Μια φορά κι έναν καιρό, το λιοντάρι, ο βασιλιάς της ζούγκλας, ήθελε να μάθει τι γίνεται στην πιο μακρινή άκρη της ζούγκλας, εκεί που...
δεν είχε πάει κανείς. Ρώτησε τα ζώα ποιος είναι διατεθειμένος να κάνει αυτό το ταξίδι.
Ο πρώτος που εμφανίστηκε πρόθυμος ήταν ο κατώβλεπας. Ένα παράξενο ζώο με πολύ μεγάλο κεφάλι, τόσο βαρύ που σχεδόν το σέρνει πάνω στο χώμα. Το λιοντάρι τού έδωσε οδηγίες: αυτός είναι ο δρόμος, πάρ’ τον όσο πάει και μετά ακολούθησε τον ήλιο. Ο κατώβλεπας είχε τη μουσούδα του κολλημένη στο έδαφος, λοιπόν ενώ νόμιζε ότι συνεχίζει το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης, έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Γύρισε χωρίς να καταφέρει τίποτα. Τότε η μαϊμού είπε στο λιοντάρι: «Μα καλά, αφού το ήξερες ότι είναι κατώβλεπας, τι τον έστειλες;» Και το λιοντάρι απάντησε: «Μου φάνηκε σαν κατώβλεπας, να πω την αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις».
Το ταξίδι της εξερεύνησης έχει τελειώσει. Με τη μουσούδα κολλημένη στο έδαφος, με άσκοπους κύκλους γύρω από τον άξονα του κατώβλεπα. Και αυτοί που είπαν «ποτέ δεν ξέρεις», και αυτοί που πίστεψαν ότι είναι σωστό και λογικό να εμπιστευτείς οποιαδήποτε αποστολή στον κατώβλεπα, έχουν τώρα μπροστά τους τα χειροπιαστά αποτελέσματα αυτής της πορείας, με τη μορφή ενός ακόμη μνημονίου.
Στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχουμε αντλήσει ορισμένα πάρα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία προτείνω να μας συνοδεύσουν για όλη μας τη ζωή - όχι μόνο την πολιτική. Όταν κάποιος σου λέει ότι θα κάνει μια τακτική υποχώρηση, ότι για λίγο θα μοιάζει με κάτι αξιομίσητο, αλλά μετά θα γίνει αυτό που θέλεις και αγάπησες, μπορείς να του πεις να πάει στην ευχή του διαβόλου από την πρώτη μέρα. Μην περιμένεις δύο χρόνια...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κωνσταντίνου Πουλή, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου