Μεγαλολογήματα και κενολογήματα...

Περικλής Κοροβέσης

Εχθρός του κάθε παραδοσιακού γραφιά που δεν έχει ενδώσει στις νέες τεχνολογίες είναι το αρχείο του. Με τον καιρό μαζεύει χιλιάδες αποκόμματα που του...

χρησιμεύουν ελάχιστα έως καθόλου.

Και φτάνει κάποια στιγμή που πια δεν υπάρχει χώρος να τα αποθηκεύσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία. Κατά κανόνα οι γραφιάδες δεν έχουν μεγάλο σπίτι.

Και έρχεται κάποια στιγμή που η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο. Και φτάνει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Αλλά μέχρι να εκτελεστεί η απόφαση περνάει καιρός.

Πολύτιμος αρωγός για να υλοποιηθεί αυτή η απόφαση είναι η γκρίνια της γυναίκας του, που δεν μπορεί να υποφέρει άλλο αυτό το χαρτομάνι, το οποίο έχει άγριες και επιθετικές διαθέσεις και καταλαμβάνει όλο και περισσότερο ζωτικό χώρο του σπιτιού.

Και έρχεται η μεγάλη στιγμή της εκκαθάρισης, που ο γραφιάς ξανακοιτάζει ένα ένα τα χαρτιά του, τα ελέγχει προσεχτικά, μην τυχόν και χάσει κάποιο πολύτιμο ντοκουμέντο.

Σε αυτή τη θέση βρέθηκα κι εγώ. Ο όγκος τεράστιος, απέδωσε τέσσερις σακούλες του σούπερ μάρκετ αποκόμματα.

Η πρώτη αίσθηση ήταν μια λύπη για τον εαυτό μου. Τόσες φορές πιάστηκα κορόιδο και αγόρασα εφημερίδες και περιοδικά γελασμένος από κάποιο πρωτοσέλιδο ή ψάχνοντας να βρω κάποια αποκλειστικότητα ή αποκάλυψη σε κάποια αναξιόπιστα περιοδικά.

Ή ακόμα από περιέργεια για να σχηματίσω μια εικόνα για τον λάιφ-στάιλ κόσμο. Το υλικό προς ανακύκλωση ήταν των δύο τελευταίων ετών, κατά βάση πολιτικά άρθρα και ρεπορτάζ. Δηλαδή την εποχή του βασιλείου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.

Και στάθηκα σε αυτά που είχαν γράψει οι σοβαρές εφημερίδες, συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες. Στην ουσία ήταν το ίδιο αφήγημα στη θετική ή στην αρνητική μορφή του. Αλλά η ουσία ήταν ίδια.

Η κοινωνία και τα προβλήματά της ή είχαν εντελώς αποκλειστεί ή είχαν ελάχιστη παρουσία στις σελίδες τους.

Αντίθετα, το κράτος και η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, είχαν εγκατασταθεί μονίμως στα πρωτοσέλιδα, μαζί με τα παρεπόμενά τους. Φυσικά, υπήρχαν εξαιρέσεις από αρθρογράφους και κυρίως σκιτσογράφους, αλλά η απήχησή τους δεν ήταν μεγάλη.

Οι δηλώσεις πολιτικών, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, δηλαδή ο αέρας, γίνονται γεγονός και το γεγονός αέρας. Είδαμε ποτέ κανένα πρωτοσέλιδο για το πογκρόμ των επιζησάντων αμάχων της Συρίας που ήρθαν πρόσφυγες στην Ευρώπη και έπεσαν σε τείχη;

‘Η ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση που έφτασαν σε φιλόξενες χώρες, βρέθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που τα ονομάσαμε ευρωπαϊστί hot spots, που έγιναν cold spots και οι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο;

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τα παραπολιτικά της κάθε εφημερίδας, που κατά κανόνα σχολιάζουν αυτό το τίποτα με τιποτένια σχόλια.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό ισοδυναμεί με γενικευμένη λογοκρισία για να κρατηθούν στο απυρόβλητο τα έργα και οι ημέρες της κυβέρνησης.

Και αν αυτό ακούγεται βαρύ, να κάνω κι εγώ μια συναίνεση που είναι τόσο της μόδας και να χρησιμοποιήσω έναν τίτλο από την εφημερίδα «Παλιγγενεσία» (Μάιος 1893). Αυτά όλα είναι «Μεγαλολογήματα και κενολογήματα».

Και ποια είναι η πικρή και δυσκολοχώνευτη αλήθεια που κρύβουν και τη μεταμφιέζουν με ένδοξα μυθεύματα; Κατ’ αρχάς η Επανάσταση του 1821 νικήθηκε κατά κράτος.

Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο και ο Ιμπραήμ Πασάς αρχίζει να κατακτά την Πελοπόννησο με εξαιρετική βιαιότητα και βρίσκει ντόπιους συνεργάτες.

Τον οπλαρχηγό Νενέκο, τους λεγόμενους προσκυνημένους που ο Κολοκοτρώνης απειλούσε με τσεκούρι και φωτιά. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία, στο πλαίσιο του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, νικούν κατά κράτος τον Ιμπραήμ στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.

Αποσπούν ένα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την Ελλάδα, όχι για να της δώσουν την ανεξαρτησία της, αλλά για να την κάνουν προτεκτοράτο τους. Περάσαμε δηλαδή από τη μια αυτοκρατορία σε τρεις αυτοκρατορίες.

Αλλά ήδη η χώρα είχε χρέος από το δάνειο που πήρε μεσούσης της Επανάστασης του ’21. Και έκτοτε είναι μονίμως χρεωμένη, παρά τις επτά πτωχεύσεις που έχει κάνει. Και όλοι ξέρουμε πως το χρέος μιας χώρας είναι η μετονομασία μιας ξενικής κατοχής χωρίς στρατό.

Αυτόν τον ρόλο παίζουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και παλιότερα το παλάτι. Είναι τυχαίο άραγε πως ποτέ δεν είχαμε έναν Ελληνα βασιλιά;

Αυτό σημαίνει πως μια Realpolitik είναι η συμμόρφωση και η υποταγή του προτεκτοράτου στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, όπως έκαναν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

Η εναλλακτική λύση θα ήταν η παύση της εξυπηρέτησης του χρέους και ύστερα από λογιστικό έλεγχο μιας εγνωσμένου κύρους διεθνούς επιτροπής, να δούμε ποιο είναι το πραγματικό και ποιο το απεχθές χρέος.

Τέτοια επιτροπή υπήρχε στη Βουλή και καταργήθηκε. Η μνημονιακή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα σε σχέση με τις προηγούμενες.

Εχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Τα προεκλογικά ψέματα γίνονται σήμερα δημαγωγίες που δεν πείθουν κανέναν. Και μια έωλη κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει για καιρό...