Πικρία, απογοήτευση και προσμονή εκεί που κάποτε εκδιδόταν η κορυφαία ημερήσια εφημερίδα της Ελλάδας (ΦΩΤΟ). Από τους M.Hulot και Γιάννη Πανταζόπουλο...
Στον τέταρτο όροφο στο μέγαρο του ΔΟΛ, στη Μιχαλακοπούλου, η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη συναισθηματικά, βαριά, σχεδόν πένθιμη. Έχουμε...
επισκεφτεί τα γραφεία των «Νέων» δυο μέρες αφού έχουν βγάλει το τελευταίο ημερήσιο φύλλο τους και ενώ ετοιμάζουν ένα αποχαιρετιστήριο σαββατιάτικο (φόρο τιμής στο πιο δημοφιλές φύλλο της εβδομάδας και στο πιο δυνατό τους, εδώ και δεκαετίες), που θα είναι και το φινάλε τους. Τελικά, ενώ όλοι εργάζονται γι’ αυτό και ετοιμάζονται να «ανεβάσουν» το pdf (δεν θα τυπωθεί, επειδή έχει τελειώσει το χαρτί), αποφασίζουν να μην το κυκλοφορήσουν και να είναι τελευταίο το φύλλο της Τετάρτης 8 Φεβρουαρίου 2017, με το πρώτο και τελευταίο αυτοαναφορικό εξώφυλλο που έκαναν ποτέ, αυτό με τον τίτλο «Είμαστε Εδώ». Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι που δούλευαν για να βγάλουν την εφημερίδα δήλωναν το «παρών» όλο αυτό το διάστημα που δοκιμάζονταν σκληρά και ο τίτλος του τελευταίου φύλλου ήταν κυριολεκτικός. Για επτά μήνες συνέχισαν να δουλεύουν χωρίς αμοιβή, με τις υποχρεώσεις να τρέχουν, έχοντας να πολεμήσουν κάθε είδους δυσκολίες, πρακτικές και οικονομικές, αλλά, κυρίως, συναισθηματικής φύσης, γιατί για τους περισσότερους η εφημερίδα ήταν όλη τους η ζωή.
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
«Οι περισσότεροι έχουν περάσει τα πιο πολλά χρόνια της επαγγελματικής τους ζωής σε αυτή την εφημερίδα», μας λέει ο Δημήτρης Δουλγερίδης, αρχισυντάκτης του πολιτιστικού τμήματος, «και αν δεν είναι τα μισά χρόνια της ζωής τους, είναι το ένα τρίτο. Αλλά και για συναδέλφους που ανήκουν στη δική μου γενιά, των 40, που έχουν μεγαλώσει εδώ μέσα, είναι αδύνατο να αφήσουν έξω το συναισθηματικό κομμάτι. Είναι στην καθημερινότητά σου. Αυτό που νιώθω, πέρα απ’ όσα προσωπικά περνάει καθένας μας, είναι ένα πένθος και παρόλο που δεν το έχουμε βιώσει ακόμα, βλέπω ένα τραύμα που θα έρθει στην αγορά του Τύπου. Όχι με την έννοια του ότι χάνονται από εδώ τα καλύτερα μυαλά και οι καλύτερες πένες, αλλά ότι είναι αναπόφευκτο, όταν πέφτει ένας πυλώνας που πρακτικά έχει τροφοδοτήσει την αγορά του Τύπου, να χαθεί ένα μερίδιο αναγνωσιμότητας που δύσκολα αναπληρώνεται. Γιατί, κακά τα ψέματα, η αναγνωστική συνήθεια είναι απέναντι σε μία συγκεκριμένη εφημερίδα και ο αναγνώστης δύσκολα θα περάσει πλέον σε άλλη. Μια εφημερίδα είναι οι άνθρωποί της και αυτό δύσκολα αντικαθίσταται. Η αγορά του Τύπου από δω και πέρα θα περάσει κάτι που είναι αχαρτογράφητο και μένει να δούμε τι θα είναι αυτό. Φυσικά, όλο αυτό το διάστημα το “βλέπαμε να έρχεται”. Υποτίθεται ότι κάποια στιγμή έχεις πάρει τα μηνύματα από τον τρόπο που κινούνται οι τράπεζες, από τον τρόπο που λαμβάνεις μηνύματα από τους πολιτικούς, και σκέφτεσαι ότι κάποτε παγώνει το συναίσθημα, δηλαδή ότι πρέπει να δεις ρεαλιστικά την εικόνα. Αλλά το συναίσθημα δεν παγώνει ποτέ, να μη σου πω ότι ακόμα και σήμερα συνεχίζεται η ψευδαίσθηση πως κάτι μπορεί να γίνει. Είμαστε συνηθισμένοι εδώ μέσα σε ένα μείγμα ρεαλισμού και συναισθήματος. Αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι ένα roller coaster: συνεχώς ανεβαίνεις, κατεβαίνεις, αλλάζεις ψυχολογία από τις εξελίξεις, τα μηνύματα απ’ έξω, τις αποφάσεις των δικαστηρίων». (Την ώρα που γίνεται η κουβέντα, μαθαίνουμε ότι στο δικαστήριο που ήταν σε εξέλιξη στην Ευελπίδων για την εκδίκαση της υπόθεσης οι τράπεζες αναγνώρισαν ότι πλήττονται από τη μη κυκλοφορία των εφημερίδων, αφήνοντας ανοιχτό ένα παραθυράκι). «Αν θέλουμε να κάνουμε αυτοκριτική, θα λέγαμε ότι η κατάσταση για κάποιον που έχει δουλέψει εδώ πέρα είναι ένα μείγμα ιδρυματισμού και μοιρολατρίας. Λες: “Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα να το ζήσω, μην καταθέσω τα όπλα και φύγω”».
