Η ευθανασία του ρεαλισμού...

Σωστά μίλησε ο Τσακαλώτος, μετά το τελευταίο Eurogroup: Σε κάθε συμφωνία, σε κάθε συμβιβασμό, υπάρχουν πράγματα που...
ικανοποιούν και πράγματα που δεν ικανοποιούν. Και σε αυτή τη συμφωνία υπάρχουν πράγματα που ικανοποιούν, και πράγματα που θα στενοχωρήσουν όχι πρωτίστως τη διαπραγματευτική ομάδα, αλλά τον ελληνικό λαό. Αυτά περίπου είπε, και σε συνέχεια στάθηκε κυρίως στα θετικά μέτρα που συμφωνήθηκαν. Στην απόρριψη των ακραίων απαιτήσεων του ΔΝΤ, στην επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, στις κοινωνικές πολιτικές που θα γίνει δυνατό να υλοποιηθούν χάρη στο δημοσιονομικό περιθώριο που προβλέπει η συμφωνία. 

Αν λάβουμε υπόψη τους συσχετισμούς, τη λεπτή κατάσταση της οικονομίας, την πολιορκία από όλο τον καλό κόσμο στο εσωτερικό, που περιμένει πώς και πώς να τιναχτεί στον αέρα η διαπραγμάτευση, μπορούμε να σκεφτούμε, ότι η κυβέρνηση τα κατάφερε. Και αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως προβλέπει η συμφωνία, και δεν προκύψουν νέες εμβόλιμες τρικλοποδιές, είναι μάλλον σίγουρο ότι τα μέτρα, κι εκείνα που ικανοποιούν, κι εκείνα που στενοχωρούν, θα περάσουν από τη Βουλή. Δεν φαίνεται πιθανό να υπάρξουν επικίνδυνες για την ενότητα της πλειοψηφίας αντιδράσεις, που να φτάσουν μέχρι διαφοροποιήσεις στην κρίσιμη ψηφοφορία.

Ας είμαστε ειλικρινείς, όμως. Ακόμα και τα μέτρα που ικανοποιούν, δεν ικανοποιούν όσους έχουν λειώσει παπούτσια σε πλατείες και πεζοδρόμια. Είναι βαριά μια πραγματικότητα, που αλλάζει βασανιστικά, μέσα από συμπληγάδες, με προκρούστειες συμφωνίες. Γιατί, με κάθε συμβιβασμό -αναγκαίο, αποτέλεσμα δύσκολης μάχης, εντάξει- πρέπει να ξενυχτάμε, να καπνίζουμε εκατό τσιγάρα, και να βουρλιζόμαστε, για να μην μας ισοπεδώσει ο ρεαλισμός του κώλου –με το συμπάθιο. Να μην χάσουν τα φτερά τους εκείνα τα πουλιά, που κάποιοι αποκαλούν αριστερές, κομμουνιστικές, η σοσιαλιστικές, αυταπάτες: Το όραμα μιας κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης.

Αυτές οι αυταπάτες, το όραμα, είναι το ηθικό, αξιακό, ιδεολογικό μας υπόβαθρο. Γι’ αυτό νομίζω ότι στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τον κίνδυνο να βρεθούμε ανεπαισθήτως κλεισμένοι σε τείχη ρεαλισμού. Πάντα η Αριστερά υπήρχε συνδέοντας κάθε μικρό, ρεαλιστικό, βήμα, με την προοπτική και το στόχο μιας μεγάλης αλλαγής. Με την έφοδο στον ουρανό. Έδενε τον ρεαλισμό του σήμερα, με το όραμα του αύριο. Αυτό δεν είναι απλώς θέμα επικοινωνίας. Αν ξεχάσουμε πού θέλουμε να πάμε, τότε κάθε μας βήμα θα είναι χωρίς νόημα –εκτός πια κι αν αναδείξουμε σε νόημα το αυτονόητο, ότι η Αριστερά είναι καλύτερη από τη Δεξιά.

Θέλω να πω, ότι αυτό που κρατήθηκε ζωντανό απέναντι σε φασισμούς, παρακράτος, ξύλο, εκτελέσεις, σύρματα, φυλακές, θα ήταν αδιανόητο να επιτρέψουμε να υποστεί σήμερα την ευθανασία του  ρεαλισμού… 

Θανάσης Καρτερός