Με το παιδί των Ρούπα και Μαζιώτη μην... παίζετε...

Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) απευθύνεται στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα και ζητάει να...

σταματήσει η «η παράνομη και παράλογη κράτηση-ομηρία» του ανήλικου παιδιού της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη τονίζοντας ότι «στη βία και στην αδικία δεν υπάρχει επιλεκτική ευαισθησία».

Με το παιδί των Ρούπα και Μαζιώτη μην παίζετε... «τυφλές» και «ανεξάρτητες» εξουσίες!

Προς κυβέρνηση – βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛΛ. και πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα 

Επειδή πολλοί από εσάς έχετε παιδιά ή εγγόνια και η ευαισθησία όταν είναι... επιλεκτική ονομάζεται αναλγησία και εγωισμός.

Πιστεύω πως η αγνή πίστη του Νίκου Μαζιώτη και της Παναγιώτας Ρούπα για την κοινωνική αλλαγή θα είχε περισσότερα πράγματα να προσφέρει πολιτικά μέσω της «νομιμότητας» παρά να «κλειδώσουν» εαυτούς στο αδιέξοδο της παρανομίας και στην αναποτελεσματικότητα του αντάρτικου πόλης,ένα ξεπερασμένο από την πραγματικότητα «μετερίζι» όπου πολλοί ανιδιοτελείς σύντροφοι και αγωνιστές εδώ και δεκαετίες παγκόσμια ξόδεψαν λανθασμένα από «εμμονή» τα καλύτερά τους χρόνια.

Αυτή όμως είναι δική τους επιλογή και όσο και αν διαφωνεί ή να κάνει κριτική κανείς(και έχω διακαώς υποστηρίξει αυτή τη θέση πολλές δεκαετίες τώρα...)

Αυτοί αποφάσισαν και βάδισαν ανάλογα με την κρίση τους για την χάραξη τής ατομικής πορείας τους, για «τις μορφές και τα μέσα» που υποστήριξαν ως... τακτική «απάντησης» στον καπιταλισμό.

Και όσον αφορά τη διαδρομή τους αυτή έχουν αναλάβει με συνέπεια την ευθύνη τους και πληρώνουν το κόστος με ευθύτητα και με ψηλά το κεφάλι.

Υπάρχει όμως, Αλέξη Τσίπρα και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛΛ. και ένα ανήλικο παιδί που δεν είναι ούτε «ένοπλος αντάρτης», ούτε «τρομοκράτης», ούτε «εργαλείο»... διαπραγμάτευσης και πίεσης, ούτε «εμπόρευμα» προς διαπόμπευση, ούτε «αμνός προς σφαγή» για τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ.

Είναι λοιπόν ώρα και η κυβέρνηση να πάρει τη δική της ευθύνη μπροστά στο θεσμικό αδίκημα που τελείται αυτές τις στιγμές σε βάρος ενός μικρού παιδιού (που έχει «μικρές και αδύναμες πλάτες» για να το αντέξει...), που είναι καταδικασμένο να περιμένει μέχρι να ολοκληρωθεί η «έρευνα» από την «ανεξάρτητη και τυφλή δικαιοσύνη» για το αν θα δοθεί ή όχι στην επιμέλεια των συγγενών του.

Κι αυτό δεν είναι απλά άδικο, αλλά ντροπή για ό, τι κινείται με αξιοπρέπεια ακόμη σε αυτόν τον τόπο που έχει επιβιώσει από πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, χούντες και διχασμούς.

Να παρακαμφθεί με παρέμβαση τού ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης κάθε γραφειοκρατική αγκύλωση και να λειτουργήσει η εξαίρεση που θα οδηγήσει το παιδί άμεσα στα μοναδικά πρόσωπα που του εμπνέουν ασφάλεια και προστασία.

Κι αυτά δεν είναι τα άγνωστα σε αυτόν πρόσωπα-φρουροί και δημόσιοι χώροι «φιλοξενίας» που «φροντίζουν για το καλό του»... όχι μετά από ώρες και μέρες όπου το τραυματικό σοκ για ένα μικρό 6χρονο παιδί (που έχει βιώσει ήδη τη σύλληψη της μητέρας του) θα έχει πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις (ψυχικά συμπτώματα...), αλλά εδώ και τώρα ο γιος της Παναγιώτας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη να δοθεί στο συγγενικό του περιβάλλον!

Και μέχρι να γίνει αυτό,να βρίσκεται κοντά στο μόνο φυσικό πρόσωπο που γνωρίζει και έχει εμπιστοσύνη, στη μητέρα του κι ας είναι κρατούμενη.

Όποια δημόσια αρχή... αμφισβητεί και περιφρονεί την εντιμότητα, την ποιότητα και την ηθική των οικογενειών Μαζιώτη και Ρούπα (καθυστερώντας με θλιβερές νομικίστικες προφάσεις τη λήξη τής απάνθρωπης μεταχείρισης ενός παιδιού) γράφει μαύρες σελίδες στην Ιστορία και ως γνωστόν οτιδήποτε (καλό ή κακό) δημιουργείται από την «ανθρώπινη» συμπεριφορά... δεν σβήνει!

Η ιστορία μπορεί να βιώνει περιόδους στασιμότητας, παρακμής ή αμηχανίας, αλλά δεν ξεχνά ποτέ!Και θνητοί και περαστικοί όλοι βέβαια είμαστε από εδώ κάτω... αλλά σημασία έχει τι ίχνη αφήνουμε πίσω μας: βαρβαρότητας ή ανθρωπιάς;

Στη μνήμη «αποθηκεύονται» ένοχοι, σαδιστές και εκβιαστές, κατηγορούμενοι και υπονομευτές της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής. Αν κόπτεστε για την περιβόητη «τάξη» σας αποκαταστήστε την τώρα χωρίς υπεκφυγές!

Κάθε δευτερόλεπτο που χάνεται στο όνομα της «απαιτούμενης διαδικασίας» που τηρεί βασανιστικά, ιεραρχικά και τιμωρητικά, χωρίς ίχνος ευαισθησίας ακόμη και για τα αυτονόητα ο νομικός Λεβιάθαν, είναι δωρεά στην κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων, στον αυταρχισμό, στην ανομία που διακατέχει τον ακραίο κόσμο τής εκδίκησης, του δογματισμού και του ρεβανσισμού.

Η παράνομη (και παράλογη) κράτηση - ομηρία ενός ανήλικου παιδιού από όπου και αν συμβαίνει (πολύ περισσότερο όταν δεσμώτης είναι η εξουσία), είναι έγκλημα που προκαλεί και τίποτα κάτω από το φως του ήλιου της δικαιοσύνης δεν μένει «απλήρωτο» και ατιμώρητο.

Ας έχουν γνώση οι «φύλακες» -όταν θα ανακοινώνουν πάλι... κάποια στιγμή αύριο με «μαύρο δάκρυ» την «...καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται» και θα αναζητούν ξανά «γιάφκες με οπλισμό»- πως η υποκρισία δεν σώζει από τις συνέπειες που ασκεί η «νόμιμη βία» (ψυχολογική ή σωματική) του «απροστάτευτου» και «αμυνόμενου» κράτους.

Αθώος δεν είναι αυτός που «φαίνεται» στις δηλώσεις αλλά αυτός που με τη ζωή του και τις πράξεις του βοηθά και τη ζωή των άλλων γύρω του να γίνεται καλύτερη και ευκολότερη.

Η Δημοκρατία και η Αριστερά δεν αυθαιρετούν και δεν αδιαφορούν για τους «άγραφους» νόμους που προστατεύουν κάθε μικρό παιδί. Το παιδί των... Ρούπα και Μαζιώτη δεν είναι «εγκαταλελειμμένο», έχει δικούς του ανθρώπους να το αγκαλιάσουν και είναι κακοποίηση και αθλιότητα να παραμένει οπουδήποτε αλλού εκτός από τα συγγενικά του πρόσωπα που διεκδικούν το αυτονόητο.

Ας μη συνεχιστεί και στην περίπτωση του παιδιού των Ρούπα - Μαζιώτη ο νομικός κατήφορος που τον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα τιμωρεί στερώντας τη νόμιμη άδεια πού δικαιούται ο κάθε φυλακισμένος και τιμωρεί επίσης τον πολιτικό κρατούμενο Σάββα Ξηρό να σαπίζει ζωντανός - νεκρός στις φυλακές παρά την ολική σχεδόν αναπηρία του και τις συντριπτικές βλάβες τής υγείας του.

Τα μαθήματα εκδίκησης αφορούν το σχολείο του τρόμου πού βγάζει από τα θρανία μοχθηρές και σκοτεινές κοινωνίες πού μισούν την ελευθερία και τον σεβασμό στον «άνθρωπο».

Ας κρατήσουμε την εκδίκηση έξω από τον πολιτισμό και τη δημοκρατία, ας μείνει κάτι ανθρώπινο, λίγο φως έξω από την ισοπέδωση, τον αντικοινωνισμό, την κατάθλιψη και τον μηδενισμό των καιρών...

Αλέξη Τσίπρα, Σταύρο Κοντονή, Νίκο Τόσκα, έλεος πια... Σήμερα το παιδί, τώρα, όχι αύριο ή μεθαύριο... γιατί ούτε νόμιμο, ούτε ηθικό είναι να μη «γλιτώσει το παιδί» από την καταιγίδα...

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν)

Για την επιστροφή της χαμένης ανθρωπιάς και του τέλους της εποχής της κτηνωδίας...

efsyn.gr