Η σαγήνη του «τίποτα»…

Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται να σκάψεις σε βάθος για να ανακαλύψεις μια αλήθεια. Να πιστοποιήσεις μια πραγματικότητα. Είναι οι φορές εκείνες κατά τις οποίες, αλήθειες και...
πραγματικότητες περνούν από μπροστά σου. Και το μόνο που χρειάζεσαι εσύ, είναι να απλώσεις το χέρι σου για να τις φτάσεις.

Η περίπτωση του Εμανουέλ Μακρόν, και της ψυχωτικής λατρείας που επιδεικνύουν για τον σχεδόν βέβαιο επόμενο Πρόεδρο της Γαλλίας Έλληνες πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί καθηγητές, έρχεται να επιβεβαιώσει με ηχηρό τρόπο, ότι, όσα Μνημόνια κι αν περάσουν από τον εθνικό ιστό, η χώρα αυτή… δεν έχει σωτηρία.

Ο Μακρόν, τον οποίο και οι ίδιοι οι Γάλλοι χλευάζουν για την ανυπαρξία της πολιτικής κουλτούρας και στοιχειώδους πολιτικού περιεχομένου που τον χαρακτηρίζουν, έγινε ξαφνικά για μια μερίδα Ελλήνων… περαστικών από τον δημόσιο βίο, κάτι σαν τον… Μωυσή (της αλλαγής),

Φυσικά, ένας από τους χειρότερους υπουργούς του χειρότερου Προέδρου που γνώρισε τις τελευταίες δεκαετίες η Γαλλία, δεν προσφέρεται για σοβαρή ανάλυση ιδεών και προθέσεων. Οι περισσότεροι από τους χειροκροτητές του στην Ελλάδα, στέκονται στο φωτογενές χαμόγελό του, και προσπαθούν να τον φανταστούν… Έλληνα. Όπως θα ήθελαν δηλαδή να βρεθεί στη σημερινή, οριακή για την Ελλάδα συγκυρία, ένα αντίστοιχο… πολιτικό τίποτα σε συσκευασία φωτογενούς χαμόγελου, που να ξεγελάσει μια κοινωνία σε απόγνωση. Και οι ίδιοι, να κερδίσουν χρόνο.

Ευτυχώς για εμάς, Μακρόν δεν έχει εμφανιστεί. Ακόμη καλύτερα, η Δημοκρατία μας δεν έχει απειληθεί όπως εκείνη στη Γαλλία από άκρα σαν τη Μαρίν Λεπέν. Τα δικά μας άκρα, κυρίως εκείνα που έχουν ενσωματωθεί στα συστημικά κόμματα, προσφέρουν υλικό επιθεώρησης και χλεύης. Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν έναν Μακρόν, ως αντίβαρο στην ιστορική ανάγκη να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς στην εξουσία.

Το φαινόμενο Μακρόν, ως προς τη… βουλιμία με την οποία τον λάτρεψαν επώνυμοι Έλληνες, χωρίς φυσικά να έχουν κάνει τον κόπο να διαβάσουν τις θέσεις του και να πληροφορηθούν τη διαδρομή του, εξηγεί με προχωρημένη επάρκεια, γιατί η Ελλάδα της κρίσης παραμένει… παιδική χαρά. Όχι η κοινωνία μας. Το πολιτικό και υπόλοιπο σύστημα. Όλοι εκείνοι που έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Πόσο τραγικοί, Θεέ μου…

ysterografa.gr