O Δημήτρης Δουλγερίδης. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
Αν θέλουμε να κάνουμε αυτοκριτική, θα λέγαμε ότι η κατάσταση για κάποιον που έχει δουλέψει εδώ πέρα είναι ένα μείγμα ιδρυματισμού και μοιρολατρίας. Λες: "Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα να το ζήσω, μην καταθέσω τα όπλα και φύγω" ― Δημήτρης Δουλγερίδης
Ο όροφος που κάποτε έσφυζε από ζωή και φασαρία μοιάζει έρημος και η ησυχία τον κάνει θλιβερό. Άδεια γραφεία γεμάτα πράγματα, στοίβες βιβλία, κλειστοί υπολογιστές, παλιά φύλλα των «Νέων». Εκεί που μιλάμε, περνάει κάποιος και μας χαιρετάει. Με έκπληξη βλέπουμε μπροστά μας τον Γιάννη Διακογιάννη, έναν από τους εμβληματικούς Έλληνες αθλητικογράφους που έγραφε στα «Νέα» την καλύτερη περίοδό τους. Μαθαίνουμε ότι έρχεται και μιλάει με τα παιδιά του ατελιέ, με τον art director, κι ότι εξακολουθεί να ενημερώνεται για το τι είναι στην πρώτη σελίδα και ποιοι γράφουν στην εφημερίδα. «Με τον Λαμπράκη μιλούσαν μεταξύ τους γαλλικά, για να μην τους καταλαβαίνει ο οδηγός» μας λέει ο Δημήτρης.
Ο κ. Διακογιάννης είναι βιαστικός, του ζητάμε να μας πει δυο λόγια, αλλά δεν θέλει, μας λέει μόνο ότι ήταν πολλά χρόνια με τον Λέοντα Καραπαναγιώτη, «μακράν τον καλύτερο διευθυντή που πέρασε από τα “Νέα”». Τον χαρακτηρίζει «Ελευθέριο Βενιζέλο του ελληνικού Τύπου» και αποχωρεί ευγενικά.
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
Η ατμόσφαιρα φορτίζεται ακόμα περισσότερο όταν ο Παναγιώτης Λάμψιας, διευθυντής των «Νέων» από τον Ιανουάριο που παραιτήθηκε ο Δημήτρης Μητρόπουλος, μας οδηγεί στο γραφείο του. Μας δείχνει το τραπέζι συνεδριάσεων, εκεί όπου έχουν παρθεί σημαντικές αποφάσεις για τη μοίρα της εφημερίδας. «Ήμουν είκοσι χρόνια στο “Βήμα”, εννιά στο “Έθνος” και τώρα έχω έναν χρόνο εδώ» λέει. «Ήξερα, όταν ήρθα, ότι ήταν αποστολή αυτοκτονίας, αλλά ερχόμουν για να βοηθήσω. Δεν ήρθα για να κάνω καριέρα, ήξερα τι με περίμενε. Στο “Βήμα” πήγα τις μέρες δόξας του μαγαζιού, το ’88, τότε που ήταν ακόμα πολύ μικρό. Είχε το κύρος και τη δύναμη, αλλά στο “Βήμα”, που τότε ήταν μόνο κυριακάτικο, ήμασταν συνολικά 45 άτομα. Εγώ ήμουν με τη φουρνιά των νέων που μπήκαν τότε, μάλιστα με φώναζαν “μικρό”.
Διαβαστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
πηγη lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου