, στη δική μου περίπτωση, όλο αυτό που συνέβη με το Σκοπευτήριο και τη δημοσιότητα που πήρε λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων θεωρώ ότι έκανε καλό, με την έννοια ότι βοήθησε να αναδειχτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλοί αθλητές που βρίσκονται στην κούρσα του πρωταθλητισμού.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου