Χτες το βράδυ, συνάντησα δυο φίλους που είχα να δω χρόνια. Θέλαμε να βρεθούμε και τα προηγούμενα χρόνια αλλά δεν...
ζουν πια στην Ελλάδα και, όταν έρχονταν, πάντα κάτι συνέβαινε και δεν βρισκόμασταν.
Όταν τους γνώρισα, δεν ήταν ζευγάρι, ή ήταν και δεν το ήξερα.
Έγιναν ζευγάρι, παντρεύτηκαν, έφεραν στον κόσμο ένα παιδί και σήμερα ζουν στο Λονδίνο.
Καθώς τους άκουγα να μου λένε τις εμπειρίες τους στην ξένη χώρα -όχι όλα εύκολα στην αρχή-, αισθάνθηκα μεγάλη χαρά για αυτούς τους δυο ανθρώπους.
Όχι, δεν είναι όλα τέλεια στην Βρετανία αλλά, αν το έχεις το ταλέντο, αν το μυαλό σου στροφάρει, αν δουλέψεις πολύ, θα σου το αναγνωρίσουν και θα την βρεις την άκρη.
Και το παιδί σου θα μεγαλώσει σε μια κοινότητα πιο ανοικτή, πιο ανεκτική, τελικά πιο ανθρώπινη.
Συζητήσαμε και τις κοινές ανησυχίες μας για την κατάσταση στην Ελλάδα, και για το αν όλο αυτό που περνά η χώρα μας και οι άνθρωποί της θα έχει ένα τέλος. Ένα καλό τέλος, με μια φυγή προς τα μπρος.
Συζητήσαμε και άλλα πολλά.
Εντυπωσιάστηκα από το πόσο διαφορετικά, δημιουργικά και όμορφα πράγματα είχαν να μου πουν. Και χάρηκα για αυτούς τους δυο ανθρώπους.
Οι φίλοι μου ανθίζουν. Τα μυαλά τους και οι ζωές τους ανθίζουν. Αλλά όχι στην Ελλάδα.
Στο τέλος αυτής της χρονιάς, θέλω να γράψω -για μια ακόμα φορά- πως ο πλούτος κάθε χώρας είναι οι άνθρωποί της.
Και η Ελλάδα τον χάνει τον πλούτο της.
Με την ευχή οι Έλληνες που έφυγαν, ή φεύγουν, να μην χαθούν για πάντα για την Ελλάδα -ώστε και η χώρα μας να ανθίσει ξανά-, καλές γιορτές σε όλους.
(Στην Γκέλυ και τον Νάσο. Αγάπη μόνο. Και Facebook!)...
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου