τα δημοφιλέστερα θεάματα στη χώρα μας είναι το έργο με τον τίτλο «Οι κακοί ξένοι».
Ανεβαίνει κάθε χρόνο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους με διαφορετικούς σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές και πάντοτε σκίζει. Εχουν χτιστεί πολιτικές καριέρες, έχουν διαπρέψει κόμματα, έχουν γνωρίσει μέρες δόξας διανοούμενοι και λογοτέχνες με τη συγκεκριμένη παράσταση.
Κι ας οφείλουμε στους κακούς ξένους τη δημιουργία του κράτους – για παράδειγμα η θετική για τους επαναστατημένους Ελληνες έκβαση της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου μετέτρεψε μια στρατιωτική ήττα σε πολιτική και διπλωματική νίκη.
Διαχρονικά ανθεκτικές αποδεικνύονται οι θεωρίες συνωμοσίας σύμφωνα με τις οποίες ξένες δυνάμεις απεργάζονται σχέδια εξαφάνισης ή, στην καλύτερη περίπτωση, υποδούλωσης του ελληνικού έθνους για πολλούς και διάφορους λόγους –εξαρτάται από τη νοσηρή φαντασία και τις ιδεολογικές προτιμήσεις των συνωμοσιολάγνων.
Στο άθλημα έχουν διακριθεί πτέρυγες και της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ωστόσο, η δήλωση Σόιμπλε δεν αφορά το μακρινό παρελθόν. Αφορά το παρόν και περιλαμβάνει τη σημερινή και τις χτεσινές κυβερνήσεις.
Τα ίδια έλεγε ο Γερμανός αξιωματούχος και την περίοδο που ήταν στα πράγματα φιλικές προς τις επιδιώξεις του κυβερνήσεις. Ομως, η σωστή γενικώς θέση πώς για ό,τι έχει συμβεί στη χώρα πρωτίστως ευθύνονται οι εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δεν αποτελεί άλλοθι για τις επιλογές των ξένων που έχουν προκαλέσει ζημιές.
Ας μην πάμε πολύ πίσω κι ας δούμε πώς αυτό επιβεβαιώνεται στην πράξη την εποχή των μνημονίων:
● Η Ελλάδα καταχρεώθηκε και χρεοκόπησε λόγω των ανερμάτιστων πολιτικών που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Ως δανειζόμενη προφανώς έχει το μεγαλύτερο βάρος.
Αυτοί όμως που τη δάνειζαν για να καταναλώνουν οι πολίτες της τα προϊόντα που παράγονταν στη Δύση και για να αγοράζουν οι κυβερνήσεις της τους πανάκριβους εξοπλισμούς έμειναν στο απυρόβλητο.
Το δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού ακόμη και σε μη μυημένους. Οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ήταν επιφορτισμένοι με το καθήκον του ελέγχου και της παρακολούθησης τι έπραξαν; Σχεδόν τίποτε. Εκτός από κάποιες αναιμικές προειδοποιήσεις άφησαν την κατάσταση να ξεφύγει.
● Δεν υπάρχει σοβαρός οικονομολόγος στον κόσμο (σε όποια σχολή σκέψης κι αν ανήκει), ούτε όμως και εχέφρων πολιτικός (εξαιρούνται βεβαίως οι φανατικοί όλων των κατηγοριών) που να μην αναγνωρίζει σήμερα ότι ο στόχος του πρώτου μνημονίου δεν ήταν να σωθεί η Ελλάδα, αλλά να προστατευτούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα.
● Το ΔΝΤ, το οποίο εκλήθη από τη Γερμανία για να συμβάλει στην εκπόνηση του προγράμματος και να εποπτεύσει την εφαρμογή του, έχει παραδεχτεί ότι διέπραξε λάθος στον πολλαπλασιαστή και ότι έπεσε έξω στις προβλέψεις του για τη μείωση του ελληνικού ΑΕΠ. Ούτε το ΔΝΤ ούτε οι άλλοι δανειστές έκαναν κάτι για να θεραπεύσουν τη βαριά βλάβη που προκλήθηκε.
Επέμεναν και συνεχίζουν να επιμένουν στην ίδια γραμμή, υποστηρίζοντας –οι πιο θρασείς– ότι δεν φταίει το σχέδιο για την αποτυχία, αλλά εκείνοι που το υλοποιούν. Ομως αν έχουμε να κάνουμε με κατασκευαστικά λάθη του αρχιτέκτονα, τι μπορεί να κάνει ο εργάτης;
● Και ο Σόιμπλε και άλλοι κορυφαίοι παράγοντες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας έχουν αποδοκιμάσει τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (το συναινετικό δικομματισμό δηλαδή), χαρακτηρίζοντάς τες ανίκανες και διεφθαρμένες.
Με αυτά τα κόμματα όμως συνεργάστηκαν, αυτά τα κόμματα στήριξαν και αυτά τα κόμματα ήθελαν στην εξουσία. Θυμίζω τη δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών τον χειμώνα του 2015: «Λυπάμαι τους Ελληνες για την επιλογή που έκαναν στις εκλογές του Ιανουαρίου».
● Εγκαλείται το πολιτικό προσωπικό της χώρας για τις εκτεταμένες εστίες διαφθοράς και για τις χαμηλές επιδόσεις στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Η πραγματικότητα είναι ο αψευδής μάρτυρας ότι η κριτική είναι ευθύβολη. Ωστόσο, όπως στο τανγκό, έτσι και στη διαφθορά, χρειάζονται δύο. Και αυτός που διαφθείρεται και αυτός που διαφθείρει.
Δεν μας λένε οι αυστηροί και ενάρετοι Γερμανοί ιθύνοντες πώς γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις μεγάλης ρεμούλας στην Ελλάδα να πρωταγωνιστούν γερμανικές εταιρείες;
Δεν μας λένε επίσης γιατί προσφέρουν υψηλού επιπέδου νομική και πολιτική κάλυψη στον Χριστοφοράκο της Siemens; Ενα πρόσωπο-κλειδί που, αν άνοιγε το στόμα του, θα μας βοηθούσε να οδηγηθούμε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα και για τους φυσικούς και για τους ηθικούς αυτουργούς των εγκλημάτων;
Αυτό που δεν εννοούν να καταλάβουν ο Σόιμπλε και οι όμοιοί του, οχυρωμένοι στο κάστρο του δογματισμού τους, είναι πως υπάρχει πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα στην Ευρώπη και η αιτία είναι η στρατηγική τους.
Το μοντέλο που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα σχετικά αποτελεσματικά –πότε ο ένας (συντηρητική παράταξη), πότε ο άλλος (σοσιαλδημοκρατία)– εξασφαλίζοντας την παθητική συναίνεση των κοινωνιών, αγγίζει τα όριά του.
Δυστυχώς την περιφρόνηση του κόσμου για το πολιτικό σύστημα την εκφράζουν στις μέρες μας η Ακρα Δεξιά, τα κόμματα του εθνικού απομονωτισμού και οι δημαγωγοί με τον μανδύα του Μεσσία...
Τάσος Παππας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου