Είναι ή δεν είναι φασίστας ο Ντόναλντ Τραμπ; Καίριο το ερώτημα και όχι άδικα αρχίζει να απασχολεί τους -ήδη- όλο και πιο αγριανθρωπικούς καιρούς μας. Χωρίς να θέλουμε να...υποτιμήσουμε τη σημασία των ατομικών χαρακτηριστικών του κ. Τραμπ, θα μας ήταν όμως πιο χρήσιμο να διατυπωθεί ως εξής: Φασιστικό ή όχι το καθεστώς που προτίθεται να εγκαθιδρύσει στις ΗΠΑ ο Τραμπ και οι συνεργάτες του;
Φυσικά, το παραπάνω ερώτημα δεν είναι διόλου “ακαδημαϊκό” και σε καμιά περίπτωση δεν αφορά…το φύλο των αγγέλων. Αντίθετα, είναι καθοριστικής σημασίας για τη συνέχεια των πλανητικών εξελίξεων και για το ίδιο το παρόν και το μέλλον όλων μας. Σε αυτό το σημείο, ας μας επιτραπεί όμως μια προκαταρκτική διευκρίνιση: Αντίθετα από ό,τι έχει γίνει περίπου κοινή πρακτική, δεν αρκεί να μην συμπαθούμε κάποιον για να είναι… “φασίστας”. Και ακόμα περισσότερο, δεν αρκεί να είναι ένα καθεστώς, ένα κόμμα ή ένα κίνημα αντιδραστικό, σκοταδιστικό, ρατσιστικό, βίαιο ή πολεμοχαρές για να είναι φασιστικό.
Διδασκόμενοι και από τις (τραγικές) εμπειρίες του παρελθόντος, φασιστικό είναι ένα κόμμα ή ένα καθεστώς όταν στηρίζεται σε ένα μαζικό οργανωμένο κίνημα με το οποίο επιτίθεται στις κάθε λογής οργανώσεις των εργαζομένων με διακηρυγμένο στόχο να τις διαλύσει και να τις αφανίσει με τη βία. Και όλα αυτά προκειμένου να εξατομικεύσει τους εργαζομένους και να τους καταστήσει ανίκανους να προτάξουν την παραμικρή αντίσταση μέσα και έξω από τους χώρους της εργασίας τους.
Όπως γίνεται φανερό, παρόλο που ο Τραμπ και οι ιδέες του έχουν σημαντική απήχηση και οι συγκεντρώσεις του συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, ωστόσο, προς το παρόν, δεν υπάρχει εκείνο το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα του έδινε τη δυνατότητα να υλοποιήσει με τη βία τις εφιαλτικές προεκλογικές υποσχέσεις του. Όμως, προσοχή επειδή αυτό συμβαίνει μόνο “προς το παρόν” ενώ υπάρχουν κιόλας σαφέστατες ενδείξεις ότι ο Τραμπ θέλει να δημιουργήσει ένα τέτοιο μαζικό κίνημα και κάνει -καθημερινά- τα πάντα για να το πετύχει!
Συγκεκριμένα, αντίθετα από ό,τι αναμενόταν και θέλουν οι πολιτικές παραδόσεις, ο Τραμπ δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και συνεχίζει και μετεκλογικά να είναι ο κύριος ομιλητής σε συγκεντρώσεις οπαδών του που οργανώνει εκεί ακριβώς όπου επικράτησε, δηλαδή στα “προπύργια” του. Αυτή η πρώτη “ανορθόδοξη” ενέργειά του φωτίζεται όμως και αποκτά όλο της το νόημα όταν μαθαίνουμε τι λέει ο Τραμπ σε αυτές τις μετεκλογικές συγκεντρώσεις του, τις οποίες υπόσχεται μάλιστα να συνεχίσει και μετά από την εγκατάστασή του στο Λευκό Οίκο!
Ενώ λοιπόν δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι “πρόκειται για ένα κίνημα”, ο Τραμπ όχι μόνο δεν κατεβάζει αλλά ανεβάζει -και μάλιστα πολύ- τους τόνους σε σχέση με ό,τι έλεγε προεκλογικά, εκθειάζοντας τον πρωτογονισμό και τη χυδαιότητα που έδειχναν τα πλήθη στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Μπορεί ίσως ό,τι ακολουθεί να μοιάζει αδιανόητο αλλά είναι η αλήθεια που θα πρέπει επειγόντως να κοιτάξουμε όλοι κατάματα: Ο Τραμπ όχι μόνο συνηθίζει σε αυτές τις μετεκλογικές του συγκεντρώσεις να αποκαλεί “χαϊδευτικά” τους οπαδούς του “άγρια κτήνη” (wild beasts), αλλά και εγκρίνει τη βία και τα χειρότερα ένστινκτά τους όταν τους κολακεύει και τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν όπως προεκλογικά όταν… “Ήσασταν βάρβαροι, βίαιοι, ουρλιάζατε “Πού είναι το τείχος;” “Θέλουμε το τείχος!”, Ουρλιάζατε “Φυλακή!”, “Φυλακή!”, “Κλείστην μέσα!”, εννοώ πως τρελλαινόσασταν. Ήσασταν τομάρια, άγριοι και διεστραμμένοι”!!!
Γιατί όμως όλα αυτά τα “απίθανα και όμως αληθινά” που όμως, αρχίζουν να ρίχνουν άπλετο φως στις αληθινές προθέσεις του άκρως επικίνδυνου κ. Τραμπ; Μα, για να μπορέσει να πάει τα ακροατήριά του εκεί που αυτός θέλει, πείθοντάς τα με τις δικές του “αλήθειες”, με λίγα λόγια για να τα κάνει άβουλα όργανά του. Έτσι, δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι το 53% των ψηφοφόρων του δηλώνει ότι τον πιστεύει ακράδαντα όταν τους επαναλαμβάνει ότι εξελέγη με “landslide” (σαρωτική νίκη), ενώ στη πραγματικότητα, η Χίλαρι Κλίντον κέρδισε σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους παραπάνω από τον Τραμπ…
Ο Ρόμπερτ Ράϊχ, υπουργός Εργασίας σε κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και ακραιφνής υποστηρικτής του Μπέρνι Σάντερς, από άρθρο του οποίου αντλούμε τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία [1], δεν διστάζει να καταλήξει στην εξής διορατική και συνάμα εφιαλτική διαπίστωση: “Ένας πρόεδρος που επιδιώκει να δημιουργήσει μια βάση ενθουσιωδών υποστηρικτών που πιστεύουν χοντρά ψέμματα συνιστά μια ξεκάθαρη απειλή για την Αμερικανική δημοκρατία. Να πώς αρχίζει η τυραννία”.
Εμείς από τη μεριά μας, θα προσθέταμε ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τραμπ ότι δεν έχει ήδη κάνει πασίγνωστο ποιοι και ποιες βρίσκονται στο στόχαστρο του μαζικού κινήματος που επιδιώκει να δημιουργήσει: Είναι τα 13 εκατομμύρια των μεταναστών χωρίς χαρτιά που απειλεί να απελάσει, οι Αφρο-αμερικάνοι και Λατίνοι πολίτες των ΗΠΑ, οι γυναίκες και όλοι εκείνοι και εκείνες “από κάτω” στους οποίους στρέφονται τα βέλη του απερίγραπτου ρατσισμού και μισογυνισμού του. Και κατά απόλυτη προτεραιότητα, είναι τα εργατικά συνδικάτα στα οποία ο Τραμπ έσπευσε να κηρύξει τον πόλεμο πριν από δυο εβδομάδες, όταν αντιπαρατέθηκε για μέρες δημόσια και με πρωτοφανή οξύτητα σε ένα θαρραλέο συνδικαλιστή ηγέτη που τόλμησε να καταγγείλλει τη δημαγωγία και τις αντεργατικές του προθέσεις.
Το συμπέρασμα είναι σαφές αλλά και ανησυχητικό: Στις ΗΠΑ είναι σήμερα σε πλήρη εξέλιξη ένας αληθινός αγώνας δρόμου ανάμεσα στο στρατόπεδο του Τραμπ και στο μαζικό κοινωνικό κίνημα που δηλώνει αποφασισμένο να αντισταθεί στα σχέδια του νέου προέδρου της χώρας. Αν ο Τραμπ και οι συνεργάτες του προλάβουν να δημιουργήσουν αυτό το το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα τους επιτρέψει να επιτεθούν ολομέτωπα στις μειονότητες, στις γυναίκες, στα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κινήματα των νέων, και κυρίως στους εργαζομένους και στις οργανώσεις τους, τότε η συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί -τουλάχιστον- τόσο τραγική όσο και ο ευρωπαϊκός μεσοπόλεμος.
Όσο για τους υπόλοιπους, δηλαδή για όλους εμάς, καλό θα ήταν να λαβαίνουμε υπόψην όχι τα καθησυχαστικά λόγια αλλά τα πολύ εύγλωττα έργα και τις χειροπιαστές πράξεις του Τραμπ, όπως π.χ. το ποιόν των αυριανών υπουργών και λοιπών στελεχών της διακυβέρνησής του, που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τις αληθινες διαθέσεις του. Οι μέρες και οι ώρες είναι παραπάνω από κρίσιμες και είναι απλώς αδιανόητο να γινόμαστε μάρτυρες της επανάληψης των ίδιων συμπεριφορών που επέτρεψαν πριν από 95 ή 85 χρόνια την σχεδόν ανεμπόδιστη άνοδο στην εξουσία του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού…
Γιώργος Μητραλιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου