Η «δολοφονία» του Αϊ-Βασίλη...

Γιατί κάθε χρόνο, κυρίως στον δυτικό κόσμο, ο ανθρώπινος νους πέφτει τόσο εύκολα θύμα των χριστουγεννιάτικων μυθευμάτων που ο ίδιος δημιούργησε;

Και ...
γιατί τελικά τόσο ο Αϊ-Βασίλης όσο και το περιβόητο «πνεύμα των εορτών» λειτουργούν στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ ως παράγοντες ψυχικής ανισορροπίας;

Αναζητήσαμε κάποιες εύλογες και έγκυρες επιστημονικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα στα δύο τελευταία μας άρθρα (βλ. Η ψυχοδιαβρωτική λαίλαπα των Χριστουγέννων, Πώς επιλέγουμε τα δώρα και τις αγορές των Χριστουγέννων).

Σήμερα, λόγω των ημερών, θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα σχετικό και εξίσου επίκαιρο ζήτημα: τι συμβαίνει στο μυαλό ενός μικρού παιδιού όταν, για πρώτη φορά, συνειδητοποιεί ότι ο καλοκάγαθος γεροντάκος με τη λευκή γενειάδα και την κόκκινη στολή, ο οποίος κάθε χρόνο στα τέλη του Δεκέμβρη μπαίνει με τρόπο μαγικό στο σπίτι του για να του αφήσει τα δώρα που του παρήγγειλε, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ψέμα, μια καλοστημένη απάτη σκηνοθετημένη από τους γονείς του;

Τότε, όμως, ποια είναι η καλύτερη γονεϊκή απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα των παιδιών: «Ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει πραγματικά;»



Τι ακριβώς σημαίνει για ένα παιδάκι ηλικίας τεσσάρων-πέντε ετών να ανακαλύψει ότι ο καλοκάγαθος Αϊ-Βασίλης, για την ύπαρξη του οποίου μιλάνε οι γονείς του αλλά και όλα τα ΜΜΕ, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ;

Πρόκειται αναμφίβολα για μια εμπειρία ιδιαιτέρως τραυματική που, σύμφωνα με τους ειδικούς ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, παίζει αποφασιστικό ρόλο στη βίαιη «ενηλικίωση» των παιδιών.

Αυτή η ανεπιθύμητη εισβολή της πραγματικότητας στον επιμελώς κατασκευασμένο και αναμφισβήτητο, μέχρι τότε, παραμυθένιο κόσμο συνεπάγεται μια σειρά από επώδυνες αλλαγές, οι οποίες επηρεάζουν δραματικά τον τρόπο που το παιδικό μυαλό βλέπει τον κόσμο και αντιμετωπίζει την παραπλανητική συμπεριφορά των ενηλίκων.

Εκτοτε, η εμπιστοσύνη του στους μεγάλους αλλά και η πίστη του σε μυθικά πρόσωπα με υπερφυσικές ικανότητες θα κλονιστούν ανεπανόρθωτα, χωρίς όμως να εξαλειφθούν ολοκληρωτικά.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Σπύρου Μανουσέλη, ΕΔΩ...