Καζάντη Κατέ
«…Ξεκαθάρισε ότι η βασική θέση είναι ότι δεν θα κάνουμε συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. «Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι στον...
ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε κοινές αξίες με αυτούς τους ανθρώπους» τόνισε...».
Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης στο Όλα, από το «Πρώτο Θέμα»
Είναι προφανές: όσοι υπερασπίζονται, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, θεωρίες που υποκλίνονται στον κοινωνικό δαρβινισμό, επιχειρούν να μεταφέρουν τη σκληρότητα των κανόνων της φύσης στον πολιτισμό του ανθρώπου, υπηρετώντας τον ανταγωνισμό σε κάθε του μορφή, δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, καμιά ιδεολογική ή άλλη συνάφεια με όσους επιθυμούν να ανατρέψουν ή, έστω, να βάλουν φρένο σε όλα τα παραπάνω.
Δηλαδή: αυτός που ομνύει στη ρώμη –διανοητική ή οικονομική- και από εκεί στην αριστεία και στο κράτος της, αυτός που θεωρεί φυσικό να αναπαράγει ανθρώπους πολλών ταχυτήτων, δεν έχει, δεν μπορεί να έχει, καμιά απολύτως σχέση με εκείνον που οραματίζεται μια κοινωνία όπου οι πάντες θα δίνουν «ανάλογα με τις ικανότητές τους», αλλά και θα λαμβάνουν «ανάλογα με τις ανάγκες τους».
Επίσης: όποιος διαβάζει την ιστορία, και την κοινωνία ταυτόχρονα, απ’ τη μεριά του δυνατού, διότι του ΄λαχε να γεννηθεί στη «σωστή» τάξη και να λάβει τη δέουσα κληρονομιά, δεν έχει, δεν μπορεί να έχει, καμιά απολύτως σχέση με όποιον επιχειρεί να ανατρέψει εκείνα που επιβάλλει η τυχαιότητα της καταγωγής. Όπως και τις σχέσεις αφέντη - δούλου που η ίδια τύχη επιφέρει.
Κι επειδή: «οι εκμεταλλεύτριες τάξεις χρειάζονται την πολιτική κυριαρχία για να διατηρούν την εκμετάλλευση, δηλαδή τα ιδιοτελή συμφέροντα μιας μηδαμινής μειοψηφίας, ενάντια στην τεράστια πλειοψηφία του λαού» (Λένιν), αλιεύουν προθύμους, συνήθως από την τάξη τους, για να τους (εξ)υπηρετούν. Ή, όπως συμβαίνει στον ακραίο καπιταλισμό των ημερών μας, αναλαμβάνουν οι ίδιοι την πολιτική διακυβέρνηση –βλέπε Τραμπ και άλλα, εγχώρια και μη, παραδείγματα.
Έτσι: από τον κοινωνικό, λεγόμενο, καπιταλισμό του 20ού αιώνα περάσαμε στην μεταδημοκρατία του άκρατου, με φασιστικές αποχρώσεις, νεοφιλελευθερισμού, του 21οι αι., με μια νέας μορφής πρωταρχική συσσώρευση μέσω της αφαίρεσης πόρων από τους από κάτω προς χάριν των από πάνω, να αποτελεί την παγκόσμια εμπράγματη πολιτική.
Οπότε: σήμερα, περισσότερο από ποτέ, στο μαύρο ευρωπαϊκό φόντο, «οι εκμεταλλευόμενες τάξεις χρειάζονται την πολιτική κυριαρχία για να εξαλείψουν ολοκληρωτικά κάθε εκμετάλλευση, δηλαδή τα συμφέροντα της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού, ενάντια στη μηδαμινή μειοψηφία των σύγχρονων δουλοχτητών». Συνεπώς, όσοι όχι μοναχά ομονοούν και δεν αντιστρατεύονται στις βουλές του κεφαλαίου, αλλά το εκπροσωπούν κιόλας, και η ιδεολογία τους είναι η αυτή με των σκληρών της Ευρώπης –ποιος άραγε λησμόνησε το «μνημόνιο» του Μητσοτάκη πατρός;-, δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, κανενός είδους (ντροπιαστικές) συνεργασίες με όσους επιχειρούν σε ένα όλως δυσλειτουργικό περιβάλλον να μαλακώνουν επιβαλλόμενες, απευκταίες πολιτικές.
Όμως, δυστυχώς: όσο οι νεοπρολετάριοι, ως ιστορικό υποκείμενο, δυσκολεύονται να συγκροτηθούν και να σταθούν σε θέση μάχης και επειδή η ηγεμονία του καπιταλισμού εδράζεται στην ικανότητά του να πείθει την εργατική τάξη πως τα συμφέροντά της συνταυτίζονται με εκείνα του κεφαλαίου, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης θα εκλέγεται βουλευτής.
Αλλά να του το αναγνωρίσουμε, για πρώτη φορά, βουνό το δίκιο του: «δεν έχουμε κοινές αξίες με αυτούς τους ανθρώπους» είπεν, εννοώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Μίλτος στον Κομιστή το φιλαράκι.
πηγη: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου