Μετρημένα τα κουκιά από τη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή. Ο Τσίπρας πήρε τα δύο τρίτα που ήθελε και πήγε με ενισχυμένη εντολή στους Ευρωπαίους να ντιλάρει. Ό,τι είναι να...
ντιλάρει τέλος πάντων, γιατί μας προέκυψε κι ο Σόιμπλε με λυμένο το ζωνάρι. Η Νέα Δημοκρατία τα μπουρδούκλωσε άσχημα, αλλά έχει συσπείρωση οπότε δεν αγχώνεται ιδιαιτέρως, η Πασοκάρα ξαναπέκτησε λαϊκό προφίλ παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για το αντίθετο από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το Ποτάμι ξαναπήρε ληγμένα, το ΚΚΕ κινήθηκε για μια φορά ευφυώς, για να μην πω ευφυέστατα, ο Λεβέντης έκλασε μέντες εμπρός στην προοπτική να αποφασίσει για κάτι εκτός της οικουμενικής, αυτά εν ολίγοις, μην μακρηγορούμε. Κι άντε τώρα να πάνε ταμείο οι συνταξιούχοι, γιατί υπάρχουν και τρύπες που πρέπει να βουλώσουνε.
Μιας και μιλάω για ντιλαρίσματα ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο κατ’ εμέ σημαντικότερο γεγονός της εβδομάδας. Στον διορισμό ενός σούπερ ντίλερ στη θέση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, που προέκυψε με μια μικρή, μια ελάχιστη υποσημείωση. Και η υποσημείωση αυτή εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο τα νεύρα του σουλτάνου Ερντογάν και τον αβάσταχτο γκαϊλέ του με τη συνθήκη της Λωζάννης και τις συνέπειές της. Μια τρικυμία στο κρανίο του Ταγίπ, που απειλεί να βάλει μπουρλότο σε όλη την ανατολική Μεσόγειο και να κάνει το Συριακό να μοιάζει με παιχνίδι στα χέρια των παιδιών…
Εξηγούμαι, για να τα βάζουμε στη σειρά. Την περασμένη Δευτέρα διάλεξε ο Ντόναλντ Τραμπ τον Ρεξ Τίλλερσον για τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών στο νέο του υπουργικό συμβούλιο. Έναν τύπο ψημένο στις μπίζνες, που έως τώρα διατηρούσε θέση διευθύνοντος συμβούλου στην κολοσσιαία εταιρεία πετρελαιοειδών Exxon Mobil. Και γράψανε επ’ αυτού οι New York Times:
"Επέλεξε τον κύριο Τίλλερσον, ένα στέλεχος πολύ έμπειρο στις διαπραγματεύσεις, που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες στην Exxon –κυρίως αναζητώντας πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε διαταραγμένες περιοχές της υφηλίου. Ο εξηντατετράχρονος κύριος Τίλλερσον, διευθύνει μια εταιρεία με δραστηριότητες σε περισσότερες από 50 χώρες του κόσμου και προχώρησε σε συμφωνίες για να διευρύνει τις μπίζνες της στη Βενεζουέλα, στο Κατάρ, στο Κουρδιστάν και αλλού".
Ναι, καλά το διαβάσατε: στο «Κουρδιστάν». Και όπως αναρωτήθηκε κι ο Ηλίας ο κουρέας μου, όταν του το είπα: «Α μπα, ανακάλυψαν οι Αμερικάνοι ότι υπάρχει Κουρδιστάν;» Έτσι ακριβώς! Το ανακάλυψαν οι New York Times, το βαθύτερο από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, αυτό που οι έμπειροι αναλυτές ονομάζουν «μόνιμη κυβέρνηση». Άρα το ανακάλυψε και το αποδέχθηκε και το στηρίζει όλο το αμερικάνικο κατεστημένο, τελεία. Τελεία και παύλα και αυτό μας κάνει ότι οι Κούρδοι απέκτησαν πατρίδα και ο Ταγίπ απέκτησε πονοκέφαλο!
Εξ ου και όλα τα τσαμπουκαλίδικα που εκτοξεύει τον τελευταίο καιρό. Όλες αυτές οι αμφισβητήσεις, όλες αυτές οι απειλές, όλο αυτό το ασικλίκι το ασυμμάζευτο. Έτσι είναι παιδιά. Καλά να έχεις την Ελλάδα και την Αρμενία απέναντί σου, ούτε εκατό χιλιάδες κόσμος δεν είναι απ’ τους δικούς τους στη χώρα σου μέσα. Να έχεις όμως Κουρδιστάν με κανονική κρατική οντότητα και πάνω από δεκαπέντε μύρια Κούρδους εντός των συνόρων σου, είναι εντελώς διαφορετική ιστορία. Νέφτι στον κώλο σου είναι και σου κάνει τα νεύρα κρόσσια. Γι’ αυτό κι εσύ πουλάς μαγκιά και τρέλα, ελπίζοντας σε κάθε είδους βοήθεια και πάσης φύσεως συσπείρωση. Και σε λάθος βήματα, βεβαίως, των αντιπάλων σου, μπας και τους πιάσεις κορόιδα και βγεις στον αφρό. Προσφέρεται άραγε κανείς να πατήσει τη μπανανόφλουδα;..
Χρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου