Το γεγονός ότι πρόκειται για προσωποποίηση της αναίδειας, της αδιαφορίας για τα όρια, από τον γόνο μιας...
από τις πιο μισητές επιχειρήσεις της κρίσης. Αν μας απασχολούσαν οι στατιστικές, θα ασχολούμασταν με το πόσοι πεθαίνουν από ατυχήματα κάθε χρόνο. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Ενδιαφέρει πώς συντρίβεται ένας πανίσχυρος άνθρωπος, με το να χάνει το παιδί του, να διαρρέει το όνομα και η ταυτότητά του, και μετά όλος ο κόσμος να τον βρίζει. Να έχει χάσει παιδί 24 χρονών και να ακούει μόνο εκφράσεις μίσους. Γιατί; Όχι μόνο γιατί σκοτώθηκαν άλλοι τρεις, αλλά γιατί το ατύχημα αποδίδεται στην αναίδεια του νεαρού οδηγού και αυτό με τη σειρά του προκαλεί τη σκέψη ότι αυτός ο πατέρας, που όλοι τον μισούν την ώρα της συντριβής του, κατά βάθος φταίει γι’ αυτό που συνέβη.
Ότι σβήνοντας μια κλήση ή πληρώνοντας χαλαρός ένα ασήμαντο πρόστιμο δίδαξε στον πιτσιρικά πως αυτά τα όρια είναι προαιρετικά, ή πάντως αφορούν ανθρώπους ασήμαντους. Αυτό το πλέγμα σκέψεων και αντανακλαστικών κινητοποιεί, νομίζω, τις αντιδράσεις όσων σχολιάζουν.
Όσοι ενδιαφέρονται για τις στατιστικές, μαζί κι εγώ, οφείλουν να αντιληφθούν ότι συμμετέχουν σε μια άλλη συζήτηση, περιθωριακή. Ο πιο ρεαλιστικός κίνδυνος για τη ζωή μας (μετά τα προβλήματα υγείας) δεν αποτελεί ζήτημα δημοσίου διαλόγου, γιατί μας ενδιαφέρουν τα πάθη και το δράμα περισσότερο από τον στατιστικό κίνδυνο. Ως προς αυτό, θα ήταν χρήσιμο η μία κατηγορία σχολιαστών να αντιληφθεί ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος και η άλλη τι κινητοποιεί το ανθρώπινο θυμικό...
thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου