Επεσαν όλοι πάνω στον νεοεκλεγέντα Αμερικανό πρόεδρο να τον φάνε επειδή μίλησε τόσο απαξιωτικά για τους δημοσιογράφους, ότι...
δήθεν αντιστρέφουν την πραγματικότητα και αδικούν τη δεξιοσύνη του, το ταλέντο του, τις «φιλελεύθερες» ιδέες του και την ίδια του την προσωπικότητα.
Φυσικά είχαν δίκιο όλοι αυτοί, κυρίως δημοσιογράφοι. Πάντα όμως οι δημοσιογράφοι δεν είναι αρεστοί όταν λένε τα πράγματα με το όνομά τους, μόνο που δεν το κάνουμε και πολύ συχνά και με την ανάλογη συνέπεια (συνέπεια απέναντι στο χρέος να ελέγχουν την εξουσία και να ενημερώνουν τους πολίτες).
Σαν τον Τραμπ νιώθουν άπαντες σχεδόν οι ηγέτες, απλώς δεν τολμούν να πουν δημοσία αυτό που νιώθουν (δυσανεξία και οργή συνήθως). Κάποτε χάνουν την ψυχραιμία τους εντούτοις και φανερώνουν εκείνο που πράγματι «τρέφουν» για τους ανθρώπους που τους ελέγχουν και τους κάνουν κριτική. Αμέσως πάνε στον άνεμο οι «πεποιθήσεις» τους για την ελευθερία, τουλάχιστον της έκφρασης, που είναι το πιο υγιές ίσως δείγμα δημοκρατικής συνύπαρξης.
Απαγορεύουν (;) τότε σε συναδέλφους να εκφράζουν τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν γύρω μας επειδή τάχα μου δεν μπορούν να κρίνουν παρά μόνο να παραθέτουν τα γεγονότα. Θεωρούν έτσι ότι βάζουν τάξη στους θεσμούς. Βεβαίως σφάλλουν. Δεν θα υποδείξουν αυτοί πώς οι δημοσιογράφοι θα κάνουν τη δουλειά τους, ειδικά όταν αυτή βασίζεται στην κριτική «φανέρωση» της πραγματικότητας και στον σεβασμό προς το κοινό.
Εχοντας πλέον σε πρώτη χρήση τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν διστάζουν να εκτίθενται και να εξυπνακίζουν με μικρές, δήθεν ειρωνικές εκφράσεις. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι ο βομβαρδισμός που δέχονται από άλλους χρήστες που διψάνε για ανταλλαγή ύβρεων και χολερικών επιθέσεων -κι έτσι προχωρεί η επικοινωνία και η άσκηση πολιτικής· αυτή είναι η δημοκρατία του εικοστού πρώτου αιώνα;
Αντί οι πολιτικοί αρχηγοί να βγουν στο βήμα της Βουλής και να πουν κάτι της προκοπής, κάτι που θα καταλάβουμε όλοι και που θα είναι υπέρ της ανάκαμψης της οικονομίας, ξεστρατίζουν σε ηλεκτρονικά μηνύματα, ανούσια και κοινότοπα, ίσως γιατί έτσι τους έχουν συμβουλεύσει οι ειδικοί (τους) της επικοινωνίας -και κάπως έτσι διαχέεται η αποστροφή για την πολιτική και τους πολιτικούς στην ευρύτερη κοινωνία.
Οι «ηγέτες» οφείλουν (αφού αυτό προστάζει το σύστημα) να παραδειγματίζουν και όχι να ανοηταίνουν κάνοντας επίδειξη δήθεν οξυδέρκειας και καπατσοσύνης. Εάν δεν είναι σε θέση να δώσουν ένα παράδειγμα, καλύτερα να σιωπήσουν· καλό για όλους θα είναι, κυρίως για το «κύρος» τους και την αξιοπρέπεια του πολιτικού συστήματος (εάν η μία έννοια δεν αναιρεί την άλλη).
Ας είναι φειδωλοί (και σοβαροί) διότι όταν μιλούν για αθλιότητες και φασίστες δημοσιογράφους θα έπρεπε να είχαν ελέγξει το δικό τους παρελθόν πάνω σε αυτές τις έννοιες. Και ας προσέξουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου