Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ;;;

Στον Κώστα Σημίτη αναζήτησε στήριγμα η Φώφη Γεννηματά, όταν εκδηλώθηκε η εναντίον της εσωκομματική αμφισβήτηση. Στον πρώην Πρωθυπουργό ο οποίος, πάντως, έχει....
δημοσίως κηρύξει το «τέλος εποχής» για το ΠΑΣΟΚ, προεξοφλώντας πως «κάτι άλλο θα γεννηθεί στη θέση του». Το λησμόνησε άραγε η σημερινή Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Έκανε, απλώς, την ανάγκη φιλοτιμία.

Από τα τρία σκέλη του ιστορικού συνθήματος του Κινήματος, μονάχα το πρώτο θα μπορούσε, ίσως, να απαντηθεί θετικά. «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ – ενωμένο – δυνατό» το σύνθημα. Ναι λοιπόν, «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ» στην, στοιχειωδώς, υπαρξιακή διάσταση της κατάφασης. Για «ενωμένο» δεν τίθεται ζήτημα. Και για όσους είχαν αμφιβολίες, οι τελευταίες εξελίξεις τις διέλυσαν στην εντέλεια. Όσο για «δυνατό», μονάχα ως αστείο θα μπορούσε ν’ ακουστεί. Όπως ως ανέκδοτο ακούγεται σήμερα και η συνθηματική διαβεβαίωση του ιδρυτή, ότι «Το ΠΑΣΟΚ δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται». Την έχει διαψεύσει θεαματικά, και κατά τα τρία της σκέλη, ή ίδια η ζωή. Το εδώ, ακόμη, ευρισκόμενο ΠΑΣΟΚ λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά, όπως το κληρονόμησε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, δεν είναι πλέον παρά η σκιά τους εαυτού του. Και της ιστορίας του. Ως προς την απήχησή του, ως προς τη σχέση του με την κοινωνία, ως προς την αξιοπιστία του, ακόμη και ως προς τον αυτοσεβασμό του. Με κριτήριο, τουλάχιστον, τις όλες επιλογές του των τελευταίων ετών…

Δεν είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς τα πρόσφατα ενδοπασοκικά παρατράγουδα. Η σημερινή Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εννοεί να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια το μαγαζάκι της (το μοναδικό πάντως υπαρκτό σχήμα του χώρου εδώ που τα λέμε), αλλά και την ηγετική της υπόσταση, έναντι οιασδήποτε (έξωθεν ή έσωθεν) επιβουλής. Είναι γι αυτό που με μια μονοκονδυλιά «κατήργησε» τον αμφισβητία Γραμματέα, μαζί με την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, και προκήρυξε έκτακτο Συνέδριο για το προσεχές Φθινόπωρο. Κάποιοι είδαν, στην κίνηση αυτή της Φώφης Γεννηματά, κάτι από την «προϊστορία» του Κινήματος. Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου ασκούσε τον ηγετικό του ρόλο όπως εκείνος ήθελε, δίχως να δίνει λογαριασμό πουθενά και σε κανέναν. Είδαν, μ’ άλλα λόγια, μιμητική επανάληψη του ακραία αυταρχικού τρόπου κομματικής διοίκησης. Στη λογική «γιατί ο Ανδρέας κι όχι εγώ». Ε, και μόνη η σχετική αναφορά παραπέμπει, βεβαίως, σε καρικατούρα. Ή σε γκροτέσκα πολιτική φαρσοκωμωδία.

Οι λοιπές πτέρυγες της κεντροαριστεράς, από την άλλη μεριά, ζώντας με ένταση το υπαρξιακό τους άγχος, επιδιώκουν την διαμόρφωση ενός εντελώς νέου φορέα, ως μόνης ελπίδας δυναμικής αναγέννησης του χώρου. Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχουν άδικο. Ανεξαρτήτως των πραγματικών προθέσεων και επιδιώξεων (επιδιώξεων προσωπικής στρατηγικής κατά κύριο λόγο) των περισσότερων απ’ αυτούς, βλέπουν πως με τόσο παλιά και τόσο φθαρμένα υλικά, δεν προχωράς ούτε πείθεις. Και είναι γι αυτό που δυσπιστούν στο προσκλητήριο (το προτεινόμενο ως τη μόνη λύση) της Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, για υπαγωγή των πάντων υπό την βολική ομπρέλα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Όμως τι τα θέλετε, η ρίζα των προβλημάτων (των παλαιότερων αλλά και των σημερινών) του χώρου της λεγόμενης κεντροαριστεράς, αλλού βρίσκεται, εντελώς αλλού. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για τη σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών γραμμών. Ως προς τον χαρακτήρα, την ταυτότητα, την προοπτική, την στρατηγική κατεύθυνση του χώρου. Με έμφαση στο ρόλο που θα κληθεί να διαδραματίσει στην επόμενη φάση. Δηλαδή με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Αν, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, θα προσκολληθεί και πάλι, όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν, στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή αν θ’ αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν τα μετεκλογικά δεδομένα το επιτρέπουν.

Είναι από καιρό φανερό ότι προς την πρώτη κατεύθυνση επιχειρεί να οδηγήσει τα πράγματα ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Συνεπικουρούμενος από σειρά στελεχών πρώτης κομματικής γραμμής, καθώς κι από πολλούς από τους εκτός ΠΑΣΟΚ δυνάμει συμπορευτές. Ενώ ως εμπνευστής της άλλης γραμμής φέρεται ο Κώστας Λαλιώτης. Το ιστορικό στέλεχος των μεγάλων ημερών του Κινήματος που, απ’ ό,τι ευρύτατα συζητείται, συμβουλεύει σχετικώς την Φώφη Γεννηματά. Οδηγώντας την, ως πρώτη φάση της συγκεκριμένης κατεύθυνσης, στη γραμμή των «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ.

Όλα τ’ άλλα,  ακόμη και τα δεδομένα της σημερινής εσωκομματικής κρίσης, φαίνεται πως δεν είναι παρά απλά συμπτώματα της κατευθυντήριας σύγκρουσης. Και μάλλον έχουμε να δούμε πολλές ακόμη πράξεις του δράματος. Αν μάλιστα η περί ης ο λόγος σύγκρουση δεν σκοτώσει τελικά τον έτσι κι αλλιώς βαριά τραυματισμένο χώρο, που ξέρεις, μπορεί και να τον κάνει πιο δυνατό…

Βασίλης Πάικος

πηγή: athina984.gr