πιο ωραίο είναι πως οι βασικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης παρέμειναν για μια ακόμη φορά θολές, καθώς ο Πιερ Μοσκοβισί, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της Άννας Διαμαντοπούλου, επικαλέστηκε το δημόσιο συμφέρον, προκειμένου να μην προχωρήσει στις «πολυπόθητες αποκαλύψεις». Ακόμη κι έτσι βέβαια, κορυφαία δημοσιογραφικά συγκροτήματα θεώρησαν πως η συγκεκριμένη απάντηση του Γάλλου Επιτρόπου αποτέλεσε «ηχηρό ράπισμα προς τους δραχμιστές εντός και εκτός συνόρων που παίζουν με τη φωτιά του Grexit».
Δεν μπορεί να πει κανείς πάντως πως μας έλειψε καθ’ όλη τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων η πομπώδης παρουσίαση αλλά και η σκανδαλώδης διόγκωση των «καταστροφικών συνεπειών» μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Άλλωστε, δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που ο ΑΝΤ1 αφιέρωνε ολόκληρη σχετική εκπομπή, παραμονές μάλιστα των επαναληπτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012. Στο πλαίσιό της υπήρχαν «προβλέψεις» μέχρι και για ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου ή για επιβολή στρατιωτικού νόμου, στην περίπτωση που η Ελλάδα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα.
Από τότε βέβαια πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι: οι όποιοι «δραχμολάγνοι» εξοβελίστηκαν στο πολιτικό περιθώριο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε το «μνημονιακό μονόδρομο» στο όνομα της παραμονής της χώρας στο ευρώ, ένα ακόμη πρόγραμμα λιτότητας φορτώθηκε στις πλάτες του ελληνικού λαού, ενώ φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι η χώρα θα παραμείνει εις το διηνεκές σε καθεστώς σκληρής επιτήρησης. Όλα όμως τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου έχουν να λένε πως αποτράπηκε το «σχέδιο Σόιμπλε»…
Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι πέρα από τις, υπαρκτές και σε καμιά περίπτωση υποτιμητέες, δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, η οποιαδήποτε συζήτηση έχει πλέον να κάνει με το πραγματικό κόστος της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Υπάρχουν άραγε πειστικές απαντήσεις, όταν η πραγματική ανεργία έχει φτάσει (σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ) το 30%, τη στιγμή που πάνω από τους μισούς, οι οποίοι διαθέτουν το «προνόμιο» της εργασίας, αμείβονται με μισθούς κάτω των 800 ευρώ; Αλήθεια, πως αποτιμάται η πλήρης εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της δημόσιας περιουσίας αντί πινακίου φακής; Επιπλέον, πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει η απώλεια ελέγχου εκ μέρους του ελληνικού κράτους στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα καθώς κι η παραχώρηση της διαχείρισης των «κόκκινων δανείων» στα distress funds; Μήπως είναι ένδειξη προόδου οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις μισθών ή οι ουρές απελπισμένων στα συσσίτια; Εν τέλει, ποιος είναι αυτός που επωφελείται από τη διαιώνιση μιας τέτοιος κατάστασης; Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού σίγουρα δεν είναι.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η «διαρροή Μοσκοβισί» στην πραγματικότητα ενέχει μια ισχυρή δόση αλήθειας: σε αυτήν ενυπάρχει η ουσιαστική παραδοχή πως ενδεχόμενο Grexit θα επέφερε «ανυπολόγιστες συνέπειες και για το σύνολο του οικοδομήματος του κοινού νομίσματος». Όχι βέβαια πως υπήρχαν πολλές αμφιβολίες σχετικά με τον πραγματική σκοπιμότητα των «θυσιών του ελληνικού λαού» επτά χρόνια τώρα...
Αλέξανδρος Ζερβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου