"Από μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα"...

Όταν η Μαίρη Τσώνη μίλησε για τη ζωή της στη LiFO...
Διαβάστε την συνέντευξη της ηθοποιού και τραγουδίστριας των «Mary and The Boy», που "έφυγε" νωρίς...

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο «Αλεξάνδρα». Μεγάλωσα στη Λιβαδειά μέχρι τα 12 και μετά πήγα στην Κρήτη, στα Χανιά, μέχρι...

τα 16 μου. Ο πατέρας μου είναι εργολάβος και ταξιδεύαμε. Μετά πέρασα στην Κρατική Σχολή Χορού, στο φυτώριο, και ήρθα στην Αθήνα. Δεν μου ταίριαζε όμως, κι έφυγα. Τέλειωσα το λύκειο και πήγα στο Λονδίνο, σε μια σχολή μιούζικαλ, στο Dance Attic, που ήταν ωραία εμπειρία. Γνώρισα δασκάλους, χορευτές, έκανα αυτό που ήθελα. Τότε προέκυψαν οι Mary and The Boy και γύρισα στην Ελλάδα. Στην ουσία εκεί επισημοποιήθηκαν, στο Λονδίνο. Είχε έρθει ο Αλέξανδρος να με δει και αποφασίσαμε να φτιάξουμε συγκρότημα. 
  • Από μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Με το χορό ασχολούμαι από τα τέσσερά μου και με τη μουσική αργότερα, στα 17. Έχω αποπειραθεί να μάθω κάποιο όργανο, αλλά δεν μου βγήκε. Απλώς τραγουδάω.   
• Έχω επηρεαστεί από διάφορα πράγματα: μουσική, κινηματογράφο, λογοτεχνία, αλλά δεν τις μπορώ τις ταμπέλες. Μεγάλη μου επιρροή στο χορό είναι ο Νιζίνσκι. Αυτά που με επηρεάζουν όμως είναι η ζωή, η καθημερινότητα, οι συναναστροφές μου. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου κι αλλού στον κόσμο. Αυτά κάνω τραγούδι. Ή κάποιο κείμενο που θα διαβάσω. Όταν διάβασα τα ημερολόγια του Νιζίνσκι είχα ταραχτεί και γι' αυτό βγήκε τόσο κλειστοφοβικός ο πρώτος δίσκος των Mary and The Boy.  
 • Οι Mary and The Boy τέλειωσαν επειδή καταλάβαμε ότι παίρνουμε διαφορετικές κατευθύνσεις και είπαμε να το αφήσουμε. Ο Αλέξανδρος συνεχίζει μόνος του πολύ πετυχημένα, κι εγώ κάνω τα δικά μου. Αν συναντηθούμε ξανά, θα είναι πάρα πολύ ωραίο, αν δεν συναντηθούμε, θα χαιρόμαστε ο ένας για τον άλλο. Νιώθω νοσταλγία κάποιες στιγμές, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άσχημο, καμιά πικρή γεύση. Ήταν ωραία που ήμασταν μαζί. Στενοχωρηθήκαμε, αλλά πιστέψαμε ότι αυτό έπρεπε να γίνει, ήταν από κοινού απόφαση, δεν την πήρε ένας. Απλά σταματήσαμε επειδή φτάσαμε σε ένα τέλμα και θέλαμε να κάνουμε μια αλλαγή.   Έχω χαρεί πάρα πολύ με τη νίκη του «Κυνόδοντα» στις Κάννες, ήταν αναπάντεχη. Έχω τόση χαρά που δεν περιγράφεται, το σκέφτομαι συνέχεια, είναι πολύ έντονο. Συναντηθήκαμε με τα παιδιά το βράδυ που το μάθαμε και πήγαμε για ποτό κι ήμασταν ευτυχισμένοι.  
 • Η πρώτη μου επαφή με το σινεμά ήταν με το Κακό 1 του Γιώργου Νούσια. Μετά δούλευα πίσω από τις κάμερες με τον Αλέξανδρο, σε φίλους, και προέκυψε ο Κυνόδοντας. Ο Λάνθιμος ήξερε τι ήθελε ακριβώς, έκανε πολύ καλό καστ, γι' αυτό πέτυχε η ταινία. Το πιστεύω αυτό. Γι' αυτό και επέλεξε την Αγγελική και τον Χρήστο, τους γονείς, τη Μισέλ και τον Στέργιογλου.  
 • Παίζω τη μικρή κόρη της δυσλειτουργικής οικογένειας, η οποία έχει ένα κόλλημα με την ιατρική, ασχολείται τα βιβλία που της φέρνει ο πατέρας της. Είναι αρκετά παθητική, δεν είναι ενεργητική όσο τα άλλα παιδιά, είναι πιο μαζεμένη. Οι γονείς έχουν κλείσει τα παιδιά στο σπίτι από μικρά και έχουν αναπτύξει μεταξύ τους δικούς τους κώδικες. 
  • Δεν ήταν δύσκολος ο ρόλος γιατί ο Γιώργος ήξερε να μας κατευθύνει και ήξερε τι διάλεξε. Ήταν εύκολο για μας να υποδυθούμε. Σε καμιά περίπτωση αυτός ο ρόλος δεν είναι κοντά σε μένα και δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε. Μόνο μία σκηνή που κόπηκε, στην οποία η «αδελφή» μου με δέρνει. Έφαγα πολύ ξύλο και γέμισα μελανιές για κάποιους μήνες! 
  • Η εμπειρία στις Κάννες ήταν παραπάνω από ωραία. Κόκκινο χαλί, φώτα, φλας, φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και συνεντεύξεις. Στην πρεμιέρα ήμασταν λίγο σοκαρισμένοι όλοι, ήταν αναπάντεχο, ήρθαν όλα πολύ γρήγορα. Δεν ήξερα πόσο καλά θα πηγαίναμε, αλλά από την ανταπόκριση του κόσμου και τα σχόλια στα ξένα μέσα ήμουν σίγουρη ότι θα πάμε καλά...

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, ΕΔΩ...