Ραδιόφωνο ακούω πολύ γιατί το αγαπώ. Και γατί είναι άμεσο και ευέλικτο. Το έχεις σου στο αυτοκίνητο, στη βόλτα, στο πρωινό σου στην κουζίνα που –τουλάχιστον η δική μου– δεν...έχει τηλεοπτική συσκευή. Αντίθετα, τηλεόραση παρακολουθώ σποραδικά. Και πολύ επιλεκτικά: εκπομπές στα κανάλια της ΕΡΤ, προγράμματα στα δορυφορικά, κυρίως (πέρα από το επαγγελματικό μεράκι για αθλητικούς αγώνες) ταινίες που αρχίζουν απαρέγκλιτα σε συγκεκριμένες ώρες και τελειώνουν οπωσδήποτε στον χρόνο που έχει προαναγγελθεί –και δεν σου σπάνε τα νεύρα με σχοινοτενή διαλείμματα για ρεκλάμες, Οι οποίες από τότε που φτήνυναν λόγω κρίσης αύξησαν τις εμβόλιμες παρουσίες τους.
Σήμερα, όμως, έπεσε το βλέμμα τυχαία στον Σκάι. Μαγνήτης ο Μπογδάνος, σε κρατάει καθηλωμένο αν θέλεις να φτιάξεις διάθεση, χωρίς να τον πάρεις σοβαρά. Από τα τρία παράθυρα με τους ισάριθμους συντάκτες το ένα έχαινε αντικυβερνητικό δηλητήριο με πάσες-ασίστ από τον μελίρρυτο συντονιστή. Απαραίτητο στοιχείο αυτό για να πάρεις μικρόφωνο στο Φάληρο. Ακόμα και ο απολιτίκ Ξανθούλης έβαλε μερικές τέτοιες αρεστές πινελιές στον ραδιοφωνικό λόγο του.
Ωστόσο, υπήρχε στη σημερινή απογευματινή εκπομπή κάτι που μου άρεσε: η σύνδεση μέσω σκάιπ με τον ανταποκριτή στην Κωνσταντινούπολη (πολλά συγγνώμη, δεν συγκράτησα όνομα) τη ώρα που ταξίδευε με φέρι από την Πόλη για τη Χάλκη. Απλό, αλλά εντυπωσιακό. Και πολύ όμορφο να ακούς εκείνο το «συγγνώμη, αλλά το πλοίο κουνάει» που υπογράμμισε τη ζωντάνια της τηλεοπτικής σύνδεσης. Τη μαθαίνουμε την τεχνολογία και τα άλματά της, αλλά παρόλα αυτά πάντα θα μας εκπλήσσει.
Και κάτι ακόμα –ολίγον ελαφρύ και κουτσομπολίστικο, αλλά συμπαθάτε με– που με ξάφνιασε όταν άνοιξε το πλάνο και είδα ολόκληρο τον Πορτοσάλτε στο στρογγυλό τραπέζι, απέναντι από τον Μπογδάνο: τις μοβ κάλτσες του! Ή εγώ έχω μείνει πίσω ενδυματολογικά ή Άρης είναι κιτς. Πείτε μου, σας παρακαλώ...
πηγή: harddog-sport.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου