Αν είναι να φιλάει ξένα χείλια...

Θανάσης Καρτερός

Ούτε αχ δεν θα πω, που λέει το τραγούδι, αν επαληθευτούν τα «ρεπορτάζ» - σε εισαγωγικά, παρακαλώ- ότι...

καταβάλλονται προσπάθειες, με άνωθεν συνδρομή, να μη γίνει φύλλο και φτερό ο ΔΟΛ. Να υπάρξει επενδυτής, καπιταλιστής, λεφτάς, που να βάλει το χέρι στην τσέπη, και να πάρει το αμαρτωλό «μαγαζί». Και τα χρέη του. Και τους εργαζόμενους, φυσικά. Να εφαρμοστεί και στην περίπτωση αυτή -έτσι γράφεται- η συνταγή Μαρινόπουλου. Υπό το ευμενές βλέμμα της κυβέρνησης όλα αυτά - κι αυτό γράφεται. Υπόθεση, δηλαδή, σε πότισα ροδόσταμο, (κι ας) με πότισες φαρμάκι, που λέει ένα άλλο τραγούδι.

Υπόθεση, λέμε. Υποθέτω, υποθέτεις, υποθέτει. Όπως κάθε υπόθεση όμως, που πέφτει στον ωκεανό του Διαδικτύου, από share σε share, κι από copy σε paste, γίνεται από βαρκούλα, υπερωκεάνειο. Και πλέει ήδη μέχρι το τελευταίο κανάλι. Τα αχ, τα βαχ, και τα μάσαλλαχ (μη βασκαθούμε, αραβιστί), ας τα κρατήσουμε συνεπώς για τη στιγμή που η υπόθεση αποδειχτεί -αν αποδειχτεί- θέση. Θέτω, θέτεις, θέτει. Τον δάκτυλον...

Έως τότε, έχει συναισθηματικό ενδιαφέρον η πρεμούρα της Ν.Δ. να καταγγείλει τις -υποτιθέμενες- προσπάθειες σωτηρίας του ΔΟΛ. Να περιαδράξει τον Μουλόπουλο, γιατί... πήγε να δει τον Ψυχάρη! Να καταγγέλλει την κυβέρνηση, ότι «συνωμοτεί» να μην κλείσει το ζείδωρο. Ε, εδώ πάει άλλο ένα τραγούδι: Αχάριστη δεν πόνεσες για μένα. Έγινε χαλί ο ΔΟΛ να πατάει ο Κυριάκος. Χτύπησαν -και χτυπούν- τόσες καρδιές στο Συγκρότημα για να πάρει η Ν.Δ. το χειροκρότημα. Άφησε την κεντροαριστερή σύζυγο για να αγκαλιάσει τη δεξιά ερωμένη –και τον Άδωνι μαζί. Και τώρα σκίζονται για να κλείσει; Αυτό το βρίσκω να ‘ναι άδικο, για να καταφύγω πάλι στο τραγούδι. Διότι δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με τίποτε συνταξιούχους, καθαρίστριες, ή δημοσίους υπαλλήλους. Ή με τίποτε αναρχικούς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον Ψυχάρη (τους). Με τον ΔΟΛ (τους). Με τους αδάμαντες της δημοσιογραφίας (τους), που κόσμησαν τόσα δακτυλίδια (τους). Και τώρα -δεν μπορώ να αντισταθώ πάλι στη στιχουργική- αυτούς που τους πήραν τόσα δακτυλίδια, τους στέλνουν να κοιμούνται στα σανίδια; Μάλλον πρόκειται -εσείς τι λέτε;- για ιστορία πάθους: Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα. Ή, αν είναι να φιλάει ξένα χείλια, ας μείνω μοναχός με τον Κικίλια...

πηγή: Αυγή