Η κυβέρνηση υποστηρίζει εδώ και καιρό ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη αλλάζουν, δειλά και αργά μεν, αλλά αλλάζουν, και αυτό δεν είναι κάτι που...έχει έρθει ή έρχεται μόνο του. Η εκλογή και μόνο της παρούσας κυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2015 όσο και ολόκληρη η φασαρία που προκάλεσε έως ότου υπάρξει τελικά ένας επώδυνος συμβιβασμός συνέβαλαν σε ένα πρωτόγνωρο ταρακούνημα του οικοδομήματος, κατά τη διάρκεια του οποίου αναπτύχθηκαν ρήγματα που μετατράπηκαν σε ψήγματα νέων συμμαχιών, τα οποία με τη σειρά τους παγιώθηκαν σε σταθερές συμμαχίες.
Οι αλλαγές βέβαια δεν είναι πάντα προς όφελος της χώρας μας και των συμφερόντων της. Πρόκειται για μια διαρκή διαπάλη ανάμεσα στον ακροδεξιό λαϊκισμό χωρών και σε ένα προοδευτικό πρόταγμα που τουλάχιστον δημόσια διακηρύττουν οι συμμαχίες που έχουν σχηματιστεί γύρω από την Ελλάδα. Η Γαλλία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, χώρες που συμμετέχουν και στην ευρωμεσογειακή ομάδα μετά από πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα.
Στη μέση βρίσκονται κυρίως οι δεξιές κυβερνήσεις που επιμένουν εμμονικά σε μια πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας, εθελοτυφλώντας συνειδητά μπροστά στους τεράστιους κινδύνους που αναπτύσσονται ραγδαία μαζί με τη μεγάλη αύξηση της επιρροής του λόγου εκείνων των χωρών που γέρνουν όλο και πιο δεξιά. Είναι σαν να προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο μέχρι να δουν τι θα γίνει, γιατί δεν μπορούν να παραδεχτούν την ήττα του επικρατούντος νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επέβαλαν και υπηρέτησαν. Ωστόσο, ώσπου να δουν πού θα πάει το πράγμα, θα είναι αργά. Άλλωστε φάνηκε ότι και στο καμπανάκι του Brexit οι ίδιες ισχυρές χώρες έβαλαν... ωτοασπίδες.
Έτσι βλέπουμε από τη μια να μην επικρατεί τελικά ο ακροδεξιός υποψήφιος για την προεδρία της Αυστρίας και από την άλλη να ηττάται ο Μ. Ρέντζι στο δημοψήφισμα διότι έτσι αποφάσισε ο ιταλικός λαός. Οι συμβολισμοί και στις δύο περιπτώσεις είναι πολύ σημαντικοί. Οι χώρες που εθελοτυφλούν συνεχίζουν να παριστάνουν ότι δεν τους αντιλαμβάνονται. Η ελληνική κυβέρνηση χάνει έναν σύμμαχο στην Ιταλία, όμως αφενός ο ιταλικός λαός (άλλος ένας λαός του ευρωπαϊκού Νότου) προειδοποιεί με τον πιο ηχηρό τρόπο τον Βορρά και, αφετέρου, δεν μπορεί να προεξοφληθεί ότι η αλλαγή σκυτάλης στην Ιταλία θα είναι για καλό ή για χειρότερο για τη χώρα μας. Θα περιμένουμε να δούμε. Ομοίως είναι αυτονόητη η σημασία της νίκης του Πράσινου προέδρου στην Αυστρία για όλη την Ευρώπη, παράλληλα όμως δεν μπορεί κανείς να παριστάνει ότι δεν βλέπει πως η Ένωση γλίτωσε σε αυτή την περίπτωση από τα νύχια της Ακροδεξιάς, η οποία με τα υψηλά ποσοστά που έλαβε θα συνεχίζει να τα ακονίζει.
Σε αυτή την εύθραυστη προσπάθεια για διατήρηση ή και διεύρυνση των ούτως ή άλλως εύθραυστων ισορροπιών ανάμεσα στις συμμαχίες που με πολύ κόπο έχουν σχηματιστεί για την Ελλάδα, η παράμετρος της στάσης της αντιπολίτευσης μπορεί να αποβεί κομβική. Φυσικά η αντιπολιτευτική κριτική πρέπει να υπάρχει για να αναδεικνύει και να συμβάλλει στη διόρθωση κυβερνητικών λαθών.
Όταν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που έχουν διαφωνήσει με αλλαγές στα εργασιακά, προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις χθεσινές αποφάσεις του Eurogroup για το χρέος -ενώ βρίσκεται στον αέρα η συμμετοχή του ΔΝΤ ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα λόγω της σταθερής διαφωνίας της κυβέρνησης για μέτρα που θα ξεχαρβαλώνουν ανεπιστρεπτί τις ήδη διαλυμένες εργασιακές σχέσεις-, τότε είναι απλώς Δευτέρα.
Όμως, όταν πρόκειται για αντιπολίτευση που βασίζεται σε άκρως διαφορετικές θέσεις από εκείνες με τις οποίες προσέρχεται η χώρα στη διαπραγμάτευση στην πιο κρίσιμη καμπή -όπως κάνει η Ν.Δ. κλείνοντας το μάτι σε ΔΝΤ, και... όχι μόνο, για τα εργασιακά που προσπαθεί να διασώσει η κυβέρνηση-, τότε προκύπτει μεγάλος κίνδυνος...
Νίκος Λιονάκης
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου