Κλείνουν πενήντα χρόνια από τότε που η Χρυσή Αυγή ήρθε στην εξουσία για εφτά χρόνια.
Η χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου του 1967 ήταν το...
μεγάλο τάγμα εφόδου που φώλιαζε στον Εθνικό Στρατό.
Ο εγχώριος ναζισμός της 4ης Αυγούστου του εθνοσωτήρα Ιωάννη Μεταξά δημιούργησε ένα βαθύ πολιτικό ρεύμα που κυριαρχεί ακόμα στην πολιτική σκηνή, με βασικό διαχειριστή τη Χ.Α. των 380.000 ψηφοφόρων.
Συνειδητά ή ασυνείδητα δέχονται να είναι μέλη, οπαδοί ή ψηφοφόροι μιας εγκληματικής οργάνωσης.
Ψυχροί εγκληματίες, συνεργάτες των ναζί κατακτητών, παρακρατικοί τραμπούκοι, με τις ευλογίες του κράτους και της επίσημης εκκλησίας, κυριάρχησαν περίπου για τέσσερις δεκαετίες.
Στη μεταπολίτευση, μετά τον διαχωρισμό Δεξιάς και Ακρας Δεξιάς, η πολιτική τους υπόσταση συρρικνώνεται, αλλά όχι οι ιδέες τους, που διαχέονται σε όλη την κοινωνία και σε όποιο κόμμα.
Φυσικά, υπήρχε και αντίσταση, αλλά νικήθηκε.
Από δικά μας «προσωπικά» γκάλοπ, τι δεν έχουμε ακούσει για τους Εβραίους, τους μουσουλμάνους, τους Γυφτοσκοπιανούς, τους καθολικούς, που είναι όλοι Ελληνες με διαφορετικές θρησκείες ή έχουν άλλη μητρική γλώσσα.
Ακόμα, για τις γυναίκες ή για τους ανθρώπους που έχουν τις δικές τους προσωπικές, σεξουαλικές προτιμήσεις...
Και να μη μιλήσουμε για το δράμα των πολιτικών προσφύγων που ξέφυγαν από έναν σίγουρο θάνατο για να έρθουν σε μια αβέβαιη ελπίδα.
Και αντί να τους συμπονέσουμε βρίσκουμε πάντα αυτούς τους ξένους πολλούς και τους θεωρούμε απειλή.
Αυτός είναι ο διάχυτος φασισμός που θεωρείται φυσιολογική συμπεριφορά, ακόμα και για οπαδούς και στελέχη δημοκρατικών κομμάτων.
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τα κυρίαρχα ΜΜΕ που είναι προσηλωμένα στο ασήμαντο.
Αν μια γάτα στο Τορόντο ανέβει σε ένα δέντρο και δεν μπορεί να κατέβει, έρχονται πυροσβέστες-σταρ και την κατεβάζουν με ασφάλεια.
Και η εικόνα αυτή κάνει τον γύρο του κόσμου. Αντίθετα, είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν άμεσα από την πείνα και δεν υπάρχει κανένα πλάνο γι’ αυτούς.
‘Η ακόμα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αρμόδιος για την αντιμετώπιση των θανατηφόρων επιδημιών, κάτι που αφορά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, έχει ετήσιο προϋπολογισμό κατώτερο από τις ημερήσιες στρατιωτικές δαπάνες παγκοσμίως.
Και γι’ αυτό τσιμουδιά. Το ασήμαντο του «Survivor» ή του «Μπρούσκου» και των άλλων συναφών θεαμάτων διαμορφώνει τη βάση του φασισμού μπλοκάροντας τη σκέψη των ανθρώπων, κάνοντάς τους λάτρεις του ασήμαντου.
Το ενσωματώνουν και περιμένουν τον μεσσία-φίρερ της όποιας μορφής σχηματίζοντας πλειοψηφίες.
Η χώρα μας ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητη.
Οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν να δημιουργήσουν «ένα ευρωπαϊκό Ισραήλ» (πριν από την ώρα του) στην καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την οποία επιδίωκαν να διαμελίσουν - στόχος που επετεύχθη σχεδόν έναν αιώνα αργότερα με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε η αυτοκρατορία έδωσε τη θέση της στο συρρικνωμένο εθνικό κράτος της Τουρκίας.
Η εξουσία του ελληνικού κράτους ήταν μια ηγεσία των ιθαγενών στην υπηρεσία των αποικιοκρατών (αν και είχαμε βασιλιάδες εισαγωγής).
Και αυτό το βλέπουμε καθαρά σήμερα με τους εταίρους-αφέντες μας.
Μπορεί να γίνεται πολύς λόγος για τις γενναίες διαπραγματεύσεις μας, αλλά στο τέλος θα τα υπογράψουμε όλα.
Και γι’ αυτό βάζω στοίχημα (αν και δεν παίζω ποτέ μου τυχερά παιχνίδια).
Αλλά εδώ δεν είναι παιχνίδι της τύχης. Είναι μια βεβαιότητα που θα επαληθευτεί το επόμενο χρονικό διάστημα.
Στην περίπτωση που η κυβέρνηση εξακολουθεί κατά τα λεγόμενά της να βάζει «κόκκινες γραμμές» και τις τηρήσει, τότε κανονικά θα πρέπει να κηρυχθούν εκλογές και θα δούμε τον κ. Τσίπρα να κάνει παρέα με τον κ. Λεβέντη ή τον κ. Θεοδωράκη.
Η επιλογή της καρέκλας θα κυριαρχήσει. Το πολιτικό μας σύστημα είναι μια μηχανή σχεδιασμένη για να κάνει μια συγκεκριμένη και αποσαφηνισμένη δουλειά, άσχετα από το ποιος χειρίζεται τη μηχανή.
Αυτή η μηχανή παράγει φτώχεια και εξαθλίωση για την κοινωνία και περισσότερο πλούτο για τους πλούσιους.
Και λειτουργεί το ίδιο με όλες τις κυβερνήσεις. Από τη μεταπολίτευση και μετά, πάνω-κάτω, τα ίδια γίνονται, με καλύτερες ή χειρότερες περιόδους.
Και ήρθαν τα μνημόνια για να δείξουν σε όλους ποια είναι αυτή η απαστράπτουσα μηχανή της εξουσίας και ποια οφέλη παρέχει στους υψηλόμισθους χειριστές της.
Σε όλα τα προβλήματα υπάρχει μια λύση. Και θα πρέπει να αναζητηθεί εκτός πολιτικού συστήματος.
Είναι η κοινωνία. Αλλά βρίσκεται εν υπνώσει. Ο,τι κινείται στην κοινωνία, όσο αξιόλογο κι αν είναι, δεν φτάνει στους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να χάσουν τον εαυτό τους στα φτηνά και χυδαία προγράμματα της ΤV και να χουχουλιάζουν στην ασημαντοσύνη τους.
Γι’ αυτό μας χρειάζεται ένας νέος διαφωτισμός, που νομίζω είναι υπαρκτός, αλλά με μικρή απήχηση.
Και εδώ να ξαναθυμηθώ ένα σύνθημα: «Μόνο οι τρελοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Αλλά είναι οι μόνοι που το κάνουν».
Και να προσθέσω κι εγώ πως μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε. Παίρνοντας σοβαρά ό,τι κινείται...
Περικλής Κοροβέσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου