Καταλαβαίνω πια αυτούς που αντιδρούν λέγοντας: «Μα, με τον Σώρρα θα ασχολούμαστε τώρα;». Σε κάθε...
στροφή της δημόσιας ζωής προς το χειρότερο, με καινούργιους συνδυασμούς γραφικότητας, απελπισίας και απειλής, όλο και περισσότεροι νιώθουν να τους γυρίζει το στομάχι. Καλύτερα τα μικρά πάθη της καθημερινότητας, οι φιλίες, το γέλιο, λένε.
Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός από τα αδιέξοδα του Τσίπρα, τις φιλοδοξίες του Μητσοτάκη, τη μελαγχολική μανιέρα των αριστερών. Αν μάλιστα δεν ήταν τα «μέτρα» να υπενθυμίζουν τον σκληρό πυρήνα της πραγματικότητας, πολλοί θα είχαν ήδη φύγει γι' αλλού. Οπουδήποτε εκτός του κόσμου τούτου, αυτής της δημόσιας σκηνής με τους θυμούς και τις ανακυκλούμενες απογοητεύσεις της. Έτσι αισθάνονται πολλοί, και ας μη το ομολογούν δημόσια, μην τους πουν αμέτοχους και εστέτ...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου