Τετράγωνη λογική. Θαύμασα την προωθημένη σκέψη του Δημήτρη Παπαδημητρίου και τα ακλόνητα επιχειρήματα τα οποία μετήλθε για να δικαιολογήσει την...
κατάργηση της κυριακάτικης αργίας των εμποροϋπαλλήλων. Αφού εξήγησε ότι τα καταστήματα θα παραμένουν ανοιχτά τριάντα δύο επιπλέον Κυριακές τον χρόνο σε ορισμένες περιοχές και ξεκαθάρισε πως τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ίδιος διαφωνούν με το συγκεκριμένο μέτρο, συνέχισε: «Αυτό συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, οπότε μπορούμε να το δούμε ως εκσυγχρονισμό της οικονομίας».
Οροσειρά το δίκιο του. Διότι οι φιλεργατικές εμμονές και οι αριστερές αγκυλώσεις προσιδιάζουν στο πεζοδρόμιο, ευδοκιμούν στα έδρανα της αντιπολίτευσης και ξεθωριάζουν μοιραία υπό τη λάμψη των κυβερνητικών θώκων, αχνοτρέμουν στο διάχυτο φως του Χίλτον, αποτελούν ενοχλητική παραφωνία στο κρεσέντο του κουαρτέτου. Επιφανής καθηγητής σε κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, είπε και ελάλησε ο υπουργός Οικονομίας και αμαρτίαν ουκ έχει. Ο συλλογισμός του συνιστά σε κάθε περίπτωση φαρμακερό βέλος στη φαρέτρα του μεγάρου Μαξίμου, πρώτης τάξεως άλλοθι και για άλλα ακανθώδη ζητήματα της διαπραγμάτευσης.
Το τσεκούρωμα των συντάξεων, επί παραδείγματι, αιτιολογείται ως ακολούθως: Ανέκαθεν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμάχεται τις διαρκείς περικοπές αποδοχών στους απόμαχους της δουλειάς, οι οποίες τους καταδικάζουν σε ακραία ένδεια, επιτείνοντας ταυτοχρόνως την υφεσιακή κατρακύλα των οικονομικών μεγεθών και τις ανισότητες των κοινωνικών δεικτών. Προ υπερτέρων συσχετισμών δυνάμεων, μολαταύτα, και δεδομένης της επιμονής των δανειστών για περαιτέρω «ψαλίδι», το εθνοσωτήριον γκοβέρνο υποχωρεί προσωρινά, κυβίστηση που μπορεί να ερμηνευθεί –γιατί όχι;– ως εξορθολογισμός του νοσηρού ασφαλιστικού συστήματος.
Εξελέγημεν υποσχόμενοι ότι θα αυξήσουμε το αφορολόγητο στις δώδεκα χιλιάδες ευρώ. Ο Τσάκα-λόττος δεν παραιτήθηκε, όπως διαβεβαίωνε τους πάντες, όταν το κατέβασε κάτω από τις εννέα χιλιάδες και, φυσικά, ούτε τώρα που το κατεδαφίζει στις 5.681 €. Ζαλικώνουμε, πά’ να πει, με ετήσιο χαράτσι 650 € ακόμα και τους μισθωτούς των τετρακοσίων ευρώ τον μήνα και κάτι ψιλά, αλλά αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει στην εξυγίανση του φορολογικού περιβάλλοντος.
Μία από τα ίδια ισχύει και για τη συμφωνηθείσα εκποίηση της ΔΕΗ. Δίνουμε και την έσχατη ρανίδα του αίματός μας υπερασπιζόμενοι τον κοινωνικό χαρακτήρα του δημόσιου πλούτου της χώρας, παρ’ όλα αυτά όμως η πώληση των λιγνιτικών μονάδων και του 17% των μετοχών της Επιχείρησης μπορεί θαυμάσια να σημαίνει αναμόρφωση του ενεργειακού τοπίου. Για να το πούμε απλά. Η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά ασκεί θατσερική πολιτική, προσφέροντας γην και ύδωρ στους τοκογλύφους, για να κερδίσει κάνα τριτοτέταρτο εξάμηνο στην εξουσία, κάτι που ισοδυναμεί με εκμοντερνισμό του μαρξισμού, όστις δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως τοτέμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου