μονιμοποιήθηκε με την ευγενική χορηγία τους. Αναγάλλιασε η ψυχή του δόλιου πατέρα που ακόμη ελπίζει για παρόμοιες μελλοντικές χορηγίες τέκνων αυτού.
Μαλάκωσε κάπως η νευρική ακρισία του απογοητευμένου αριστερού, που δεν είδε τα μνημόνια να γίνονται χαρτοπόλεμος στα πόδια του, που δεν είδε τη μαντάμ Μέρκελ να καραβοτσακίζεται στα βράχια της φτωχιάς, πλην τίμιας βραχονησίδας που ονομάζεται Ελλάδα.
Και πάνω απ' όλα -ω! πάνω απ' όλα- φώτισε το πρόσωπο του νέου (που βρήκε έτοιμη δουλειά απ' τον μπαμπά και είναι γραφείο-Ρέμο, Ρέμο-γραφείο), του αγρότη (που πάει να πάρει ψωμί με τον κομπρέσορα), του μεροκαματιάρη (που δεν έχει άλλη χαρά από το να ξεκινάει τη μέρα του με την Καινούργιου και να κλείνει με Survivor - και δόξα τω Θεώ να λέμε, παιδάκι μου!), του φοιτητή (που όραμά του είναι να γίνει βοηθός χειριστή αυτόματης τέντας), του δασκάλου (που παίρνει μέρος στις αναδασώσεις του ΣΚΑΪ και στις απαλλοτριώσεις της Χρυσής Αυγής).
Αλλά, πάνω απ' όλα -ω! πάνω απ' όλα- έλαμψε το χαμόγελο του Νεοέλληνα, που είναι έτοιμος να ξεπουλήσει και αξιοπρέπεια και φιλότιμο και γην και ύδωρ αρκεί να πετύχει η σφήνα του στην Εθνική, τη στιγμή που γράφει σε άπταιστα greeklish μήνυμα στο κινητό του.
Ητο, αναντίρρητα, μία στιγμή δεόντως συγκινητική. Ητο σπάνια. Ητο σπουδαία. Και μαζί της, ήτο και μία νίκη. Νίκη, λέγω, του δημοκρατικού τόξου της Κεντροδεξιοαντιαριστεράς. Αυτό ήτο. Και ήταν όλοι τους παιδιά της. Αυτό ήταν. Σαν να μπαίνει η άνοιξη... Πρώτος χελιδόνης, ο Βενιζέλος. Δίπλα του, άλλο χελιδονάκι, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Πιο κείθε, η ξανθιά χελιδόνα, Σοφία Βούλτεψη.
Πιο δώθε, ο-λείπει-ο-Μάης-απ' τη-Σαρακοστή, Γρηγόρης Ψαριανός. Από κοντά, ο Πέτρος Τατσόπουλος, ένα όνομα-μια ιστορία... μου, αμαρτία μου. Και κει κάπως πιο δεξιά (όχι με μεγάλη διαφορά απ' τους υπόλοιπους) το χελιδονάκι της καρδιάς μας, ο Κυριάκος. Εντάξει, μπορεί να τον διέκοψε η περιστέρα του Αγ. Πνεύματος, Ελένη Λουκά, που είδε κοσμοσυρροή και μπούκαρε, ωστόσο αυτός χαμογέλασε στωικά και συνέχισε να μιλά. Κάθε του λέξη, κόλαφος.
Σφραγίδα του μέλλοντος. Τι σφραγίδα; Κοτρόνα! Τι κοτρόνα; Ταφόπλακα! Του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς φυσικά. Γιατί γι' αυτό μαζεύτηκαν όλα τούτα τα ζούδια στ' αμπέλι της Κεντροδεξιοαντιαριστεράς. Για να αποδείξουν πως ναι, για όλα φταίει η Αριστερά και η κυβέρνησή της, που ο Θεός να την κάνει αριστερή, αλλά και να είναι, τρισχειρότερα ακόμη.
Σε παρουσίαση βιβλίου παραχώθηκαν όλοι οι παραπάνω τις προάλλες, στο κέντρο της Αθήνας. Ενα «λεξικό» παρουσιαζόταν, με θέμα τη δημαγωγία (του ΣΥΡΙΖΑ εννοείται). Βρήκε ο συγγραφέας (δεν θα πω τίποτα για τον ίδιο, ψάχτε και βρείτε ποιος ήταν, τι έχει κάνει και τι έχει πει) 350 λήμματα που έχουν πλέον κατοχυρωθεί στο συλλογικό συνειδητό ως «η διπλή γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ανακυβίστησης».
Εδωσε και πήρε η αντισυριζαίικη και η αντιαριστερή/αντικομμουνιστική πτέρυγα. «Ενας είναι ο εχθρός, ο πρωθυπουργός» - θα μπορούσε να είναι το συνθηματικό της βραδιάς. Πάντως, αν για κάτι φταίει στ' αλήθεια αυτός ο «τρισκατάρατος», κατά δαύτους, πρωθυπουργός, που τους πήρε τα οφίκια και τους θρόνους και κλαίνε οι χήρες στα βουνά, στις πόλεις οι κυράδες, αυτό είναι πως κατάφερε και τους μάζεψε όλους μαζί, αγαπημένους και μονιασμένους, εναντίον του.
Ετσι είναι. Η αγάπη χωρίζει και το μίσος ενώνει. Αμα με πείσει κάποιος για το αντίθετο, τον παντρεύομαι (όχι πως αυτό συνιστά σοβαρό κίνητρο, μάλλον το αντίθετο, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια). Πάντως πραγματικά απορώ: Με τόσο οργουελικό ζόφο και αντικομμουνιστική ελαφράδα που ξέβρασε εκείνη η βραδιά, τι θα τους μείνει αν (Παναγιά μου φύλαγε) κάνουν όλοι αυτοί μαζί κυβέρνηση;... Ξαφνικά ένιωσα μιαν ελαφριάν ψυχρασία. Κουμπωθείτε, παιδιά!..
Νόρα Ράλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου