Να θυμάστε τον Μπέρνι Σάντερς...

Ο Μπέρνι Σάντερς είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ και να ήταν αυτός σήμερα ο πρόεδρος των ΗΠΑ.

Αλλά, όπως...
μάθαμε από τις διαρροές των wikileaks, η ηγεσία των Δημοκρατικών δεν τήρησε ουδετερότητα και έκανε τα πάντα για να πάρει το χρίσμα η προβληματική και αντιπαθητική Χίλαρι Κλίντον, με το γνωστό αποτέλεσμα.

Δεν νίκησε ο Τραμπ, η Χίλαρι έχασε.

Από την πορεία του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ θα εξαρτηθεί αν στο μέλλον θα ακουστεί πολλές φορές η φράση «Τι θα είχε γίνει αν υποψήφιος των Δημοκρατικών ήταν ο Μπέρνι Σάντερς και όχι η Χίλαρι Κλίντον;».

Κάτι μου λέει πως αυτή η φράση θα ακουστεί πολλές φορές.

Πάντως, ο Σάντερς προηγείτο καθαρά του Τραμπ -πολύ περισσότερο από την Κλίντον- στις δημοσκοπήσεις πριν δοθεί το χρίσμα.

Λογικό είναι αυτό, αφού ο Σάντερς -με την «αντικαθεστωτική» ρητορική του και τις «σοσιαλιστικές», αναδιανεμητικές ιδέες- απορροφούσε πολλές από τις ψήφους δυσαρέσκειας της καραρρέουσας μεσαίας τάξης των ΗΠΑ, που τελικά πήγαν στον Τραμπ· κι αν δεν πήγαν στον Τραμπ, δεν πήγαν σίγουρα στην Χίλαρι που ήταν καμένο χαρτί.

Ο Τραμπ και ο Σάντερς έψηναν πολύ κόσμο να πάει στις κάλπες, η Κλίντον ήταν άχρωμη, άοσμη και χωρίς πάθος.

Είναι μεγάλη η ευθύνη της ηγεσίας των Δημοκρατικών -αλλά και των ΜΜΕ- που στήριξαν με λύσσα την Χίλαρι Κλίντον και όχι τον Μπέρνι Σάντερς.

Είναι σίγουρο πως η ηγεσία των Δημοκρατικών προτιμάει τον Τραμπ για πρόεδρο από τον Σάντερς -όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό- γιατί ο Τραμπ, παρ’ όλη την αντισυστημική ρητορική του, είναι συστημικότατος.

Τώρα, όμως, συμβαίνει κάτι περίεργο. Ή όχι και τόσο περίεργο.

Η ουσιαστική «αντιπολίτευση» στον Τραμπ γίνεται από τον Σάντερς.

Ενώ τα ΜΜΕ και τα πλήθη στις ΗΠΑ ασχολούνται ακόμα με το πώς θα κάνουν τον Τραμπ φεμινιστή στα 71 του, ο Σάντερς αντιμετωπίζει πολιτικά τον Τραμπ.

Ο Σάντερς δήλωσε πως ο Τραμπ είναι απατεώνας επειδή έκανε μέλη της κυβέρνησής του τους δισεκατομμυριούχους της Wall Street -που ο ίδιος χαρακτήριζε «εγκληματίες»- και αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις απέναντι στους ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης.

Μεσαία τάξη;

Υπάρχουν ακόμα τάξεις;

Ναι, υπάρχουν.

Δεν έχουμε πετύχει ακόμα την αταξική κοινωνία, ούτε θα την πετύχει ο Τραμπ.

Στην διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, η Χίλαρι Κλίντον επέμενε να εστιάζει στην πολιτική της ισότητας και να απευθύνεται στους μαύρους και τους ισπανόφωνους σαν μειονότητες.

Από την άλλη, ο Μπέρνι Σάντερς -όσο μπορούσε και όσο του επέτρεπε η πολιτική πραγματικότητα των ΗΠΑ- επέμενε στην ταξική σύγκρουση.

Παράλληλα, ο Σάντερς έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου -έβλεπε τον Τραμπ να έρχεται- και επεσήμαινε συνέχεια πως οι Δημοκρατικοί πρέπει να απεμπλακούν από την πολιτική των ταυτοτήτων (identity politics) και να μιλήσουν για φτωχούς και αποκλεισμένους, ώστε να τους οδηγήσουν στις κάλπες.

Η Χίλαρι Κλίντον πορεύτηκε με την πολιτική των ταυτοτήτων -λες και μαύροι, ισπανόφωνοι, εβραίοι, μουσουλμάνοι, ομοφυλόφιλοι, κλπ ανήκουν όλοι στην ίδια τάξη- και ηττήθηκε.

Βέβαια, η Χίλαρι Κλίντον πίστευε πως θα εκλεγεί μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Γυναίκα μεν, ανόητη δε.

Βλέποντας τον Σάντερς να λέει τα αυτονόητα και να μιλάει πολιτικά ενάντια στον Τραμπ -και χωρίς υστερίες-, σκέφτομαι πως οι ΗΠΑ είναι θύμα του Χόλιγουντ και του American dream.

Ο ανεξάρτητος γερουσιαστής με τις σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και ο επιτυχημένος επιχειρηματίας τηλεαστέρας έχουν σχεδόν την ίδια ηλικία αλλά ο γλυκούλης Σάντερς μοιάζει σαν μπαμπάς του Τραμπ.

Και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ θύμα του Χόλιγουντ.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτούν, δεν ακούν.

Και μετά φωνάζουν.

Αλλά δεν τους ακούν...

pitsirikos.net