Στις 7 Δεκεμβρίου του 2016, το ΔΝΤ περιμένει από την Ελλάδα την πληρωμή μίας δόσης 299 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το χρέος αντιστοιχεί σε ένα...
μέρος του δανείου «σωτηρίας», που είχε χορηγηθεί από το ΔΝΤ το 2010. Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να τολμάει να αρνηθεί να πληρώσει αυτό το ποσό στο ΔΝΤ για τέσσερις τουλάχιστον λόγους.
Πρώτον, αυτή η δόση προέρχεται από ένα αθέμιτο χρέος, καθώς μόνο το 5% των δανείων που χορηγήθηκαν το 2010 και το 2012 διατέθηκε για τον κρατικό προϋπολογισμό. Το υπόλοιπο 95% χρησίμευσε στην αποπληρωμή των ξένων – κυρίως ιδιωτικών – τραπεζών και στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αυτά τα ποσοστά δεν είναι πόρισμα κάποιας επαναστατικής οργάνωσης αλλά προκύπτουν από μία έρευνα που διεξήγαγε το νεοφιλελεύθερο γερμανικό think-tank EuropeanSchool of Management and Technology. Βεβαίως, ισχύει πως πρόκειται για μία επιχείρηση διάσωσης – αλλά όχι όπως παρουσιάζεται από την επίσημη αφήγηση.
Δεν ωφελήθηκαν οι Έλληνες πολίτες αλλά οι ξένες και ελληνικές τράπεζες, που σώθηκαν με δημόσιο χρήμα μέσω των δανείων του ΔΝΤ, των κρατών και των οργάνων της ΕΕ. Η περιβόητη «επιχείρηση διάσωσης» είναι λοιπόν αθέμιτη για τον ελληνικό πληθυσμό, που καλείται έτσι να αποπληρώσει στο ΔΝΤ (με επιτόκιο 3,6%!) ένα χρέος που προκύπτει από τη διάσωση των τράπεζων που ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Στην πρώτη της έκθεση, η Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους που συστάθηκε από την πρώην πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, καταδεικνύει πως αιτία του «ελληνικού προβλήματος» δεν είναι η ανεξέλεγκτη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά η τραπεζική κρίση που μπαλώθηκε με δημόσια κεφάλαια.
Δεύτερον, η οφειλή που απαιτεί το ΔΝΤ είναι επονείδιστη στο σύνολό της. Σύμφωνα με τη νομική θεωρία που βασίζεται στις εθνικές και διεθνείς νομολογίες, ένα χρέος αξιολογείται ως «επονείδιστο» όταν συνδυάζει δύο στοιχεία: αφενός την έλλειψη κέρδους υπέρ του πληθυσμού του κράτους που συνάπτει τη δανειακή συμφωνία και αφετέρου την επίγνωση αυτής της έλλειψης εκ μέρους των δανειστών1. Η έκθεση του Γραφείου ανεξάρτητης αξιολόγησης του ΔΝΤ, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 20162, αποδεικνύει πως η αξιολόγηση του ελληνικού χρέους ως «επονείδιστου» αρμόζει πλήρως στην περίπτωση της Ελλάδας. Πράγματι, η διεύθυνση του ΔΝΤ γνώριζε ήδη από το 2010 ότι το Ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και ότι το πρόγραμμα λιτότητας που επρόκειτο να επιβληθεί ως αντίτιμο του δανείου, μέσω μνημονίου, θα επιδείνωνε την κατάσταση της χώρας.
Αυτός ο ισχυρισμός βασίζεται στα πρακτικά της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου 2010, όπου διακυβεύτηκε η τύχη της Ελλάδας. Στη διάρκεια της συνεδρίασης μαθαίνουμε πως πολλοί Τοπικοί Γενικοί Διευθυντές, στελέχη του ΔΝΤ αναφέρθηκαν στην επικείμενη αποτυχία του μνημονίου. Σύμφωνα με τον Αργεντινό αντιπρόσωπο: «Είναι δύσκολο να ξεχάσουμε το σκληρό μάθημα που μας έδωσαν οι δικές μας κρίσεις. Το 2001, παρόμοιες πολιτικές προτάθηκαν από το ΔΝΤ στην Αργεντινή. Οι καταστροφικές τους συνέπειες είναι βεβαίως γνωστές (…) Είναι πιθανό η Ελλάδα να καταλήξει χειρότερα. Τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που προτείνει το ΔΝΤ, θα υποβαθμίσουν την ευημερία του πληθυσμού της Ελλάδας και την πραγματική ικανότητά της χώρας να αποπληρώσει το χρέος μετά την εφαρμογή αυτού του προγράμματος».
Ο αντιπρόσωπος της Ελβετίας προσθέτει: «πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η αναδιάρθρωση του χρέους ως μέσο για την εξασφάλιση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας και για την ανάληψη ενός μέρος του φορτίου από τους ιδιώτες πιστωτές». Ύστερα να θέσουμε την ερώτηση-κλειδί: «Γιατί η αναδιάρθρωση του χρέους και η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν λήφθηκαν υπόψη;» Πράγματι αν το ΔΝΤ είχε εφαρμόσει τα συνήθη κριτήρια βιωσιμότητας, θα είχε επιβάλει μία ελάφρυνση του χρέους ήδη από το 2010. Γιατί όμως δεν το έπραξε; Και γιατί άραγε κατέληξε να αλλάξει ξαφνικά τους κανόνες του ώστε να μπορέσει να δανείσει σε ένα αφερέγγυο κράτος;
Η απάντηση δόθηκε επισήμως τρία χρόνια αργότερα σε μία άλλη αναφορά του ΔΝΤ που υπογραμμίζει πως η αναβολή της αναδιάρθρωσης του χρέους εφαρμόστηκε προς όφελος των ιδιωτικών τραπεζών «για να μειωθεί η έκθεσή τους και για να μεταβιβαστεί το χρέος στα δημόσια όργανα.»3 Όπως δήλωσαν ο πρώην αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ και ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του Μπαρόζο σε ακρόασή τους στην Βουλή των Ελλήνων από την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, ο Γάλλος Στρως-Καν, ως διευθυντής του ΔΝΤ, επίτηδες απέκλεισε το 2010 την αναδιάρθρωση του χρέους προκειμένου να προστατεύσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς οι πιο εκτεθειμένες ήταν κατά κύριο λόγο γαλλικές και γερμανικές.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο (μεταφρασμένο από την Ελένη Τσέκερη) του Eric Toussaint, ΕΔΩ...
πηγη info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου