Πες ένα «συγγνώμη», ρε γαμώτι…

Όταν ο Κώστας Σημίτης προκαλεί περισσότερο θλίψη παρά οργή...
Άμα βλέπω εγώ πρώτα θέματα στην ειδησεογραφία τον Τσακαλώτο που κάνει «μασάζ» στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το στόρι με τον ΕΦΚΑ και τις...
συντάξεις και τα εφάπαξ (δεν θα πάρω ποτέ…) και τις έρευνες για τον κρυπτόμενο από χωρίου εις χωρίον Αρτέμη Σώρρα, καταλαβαίνω ότι η μέρα είναι ψόφια. Και δεν θα ζωντανέψει ωσότου δούμε κάτι χειροπιαστό από το ζήτημα της αξιολόγησης. Κανονικά χειροπιαστό, όχι φάση χερογλύκανο και Reuters και δεν συμμαζεύεται!

Οπότε, κάθομαι και μαζεύω αντιδράσεις για τη συνέντευξη Σημίτη. Κι ακούω τη συντριπτική πλειοψηφία οργισμένη για αυτό το παραλήρημα εγωπάθειας που έπνιξε τις οθόνες μας. Γι’ αυτή την επέλαση παραμύθας, τον ορυμαγδό ψεμάτων και τον χείμαρρο φαντασιώσεων από το στόμα του τέως πρωθυπουργού. Οργισμένοι οι τηλεθεατές και οργισμένες οι τηλεθεάτριες, πλην Λακεδαιμονίων φυσικά καθότι υπάρχουν και αυτοί. Που βγήκαν μπροστά να δηλώσουν ότι ήταν υπερήφανοι ως το 2004 κι από τότε δεν βρίσκουν τρύπα να κρυφτούν για να μη δείχνουν τα μούτρα τους στους πολιτισμένους Ευρωπαίους. Διότι πατρίδα μας είναι η Ευρώπη του Γερούν, δεν είναι η Ελλάδα του Μήτσου και της Καίτης.

Αλλά την πιο ενδιαφέρουσα άποψη την εξέφρασε ο φίλος μου Βαγγέλης χτες το πρωί που πίναμε τον καφέ μας στο Da Capo. Αφού ρουφήξαμε δυο γουλιές και αφουγκρασθήκαμε σεμνά τον σφυγμό της πλουτοκρατίας (δεν πέρναγε κι ο Πρετεντέρης να κεράσει κάνα πούρο…), γύρισε ο κολλητός και μου είπε:

«Ξέρεις κάτι ρε Χρήστο; Κι εγώ στην αρχή τα πήρα με τον Σημίτη. Νευρίασα, κατέβασα καντήλια, μούντζωνα την οθόνη. Ύστερα όμως που τελείωσε η συνέντευξη, μ’ έπιασε μια καντήφλα. Σαν να βγήκε απ’ την τηλεόραση το κακό κάρμα του τύπου και να με βούτηξε απ’ το λαιμό. Ήθελα να πω “ασταδγιάλα” και δεν μου έβγαινε. Καθόμουνα σαν μαλάκας στον καναπέ και δεν είχα κουράγιο ούτε ένα ουίσκι να πιώ.»
Δίκιο είχε ο Βαγγέλης. Κι εμένα με τσακώσανε τα bad vibes του Σημίτη, ενός ανθρώπου που μοιάζει στις φλέβες του να κυκλοφορεί περισσότερο δηλητήριο παρά αίμα. Ε ναι, για όλους είχε μια κακή κουβέντα ο πανάγαθος: για τον Καραμανλή, για τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον Τσίπρα, για τους Ευρωπαίους φίλους και συμμάχους μας. Ακόμη και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που τον παίνευε τόσο πολύ (ώστε να νομίζει κανείς πως όλη η συνέντευξη στήθηκε για να παρέμβει ο πρώην πρωθυπουργός στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας), κάποια στιγμή πέταξε μια μπηχτή ότι το κόμμα του δεν το ελέγχει. Μην νομίζει δηλαδή ότι θα τη γλυτώσει!

Αυτά από τον άνθρωπο που δεν μπήκε στον κόπο να αναγνωρίσει ένα, έστω λάθος του. Που δεν καταδέχτηκε να ζητήσει μια ελάχιστη συγγνώμη για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεών του. Όταν ολόκληρος Ανδρέας Παπανδρέου δεν κώλωσε να δηλώσει «mea culpa», όταν ο Τσίπρας βγήκε μπροστά και είπε ότι «ηττηθήκαμε», όταν όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης είχαν το σθένος να παραδεχθούν κάποια τέλος πάντων από τα σφάλματά τους. Τίποτε, ζερό, τσεβά που λέμε και στα βλάχικα. Ίσως γι’ αυτό να μαύρισε ο Βαγγέλης. Γιατί κατανόησε επιτέλους ποιο ακριβώς ήταν αυτό το πλάσμα που μας κυβερνούσε επί οκτώ συναπτά έτη. Και αναπόλησε τις μέρες που ο κακός του έργου ήταν απλώς ο Βόλντεμορτ…

Χρηστος Ξανθάκης

newpost.gr