Ακούω πολλούς και πολλές να απαξιώνουν τη γιορτή της γυναίκας. Σύμφωνοι, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και γιορτάζεται πια ως...
έκφραση αγάπης των ανδρών προς τις γυναίκες, με λουλούδια και δώρα.
Ισως και με το ξέφρενο γλέντι της γυναικοπαρέας τη βραδιά της 8ης Μαρτίου.
Μπορεί οι γυναίκες της Δύσης να έχουν κατακτήσει το δικαίωμα της ισότητας, μπορεί τα νεαρότερα κορίτσια να θεωρούν δεδομένα και αυτονόητα όλα όσα μπορούν να κάνουν χωρίς απαγορεύσεις και αυστηρούς ηθικούς κώδικες.
Μπορεί το όνομα της Αλεξάντρα Κολοντάι, που έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία, να μη λέει πια τίποτα.
Και μπορεί τη μεγάλη διαμαρτυρία που έγινε αυτή τη μέρα το 1857 από εργάτριες στη Ν. Υόρκη, να μην την ξέρουν πολλοί.
Ομως, ό,τι για μας, στη Δύση, είναι αυτονόητο δικαίωμα, για μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού του πλανήτη είναι ένα όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Σ’ αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσει σήμερα η Μαίρη από το Σουδάν, όπως ακριβώς διηγήθηκε στο περιοδικό TIME την ιστορία της και βρήκε το κουράγιο να καταγγείλει όσα συμβαίνουν στη χώρα της.
«Είμαι η Μαίρη. Ανήκω στη φυλή Νούερ του Νότιου Σουδάν. Οι στρατιώτες του προέδρου Salva Kiir μού είπαν ότι οι άνθρωποι της φυλής μου είναι επικίνδυνοι επαναστάτες.
Επειτα σκότωσαν τους γιους μου γιατί δεν ήθελαν να μεγαλώσουν και να γίνουν μαχητές.
Δεν σκοτώνουμε γυναίκες, μου είπαν, μόνο θα σας βιάσουμε. Λες κι ο βιασμός δεν είναι θάνατος…
Μόλις σκότωσαν τον άντρα και τους γιους μου, πέντε από αυτούς κρατούσαν την κόρη μου ενώ τρεις άλλοι τη βίαζαν. Το όνομά της είναι Nyalaat.
Οταν τελείωσαν δεν μπορούσα να δω το κοριτσάκι μου παρά μόνο αίμα.
Μετά ήρθαν σε μένα. Η κόρη μου πέθανε λίγες ώρες μετά και το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω μαζί της…».
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο δυνατό και αφοπλιστικό για τη σπουδαιότητα αυτής της μέρας.
Τη μέρα της γυναίκας. Κανένας ηγέτης μισογύνης, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι η χώρα του, δεν αξίζει ούτε μια λέξη.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο τυχερή είμαι, πόσο τυχερές είμαστε οι γυναίκες του πολιτισμένου κόσμου.
Κι ας δίνουμε τις «μάχες» μας κάθε μέρα. Ο αγώνας είναι δύσκολος για όλους, γυναίκες και άνδρες...
Κυριακή Μπεϊόγλου
έκφραση αγάπης των ανδρών προς τις γυναίκες, με λουλούδια και δώρα.
Ισως και με το ξέφρενο γλέντι της γυναικοπαρέας τη βραδιά της 8ης Μαρτίου.
Μπορεί οι γυναίκες της Δύσης να έχουν κατακτήσει το δικαίωμα της ισότητας, μπορεί τα νεαρότερα κορίτσια να θεωρούν δεδομένα και αυτονόητα όλα όσα μπορούν να κάνουν χωρίς απαγορεύσεις και αυστηρούς ηθικούς κώδικες.
Μπορεί το όνομα της Αλεξάντρα Κολοντάι, που έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία, να μη λέει πια τίποτα.
Και μπορεί τη μεγάλη διαμαρτυρία που έγινε αυτή τη μέρα το 1857 από εργάτριες στη Ν. Υόρκη, να μην την ξέρουν πολλοί.
Ομως, ό,τι για μας, στη Δύση, είναι αυτονόητο δικαίωμα, για μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού του πλανήτη είναι ένα όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Σ’ αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσει σήμερα η Μαίρη από το Σουδάν, όπως ακριβώς διηγήθηκε στο περιοδικό TIME την ιστορία της και βρήκε το κουράγιο να καταγγείλει όσα συμβαίνουν στη χώρα της.
«Είμαι η Μαίρη. Ανήκω στη φυλή Νούερ του Νότιου Σουδάν. Οι στρατιώτες του προέδρου Salva Kiir μού είπαν ότι οι άνθρωποι της φυλής μου είναι επικίνδυνοι επαναστάτες.
Επειτα σκότωσαν τους γιους μου γιατί δεν ήθελαν να μεγαλώσουν και να γίνουν μαχητές.
Δεν σκοτώνουμε γυναίκες, μου είπαν, μόνο θα σας βιάσουμε. Λες κι ο βιασμός δεν είναι θάνατος…
Μόλις σκότωσαν τον άντρα και τους γιους μου, πέντε από αυτούς κρατούσαν την κόρη μου ενώ τρεις άλλοι τη βίαζαν. Το όνομά της είναι Nyalaat.
Οταν τελείωσαν δεν μπορούσα να δω το κοριτσάκι μου παρά μόνο αίμα.
Μετά ήρθαν σε μένα. Η κόρη μου πέθανε λίγες ώρες μετά και το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω μαζί της…».
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο δυνατό και αφοπλιστικό για τη σπουδαιότητα αυτής της μέρας.
Τη μέρα της γυναίκας. Κανένας ηγέτης μισογύνης, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι η χώρα του, δεν αξίζει ούτε μια λέξη.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο τυχερή είμαι, πόσο τυχερές είμαστε οι γυναίκες του πολιτισμένου κόσμου.
Κι ας δίνουμε τις «μάχες» μας κάθε μέρα. Ο αγώνας είναι δύσκολος για όλους, γυναίκες και άνδρες...
Κυριακή Μπεϊόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου