Πολ Κρούγκμαν
Την Κυριακή διεξάγεται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Οι περισσότεροι παρατηρητές αναμένουν...
ο κεντρώος Εμμανουήλ Μακρόν να κερδίσει τη λευκή εθνικίστρια, Μαρίν Λε Πεν – παρακαλώ, ας σταματήσουμε να δίνουμε περισσότερη αξία στην πολιτική της, αποκαλώντας την «λαϊκισμό». Είμαι σίγουρος ότι οι κανόνες των Times μου επιτρέπουν να δηλώσω απερίφραστα ότι ελπίζω ειλικρινά, η κοινή λογική να μην κάνει λάθος. Μια νίκη της Λε Πεν θα αποτελούσε καταστροφή για την Ευρώπη και τον κόσμο.
Ωστόσο, πιστεύω επίσης, ότι έχει νόημα να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με το τι τρέχει. Πρώτον, πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο; Δεύτερον, μια ήττα της Λε Πεν θα ήταν άραγε κάτι περισσότερο από μια ανάσα ανακούφισης εν μέσω της συνεχιζόμενης ευρωπαϊκής κρίσης;
Όπως ο καθένας σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού, δεν καταφέρνω να δω εν μέρει τη Γαλλία παρά μέσα από ένα «Τραμπικό» πρίσμα. Είναι όμως σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παραλληλίες μεταξύ της γαλλικής και της αμερικανικής πολιτικής υπάρχουν, παρά τις μεγάλες διαφορές στις βασικές οικονομικές και κοινωνικές τάσεις (που ισχύουν στις δύο χώρες).
Καταρχάς, ενώ η Γαλλία δέχεται σοβαρή κριτική -μεγάλο μέρος της οποίας προέρχεται από ιδεολόγους που επιμένουν ότι η γενναιοδωρία των κρατών πρόνοιας έχει καταστροφικά αποτελέσματα- διαθέτει στην πραγματικότητα μια αρκετά επιτυχημένη οικονομία. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι Γάλλοι μεταξύ 25 και 54 ετών -κατά την παραγωγικότερη ηλικιακή περίοδο του ανθρώπου δηλαδή- είναι σημαντικά πιο πιθανό να εργάζονται επ’ αμοιβή απ’ ότι οι αντίστοιχοι Αμερικανοί.
Επίσης είναι σχεδόν εξίσου παραγωγικοί. Είναι αλήθεια ότι οι Γάλλοι παράγουν κατ’ άτομο περίπου ένα τέταρτο λιγότερο απ’ όσο παράγουν οι Αμερικανοί, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι κάνουν διακοπές περισσότερο και συνταξιοδοτούνται νεότεροι – πράγματα δηλαδή, που προφανώς δεν είναι και τρομερά.
Και ενώ στη Γαλλία, όπως σχεδόν παντού, έχει παρατηρηθεί μια σταδιακή πτώση του αριθμού των θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης, η χώρα δεν βίωσε ποτέ κάτι ανάλογο του «σοκ της Κίνας», που καταβαράθρωσε την απασχόληση στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Εν τω μεταξύ, στο πλαίσιο αυτής της «όχι τόσο μεγάλης αλλά κι όχι απαίσιας» οικονομίας, η Γαλλία προσφέρει ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που οι πιο προοδευτικοί Αμερικανοί δε μπορούν να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα: εγγυημένη υγειονομική περίθαλψη υψηλής ποιότητας για όλους, γενναιόδωρη άδεια μετ’ αποδοχών σε νέους γονείς, βρεφονηπιακή φροντίδα για όλους και πολλά άλλα.
Τέλος, είναι εξίσου σημαντικό ότι η Γαλλία -μπορεί λόγω αυτών των διαφορών στις κοινωνικές πολιτικές, μπορεί γι’ άλλους λόγους - δεν βιώνει μια κοινωνική κατάρρευση ανάλογη με αυτήν που φαίνεται να πλήττει μεγάλο μέρος της λευκής Αμερικής. Ναι, η Γαλλία έχει μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Ποια χώρα δεν έχει; Πλήττεται όμως πολύ λιγότερο από το κύμα θανάτων εξαιτίας της απόγνωσης που, σύμφωνα με την Ανν Κέις και τον Άνγκους Ντίτον, σαρώνει τη λευκή εργατική τάξη των ΗΠΑ.
Εν ολίγοις, η Γαλλία απέχει μακράν από την ουτοπία, αλλά, με βάση τις περισσότερες προδιαγραφές, προσφέρει στους πολίτες της μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή. Γιατί λοιπόν τόσο πολλοί είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν -και πάλι, ας μην χρησιμοποιήσουμε ευφημισμούς- μια ακροδεξιά ρατσίστρια;
Υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία, πολλοί λόγοι – ιδίως η πολιτισμική αγωνία έναντι των μουσουλμάνων μεταναστών. Ωστόσο, δείχνει ξεκάθαρο ότι οι ψήφοι υπέρ της Λε Πεν θα είναι εν μέρει ψήφοι διαμαρτυρίας ενάντια στην αντίληψη που έχει διαμορφωθεί για τους εκτός επαφής υψηλόβαθμους αξιωματούχους που διοικούν την ΕΕ. Κι αυτή η αντίληψη έχει δυστυχώς ένα στοιχείο αλήθειας.
Όσοι από εμάς παρακολουθήσαμε με ποιον τρόπο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα διαχειρίστηκαν την κρίση χρέους που ξεκίνησε στην Ελλάδα και εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, συγκλονιστήκαμε από τον συνδυασμό απάθειας και αλαζονείας που επικράτησε.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου