και η κουλτούρα της υποταγής...Όσοι κατανοούν την ιστορία των κοινωνιών, την ιστορία του ανθρώπινου είδους εν γένει, ως μια ντετερμινιστική ευθεία, με...
απόλυτο προορισμό την αναπαραγωγή των προνομίων των από πάνω, όσοι παραβλέπουν «τη ζωντανή κίνηση της μάζας, την ακατάπαυστη ορμή της», αδυνατούν, προφανώς, και να καταλάβουν πώς ένα πολιτικό κόμμα, που, μάλιστα, έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση, είναι δυνατόν όχι μοναχά να παρακολουθεί δίχως να ενοχλείται αλλά και να υποκινεί «την ενεργό, ανεμπόδιστη, δραστήρια πολιτική ζωή όσο το δυνατόν πιο πλατιών λαϊκών μαζών του έθνους». Και να τους απευθύνει, έτσι, κάλεσμα σε απεργία.
Ο ολοκληρωτικός έλεγχος, η χειραγώγηση των κυττάρων της κοινωνίας αποτελεί πρώτο και σημαντικότερο μέλημα όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται την ιστορία ως την αφ’ υψηλού απρόσκοπτη πορεία της αστικής τάξης, με την αναδιανομή από τα κάτω προς τα επάνω να αποτελεί τη μόνη πολιτική επιλογή, κάθε φορά που το σύστημα δείχνει να χαλαρώνει.
Γι’ αυτούς, λοιπόν, η ύπαρξη ενός κόμματος, το οποίο, ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς, επιθυμεί να συνομιλεί αέναα με τον ριζοσπαστικό του εαυτό και να διατηρεί την επαναστατική του συνείδηση, είναι, όχι μοναχά ακατανόητο, αλλά, στο βαθμό που το κατανοούν, και άκρως επικίνδυνο.
Η επίσημη έκφραση, εξάλλου, της ταξικής αντίθεσης μέσα στην αστική κοινωνία, όπως εκφράζεται στα ψηλά πατώματα της πολιτικής, παρουσιάζει ακριβώς αυτήν την εικόνα: τα κόμματα, τα οποία παραδοσιακά εκπροσωπούν τα αστικά – μεγαλοαστικά συμφέροντα, είτε κυβερνούν είτε όχι, υπονομεύουν κάθε μορφή αντι-δράσης, μικρή ή μεγάλη, του κόσμου της εργασίας. Ο σχηματισμός, άρα, μιας νεο-προλεταριακής πρωτοπορίας, που έχει συνειδητοποιήσει τα ταξικά της συμφέροντα και μάχεται γι’ αυτά, αποτελεί –και πάντα αποτελούσε- υπόθεση των κομμάτων της Αριστεράς. Τα οποία και τοποθετούνται σταθερά υπέρ των αγώνων των λαϊκών μαζών, υπέρ των κινημάτων, a priori, εν τέλει, υπέρ μιας γενικής απεργίας.
Η κριτική, άρα, που γίνεται στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με ειρωνείες και χλευασμούς, από τα πρωινάδικα της τηλοψίας μέχρι τις επίσημες δηλώσεις ή ανακοινώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γίνεται διότι η πολιτική τους κουλτούρα δεν επιτρέπει παρά μόνο ένα πράγμα: τη μηχανιστική υποταγή των εργαζομένων στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, ωσάν οι συστημικές κρίσεις να αποτελούν θεόθεν φυσικές καταστροφές, που δεν αφήνουν χώρο για διαφορετικές πολιτικές επιλογές. Ούτως ή άλλως, με ιδεολογική αφετηρία το νεοθατσερισμό, εκείνα που ένα αριστερό κόμμα αγωνιά να περισώσει, είναι τα μέτρα ακριβώς που οι απανταχού φιλελεύθεροι λατρεύουν να επιβάλλουν. Οι δε διανοητικές – φιλοσοφικές περιπέτειες, του τύπου άλλο κόμμα – άλλο κυβέρνηση, σκέψεις όπως το πρώτο διαρκεί εις τους αιώνας, η δεύτερη δεν είναι παρά μια περιορισμένη και προσωρινή ανάθεση εξουσίας, αποτελούν ψιλά, αδιόρατα γράμματα.
Κάθε φορά, λοιπόν, που το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα καλεί σε απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις τα μέλη του, η Ν.Δ. και οι όμορες δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ κ.ά.) θα αντιδρούν . Και λόγω της περιορισμένης αντίληψής τους για το κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και εκ του πονηρού, μην τυχόν και, για κακή τους τύχη, εξεγερθούν και οι προλετάριοι που έχουν στους κόλπους τους. Και αρχίσουν να συμμετέχουν και αυτοί στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο...
Κατέ Καζάντη, left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου