Η κατάρα του ΔΟΛ (και το βουντού της Ελευθεροτυπίας)...

Όταν οι ιστορικές και δημοσιογραφικές αναλογίες σε βάζουν σε σκέψεις

Λυπούμαι πολύ που θα σας...
απασχολήσω για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα με τον ΔΟΛ, αλλά δεν έχω και πολλές εναλλακτικές. Τι να γράψω δηλαδή, για τους τσαμπουκάδες των Γερμανών με το ΔΝΤ και να παριστάνω, όπως κάποια τζιμάνια της ελληνικής δημοσιογραφίας, ότι ακούω όσα λένε πίσω από κλειστές πόρτες ο Σόιμπλε με τη Λαγκάρντ; Ή μήπως να αναλύσω τη σκέψη του σουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν και τις προθέσεις του αναφορικά με τους οκτώ Τούρκους πραξικοπηματίες; Στρίμωγμα πέφτει σε αμφότερες τις περιπτώσεις και μπουνίδι και αγκωνίδι  και όποιος ανοιγοκλείσει τα μάτια την πάτησε που λένε και στα αμερικάνικα γουέστερν…

Ας ασχοληθώ λοιπόν με τον ΔΟΛ, όπου υπάρχει χαρτί για δύο ακόμη εβδομάδες και υπάρχει και καλή διάθεση εκ μέρους των εργαζομένων. Μεγάλη υπόθεση είναι αυτό το τελευταίο, ιδίως αν υπολογίσει κανείς ότι οι εσωτερικές έριδες και οι καυγάδες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο να πάει μια ώρα αρχύτερα στον αγύριστο η Ελευθεροτυπία. Όταν κάποιοι ψάχνανε λύσεις για να σωθεί το μαγαζί και κάποιοι άλλοι αναζητούσαν καρέκλες και γραφεία για την επόμενη μέρα. Και παίζανε τα παιχνιδάκια τους πίσω από κλειστές πόρτες.

Να γίνουμε και λίγο κακοί, δεν πειράζει. Ακόμη θυμάμαι ότι στις συνελεύσεις του έκτου ορόφου, εκεί στα τέλη του 2011, ακούγονταν ουρανομήκεις αγωνιστικές κραυγές του τύπου «ούτε μια ώρα απλήρωτη», «ούτε ένας συνάδελφος στην ανεργία» και άλλα τέτοια αγωνιστικά και αρωματικά. Κόντρα στην αιμοσταγή εργοδοσία βεβαίως, που από τη μία είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια σε επιχειρηματικό επίπεδο (ουδεμία διαφωνία επ’ αυτού) και από την άλλη (σας θυμίζει κάτι;) δεν μπορούσε επ’ ουδενί να συνεννοηθεί με τις τράπεζες και τους τραπεζίτες.

Έγινε και μια εικοσιτετράωρη απεργία, έγινε και μια σαρανταοκτάωρη, αλλά οι δημοσιογράφοι και διοικητικοί και τεχνικοί που εργαζόμασταν στο κτίριο της οδού Μίνωος, δεν το αποφασίζαμε για απεργία διαρκείας. Ώσπου, τα παλικάρια του «ούτε μια ώρα, ούτε ένας συνάδελφος κλπ. κλπ.» αποφάσισαν να φέρουν στις συνελεύσεις και το προσωπικό του τυπογραφείου. Κι αμέσως, όχι μόνο άλλαξε το κλίμα (με διαρκείς απειλές, ύβρεις, σπρωξίματα, ως και εντολές του τύπου «κάτσε κάτω κοριτσάκι» ακούσαμε από πολύ προοδευτικά στόματα…), αλλά μπατάρανε και οι ισορροπίες στα κουκιά. Με τους νεοφερμένους, μάλιστα, να συμπεριφέρονται ως νεοφώτιστοι και να απαιτούν εδώ και τώρα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».

Και κάπως έτσι ξεκίνησε στις 22 Δεκεμβρίου του 2011 η απεργία διαρκείας (διήμερες επαναλαμβανόμενες το βαφτίσαμε) και κάπως έτσι βρεθήκαμε όλοι και όλες στην ανεργία. Ή μάλλον όχι και όλες. Μερικούς μήνες αργότερα, εν μέσω συνεχιζόμενου απεργιακού αγώνα (και ενώ είχαμε απορρίψει πρόταση της ιδιοκτησίας να μας δώσει ένα μισθό και να ξαναβγάλουμε το φύλλο), βρέθηκαν κάποιοι συνάδελφοι να κατοχυρώσουν τον τίτλο μια νέας εφημερίδας. Και λίγο πιο μετά την εξέδωσαν κιόλας. Με πάνω κάτω εκατό άτομα στο μισθολόγιο, από εννιακόσια που εργάζονταν στη Χ. Κ. Τεγόπουλος, την μαμά εταιρεία της Ελευθεροτυπίας. Πρωτοστατούντων όσων φώναζαν για «ούτε μια ώρα απλήρωτη, ούτε ένας συνάδελφος στην ανεργία». Συμβαίνουν αυτά τα πράγματα όταν προέχει το επαναστατικό καθήκον…

Να τα βλέπουν αυτά στον ΔΟΛ και να μετράνε ποιοί παίζουν παιχνιδάκια πίσω από τις πλάτες τους. Και ποιοί  επίσης θέλουν να φιλετάρουν το «συγκρότημα» (ψάχνεται για την Ίριδα κανείς συνεταίρος;), ενθυλακώνοντας τη σάρκα και πετώντας τα κόκκαλα. Και να κρατάνε και μια πατινή που λένε και στο χωριό μου για τις φωνές εκείνες που μοιάζουν σήμερα έξτρα αγωνιστικές αλλά αύριο μπορεί να υιοθετήσουν το δόγμα του πραγματισμού στο άψε σβήσε. Γιατί μόνο οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Κι όλα τα υπόλοιπα είναι για να πουλάμε παραμύθι στα παιδάκια.

Χρήστος Ξανθάκης 

newpost.gr