Από τότε που έπληξαν την Ευρώπη η χρηματοπιστωτική, η οικονομική και η πολιτική κρίση, πριν από σχεδόν μια δεκαετία, η Ε.Ε. έχει περάσει πολλές δύσκολες στιγμές. Όμως...
το 2017 θα είναι η πιο σημαντική χρονιά για τη συνέχεια της Ευρωζώνης, καθώς τα πολιτικά και οικονομικά ρίσκα φτάνουν στην «καρδιά» του μπλοκ, στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία”. Αυτά ως εισαγωγή από την ανάλυση του αμερικανικού Think Tank Stratfor. Έχω τη γνώμη ότι πριν φτάσουμε στη δοκιμασία της Γαλλίας και της Ιταλίας, που είναι θεμελιώδεις δυνάμεις του Ευρωσυστήματος, πολλά θα φανούν και θα κριθούν από τη λύση που θα βρεθεί για την Ελλάδα. Απόφαση που θα επιλύει το πρόβλημα και δεν θα το μεταθέτει, όπως κάνει συστηματικά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών.
ΑΝ ΚΑΙ στις τελευταίες τοποθετήσεις του, ο κ. Σόιμπλε φαίνεται να βάζει νερό στο κρασί του, δηλώνοντας ότι έως τον Απρίλιο το ελληνικό ζήτημα θα έχει ρυθμιστεί, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τις κινήσεις της γερμανικής Δεξιάς. Και αναφερόμαστε σε όλη την παράταξη, διότι αποδείχτηκε λάθος να θεωρούμε την καγκελάριο Μέρκελ σοβαρό αντίβαρο στις δήθεν μονομερείς κινήσεις του υπουργού της. Το ερώτημα δεν είναι αν ο ελληνικός λαός μπορεί να σηκώσει επιπλέον μέτρα 4,5 δισ., όπως ζητάει το ΔΝΤ, για να μετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα. Ούτε φυσικά μπορεί να γίνει αποδεκτό από τον ελληνικό λαό το σενάριο να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα και οι υπόλοιποι θεσμοί να απαιτήσουν επιπλέον δραματική μείωση των συντάξεων και των δημοσίων δαπανών. Και αυτό διότι η σημερινή κυβέρνηση δεν τα αντέχει πολιτικά και η επόμενη, είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ να φτάσουμε στην πρώτη μεγάλη δοκιμασία, που είναι οι γαλλικές προεδρικές εκλογές τέλος Απριλίου, με το ελληνικό ζήτημα να έχει ρυθμιστεί με τρόπο που να μην προκαλεί αναστάτωση και να μπορεί να εξελιχθεί σε ντόμινο; Αυτό δεν το ξέρουμε. Και αυτό μπορεί να υποχρεωθεί να το δεχθεί ο Σόιμπλε και το κόμμα του συνολικά, αν οι Σοσιαλιστές του SPD απειλήσουν με αποχώρηση από τον κυβερνητικό συνασπισμό, που σημαίνει πρόωρες εκλογές πολύ νωρίτερα από ότι υπολόγιζαν οι Χριστιανοδημοκράτες. Αν και δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον προβληματισμό και τη στάση του SPD, όλοι εκτιμούν πως μια τέτοια κίνηση καλά προετοιμασμένη, ντυμένη με επιχειρήματα για την ευθύνη της Δεξιάς στη διάλυση της Ευρώπης και τον κίνδυνο απομόνωσης του Βερολίνου, μπορούν να σώσουν τους Σοσιαλιστές από την “πασοκοποίηση” και την πανωλεθρία.
ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ με διεθνείς συνέπειες, καθώς το SPD είναι το τελευταίο μεγάλο κόμμα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας στην Ε.Ε., αφού στις γαλλικές εκλογές, όπως όλοι εκτιμούν, η μάχη θα δοθεί μεταξύ Δεξιάς και Ακροδεξιάς, και στην Ιταλία καιροφυλαχτεί το χάος του Γκρίλο και το κομφούζιο στο πολιτικό σύστημα το οποίο είχε χρόνια να σταθεροποιηθεί τόσο όσο επί πρωθυπουργίας Ρέντζι. Τα σενάρια αυτά δεν είναι ακραία, για να μη λαμβάνονται υπ' όψιν, χωρίς μάλιστα κανείς να αναφερθεί στην θεαματική άνοδο της ακροδεξιάς στην Ολλανδία, οι εκλογές στην οποία προηγούνται και είναι προγραμματισμένες για τον Μάρτιο.
ΣΤΟ ερώτημα -λοιπόν- αν μπορεί να υπάρξει μια Ευρώπη όπου θα δεσπόζουν η Δεξιά και η Ακροδεξιά, με το δεύτερο ρεύμα να επιθυμεί επιστροφή στα εθνικά κράτη και μάλιστα αυτό να συγκινεί μεγάλες μάζες Ευρωπαίων πολιτών, η απάντηση είναι όχι, δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια Ε.Ε. Η συγκεκριμένη ανάλυση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στο Βερολίνο κατανοούν τους κινδύνους; Μένει να το δούμε. Και μένει να το επιβεβαιώσουμε και μετά την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον άγνωστο πολιτικά Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτό διότι το παλαιό σύστημα των ΗΠΑ προετοίμασε για τη νέα εποχή, ειδικό ρόλο στη Γερμανία στην αντιμετώπιση της Ρωσίας. Και όταν λέμε “αντιμετώπιση” εννοούμε στην πολιτική και οικονομική απομόνωση της Μόσχας από την Ευρώπη.
ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να γνωρίζει την ισχύ και τα διαχρονικά ερείσματα της αμερικανικής γραφειοκρατίας στο σύστημα και κατά πόσον αυτά μπορούν να ελέγξουν και να περιορίσουν τις κινήσεις του νέου προέδρου. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί στην Ευρώπη, αν το νέο προεδρικό αμερικανικό δόγμα είναι συνεργασία με τη Ρωσία, ώστε να κλείσει μια εστία έντασης για να αντιμετωπιστεί το “πυρηνικό” οικονομικά οπλοστάσιο της Κίνας. Και προκαλεί ερωτήματα η αμυντική κίνηση του Βερολίνου να αγοράζει συστηματικά μεγάλες ποσότητες χρυσού!
ΣΕ ΑΥΤΗΝ τη νέα παγκόσμια κατάσταση, η πλέον σεισμογενής περιοχή είναι η Ευρώπη. Και την ευθύνη για την ασφαλή της έξοδο από μια κρίση που δεν αντιμετωπίστηκε επειδή η Γερμανία και ο διεθνής χρηματοπιστωτικός τομέας αποφάσισαν να πειραματιστούν και να κερδοσκοπήσουν, την έχει το Βερολίνο. Καθώς μάλιστα η Γαλλία και η Ιταλία δεν μας έχουν πείσει ότι μπορούν να σταματήσουν τη διαλυτική συνέπεια των επιλογών της γερμανικής Δεξιάς, ο κλήρος δεν πέφτει στον Σμάιλι, αλλά στο γερμανικό πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του. Οι αποφάσεις θα είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της ημιτελούς Ένωσης...
Χρήστου Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου