Γιορτές - ζωή...

Ολο και εξαπλώνεται -ειδικά τούτες τις μέρες- η συνθήκη των μεταβολών και της αστάθειας, της σύγχυσης· φευγαλέοι οι πλείστοι γλιστράμε από το ένα άκρο στο άλλο έρμαια των...
στιγμών και των αλλαγών, λεία του κατά Πίνδαρο δολίου αιώνος (του πανούργου χρόνου).

Αδολεσχίες και αμετροέπειες, παλιλλογίες και φληναφήματα χαρακτηρίζουν τον κυβερνητικό και τον αντιπολιτευτικό λόγο. Πλήρης ακινησία. Ιδού και η ακραία συμπεριφορά. Η μεν κυβέρνηση δρα σαν να είναι αντιπολίτευση, η δε αντιπολίτευση θεωρεί ότι είναι κυβέρνηση. Δηλαδή, πιάσε λύκο και καβάλα.

Εκείνο που διασώζει κάπως την ελληνική ιλαροτραγωδία, ίσως και σχιζοφρένεια, είναι οι προσπάθειες που κάνουν μερικοί ακόμη άνθρωποι να βοηθήσουν τους ανήμπορους, προσφέροντάς τους μερικά ρούχα και λίγες τροφές ώστε να νιώσουν κάποια ζεστασιά τις «γιορτινές» τούτες μέρες.

Το ίδιο πράττουν και για τους πρόσφυγες. Αποφάσισε (;) άρα η κοινωνία ότι δεν έχει τίποτα να περιμένει από την κρατική μηχανή και ότι για να διατηρήσει κάπως τη συνοχή της οφείλει να αυτοοργανωθεί· να ομονοήσουν τα μέλη της πρώτα και στη συνέχεια να «μπαλώσουν» τον φτωχό ρουχισμό των ρακένδυτων.

Ισως να μη φαίνεται αυτό στην επικοινωνιοσφαίρα, πλέκεται όμως και υφαίνεται με τις πιο λεπτές κλωστές συγκίνησης. Το κράτος δεν υπάρχει πια· στην πρεμούρα του να μην ξεφύγει από τις επιταγές του ευρύτερου δυτικού πολιτικού συστήματος ξεχνά εντελώς τα φτωχά στρώματα και υπηρετεί μόνο τους λίγους εκλεκτούς που το έχουν καταλάβει.

Είναι ντροπή για τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό μια τέτοια διαιώνιση της αδικίας, που οδηγεί στη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση. Οποιος κυκλοφορεί βλέπει και καταλαβαίνει. Δεν χρειάζεται να του πουν ειδήμονες και άλλοι τι συμβαίνει γύρω μας. Ο κόσμος υποφέρει και προσπαθεί να αρπαχτεί από το ελάχιστο που αποπνέει συμπόνοια και συμπάθεια.

Δεν έχει χαθεί εντούτοις η αλληλεγγύη, η ανώτερη αυτή βαθμίδα πολιτισμού μιας κοινωνίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι απαθείς και οι αδρανείς, οι κυνικοί και οι αχάριστοι, αλλά αυτοί υπήρχαν πάντοτε· οι λίγοι σώζουν την ανθρωπότητα, αυτοί που αρνούνται να αποδεχτούν ότι είναι σκλάβοι και ηττημένοι από την απρόσωπη εξουσία (τα πρόσωπα της εξουσίας είναι απλές μαριονέτες, ούτε τη λαϊκή χλεύη δεν αξίζουν).

Εξωτερικά βέβαια είναι νικημένοι, όχι όμως και εσωτερικά -και είναι αυτοί που αποτρέπουν τους εμφυλίους ή τουλάχιστον προσπαθούν να μη διοχετευτεί το μίσος προς τον διπλανό αλλά προς την εξουσία την ίδια.

Παρακμασμένο μόρφωμα το σήμερα, προσμένει κάτι ή κάποιους να το «διορθώσουν», να το βιοαναπλάσουν· η συγκυρία δεν βοηθά, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά -λύση από την εξουσία δεν πρόκειται να αναφανεί.

Η λύση βρίσκεται στο βάθος του ανθρώπου, αλλά πώς να το επισκεφτεί κανείς -μάλλον πώς θα καταφέρει να ξαναβγεί στην επιφάνεια μετά απ' αυτήν την καταβύθιση; Περαιτέρω: πώς θα αντικρίσει τον «μεταμορφωμένο» εαυτό του; Η καταβύθιση μεταμορφώνει.

Το νοσηρό, το ουτιδανό και το σκοτεινό, το βουλησιαρχικό προσωπείο της εξουσίας καλό θα ήταν να αποβληθεί, να ξεκολλήσει από το δέρμα μας, στο οποίο έχει «θρονιαστεί» σαν βδέλλα. Μόνο έτσι μπορεί το αίμα του ανθρώπου να κυλήσει ελεύθερο στις φλέβες του, ευεργετικά, θεραπευτικά· μόνο έτσι αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα. - Εικασία.

Οταν κάποιος δίνει απ' τα ελάχιστα που έχει, τότε αποκτούν νόημα οι γιορτές - γελάνε ουρανός, γη, λουλούδια, όντα· κυρίως λάμπει ο άνθρωπος, ο μικρούλης μας εαυτός. Α, και η ζωή η ίδια...

Γιώργος Σταματόπουλος, efsyn.gr