Τι σχέση έχει η ίδρυση των (πέντε!!!)...

...νέων κομμάτων με τη μορταδέλα

Και ξαφνικά άρχισε να βρέχει κόμματα.

Κόμμα ο Μαριάς, κόμμα ο Τσιτουρίδης, κόμμα η Διαμαντοπούλου, κόμμα η...
Ραχήλ, κόμμα ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Αν είναι και κάποιος άλλος/η και τον ξεχνάω ελπίζω να με συγχωρέσει.

Α, και μην ξεχάσουμε τη Ζωή, τον Μπαλτάκο και πάει λέγοντας.

Ακόμη και ο Νικολόπουλος έχει κόμμα, το Χριστιανοδημοκρατικό κι ο Κοτζιάς το Πράττω κι ο Τσιρώνης κάποιους από τους Οικολόγους.

Κάθε πρώην υπουργός και κόμμα, κάθε πολιτευτής και Κίνηση.

Είναι να απορεί κανείς με την ευκολία που εμφανίζονται.

Και με την αναίδεια με την οποίαν διατυμπανίζουν τις σωτηριολογικές τους προθέσεις.

Όλοι/ες θέλουν να μας σώσουν.

Όλοι/ες το κάνουν για το λαό και τη χώρα.

Κανείς για την πάρτη του.

Δεν λένε ότι θέλουν να διασωθούν οι ίδιοι ή να ξανατρουπώσουν στα πράγματα.

Όχι.

Δηλώνουν, κακόηχα είναι η αλήθεια, πως είναι έτοιμοι να δώσουν όλο τους το είναι για να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της.

Άλλος εντός Ευρώπης, άλλος εκτός, άλλος με ευρώ, άλλος με δραχμή, άλλος με μεταρρυθμίσεις, άλλος με τσαμπουκά, άλλος με μνημόνια, άλλος χωρίς.

Απ' όλα έχει ο μπαχτσές.

Λεφτά δεν έχει, απ' αυτά που λείπουν από τον κόσμο, ουδεμία σημασία όμως έχει.

Αυτοί ξέρουν, αυτοί θα μας σώσουν.

Θαρρείς και απευθύνονται σε ιθαγενείς με καθρεφτάκια και μπιχλιμπίδια.

Δεν λένε ότι είναι αυτοί και τα κόμματά τους που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία και τον εξευτελισμό.

Γιατί όλοι τους, ένας προς έναν και μία προς μία -αυτοί που τώρα θέλουν να ηγηθούν των κομμάτων ανόρθωσης της πατρίδας- έχουν παρελθόν.

Υπήρξαν βουλευτές, υπουργοί, υψηλόβαθμα κρατικά και κομματικά στελέχη.

Συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας.

Έχουν ευθύνη για το κατάντημά της.

Προφανώς με τα νέα κόμματα θέλουν να ξεχαστούν οι προσωπικές τους ευθύνες για το παρελθόν.

Δεν φτιάχνουν κόμματα, κατασκευάζουν κολυμπήθρες του Σιλωάμ για τα χθεσινά κρίματά τους.

Να βαφτιστούν νέοι θέλουν, ενώ είναι παλιοί όσο και το αμαρτωλό σύστημα που ξώκειλε τον τόπο και στο οποίο πρωταγωνιστούσαν.

Βεβαίως, οι νοήμονες πολίτες καταλαβαίνουν ότι η αιφνίδια βροχή κομμάτων όταν δεν ανάγεται στην ψυχοπαθολογία άμα και την δοκησισοφία των επίδοξων αρχηγών συνδέεται με τις προσωπικές ιδιοτέλειες αυτών που δεν αντέχουν ότι η πολιτική ζωή τους άφησε στην απέξω και θέλουν παντί τρόπω να επιστρέψουν στην κεντρική σκηνή.

Ναι, δεν είναι όλοι/ες ίδιοι.

Ναί, δεν έχουν όλοι/ες τις ίδιες φιλοδοξίες και αγωνίες.

Ναι, υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους.

Όμως οι περισσότεροι/ες επειδή βλέπουν ότι η εξουσία, ενδεχομένως και πριν το 2019, θ' αλλάξει βάρδια και χέρια θέλουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι.

Και επειδή τους είναι δύσκολο να μπουν κατά μόνας στη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ (γιατί περί αυτά και γι' αυτά τα δύο γίνεται ο καυγάς) φτιάχνουν κι από ένα κόμμα ή μια Κίνηση για να διαπραγματευθούν τη θέση τους.

Τόσο κυνικό, αλλά και τόσο αλήθεια.

Είναι δε κρίμα γιατί μεταξύ αυτών υπάρχουν και κάποιες καλές περιπτώσεις, ιδίως νέων ανθρώπων που όντως ενδιαφέρονται για το μέλλον του τόπου και όχι για το τομάρι τους.

Σε κάθε περίπτωση, έχω τη γνώμη πως αυτό που θα συμβεί με τα νέα κόμματα είναι αυτό που έλεγε ο Γκράμσι: Κάθε "βελανίδι" μπορεί να σκέπτεται ότι θα γίνει βελανιδιά. Αν τα "βελανίδια" είχαν ιδεολογία, θα ήταν ακριβώς η ιδεολογία που θα τα ωθούσε να αισθάνονται γκαστρωμένα και έτοιμα να γεννήσουν βελανιδιές. Στην πραγματικότητα όμως τα 999 στα 1000 βελανίδια χρησιμεύουν ως τροφή για τα γουρούνια συμβάλλοντας, το πολύ πολύ, στην παραγωγή σαλαμιών και μορταδέλας...

Φελνίκος (matrix24.gr)